Tímarit lögfræðinga - 01.11.1985, Qupperneq 9

tómum kofunum hjá honum. Hygg ég, að hann hefði getað orðið sagnfræð-
ingur í betra lagi, hefði hann lagt þá námsgrein fyrir sig.
Ég kynntist Þórhalli Sæmundssyni fyrst, er ég réðist til hans sem fulltrúi á
Akranesi í ársbyrjun 1951, en þvl starfi gegndi ég til hausts 1961 og hafði því
nokkurt svigrúm til að kynnast honum allvei. Þórhallur var að eðlisfari örgeðja
maður og nokkuð fljóthuga á stundum. Geta þessir eiginleikar verið ýmist
jákvæðir eða neikvæðir eftir því, hvernig á stendur hverju sinni, og stundum
leitt til árekstra I mannlegum samskiptum. En þó að slíkt kæmi einstaka sinn-
um fyrir í samstarfi okkar, er það raunar ekki umtalsvert á svo löngum tíma
og leiddi aldrei til varanlegrar sundurþykkju, enda var Þórhallur jafnan fljótur
að rétta fram sáttarhönd, og nú þegar ég lít til baka, á ég aðeins góðar minn-
ingar frá samstarfi okkar.
Þórhallur var samviskusamur embættismaður og gat verið hamhleypa til
vinnu, þegar á þurfti að halda. Stundum virtist mér sem embættisstörfin
legðust nokkuð þungt á hann, en allajafnan lét hann ekki á því bera, enda
var hann að eðlisfari glaðbeittur og hress í viðmóti. En best fannst mér hann
þó njóta sín á heimili slnu. Lék hann þá jafnan á als oddi og hélt uppi líflegum
og áhugaverðum samræðum, enda með afbrigðum gestrisinn og skemmtilegur
heim að sækja.
Þórhallur kvæntist 18. desember 1925 eftirlifandi eiginkonu sinni, Elísabetu
Guðmundsdóttur, útgerðarmanns og kaupmanns í Hnífsdal, Sveinssonar og
konu hans, Ingibjargar Kristjánsdóttur. Þau Þórhallur og Elísabet voru barn-
laus, en ólu upp fjögur fósturbörn, og reyndist Þórhallur þeim góður og um-
hyggjusamur sem besti faðir.
Elísabet var eiginmanni sínum frábærlega traustur og góður lífsförunautur
og studdi hann á allar lundir í störfum og bjó honum fagurt heimili, enda
leyndi sér ekki, hversu mikils Þórhallur mat hana.
Góður drengur og litrlkur persónuleiki er horfinn af sjónarsviðinu með Þór-
halli Sæmundssyni.
Eftirlifandi eiginkonu hans og fósturbörnum sendi ég hlýjar kveðjur.
Valgarður Kristjánsson
147