Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 35

31
þvert yfir rennuna, fá fet frá skurðinum. Seitlar þá á-
burðarlögurinn yfir beltið frá skóflunni að aðalskurðinum
og. niður með honum. Þegar fer að vökna niður undir
næstu rennu, er skóflan færð áfram eftir rennunni, hæfi-
lega langt til þess að rennan standi full þar sem skóflan
stóð áður. Þannig er haldið áfram, skóflan látin standa
hæfilega lengi og fæið mátulega langt, 'svo hvergi verði
þur blettur né renni of ört, unz komið er að enda renn-
unnar. Er þá gott að hafa hjá sór ungling til að loka renn-
unni nógu fljótt við skurðinn, opna hinn næsta og hjálpa
til eftir þörfum.
Á mjóum bölum og sléttum beðurn þarf ekki nema
eina rennu, og getur þá seitlað út úr henni á báðar hlið-
ar, þó hallinn sé meiri en áður var nefnt. Því meiri, sem
hallinn er, þess mjórri mega skurðirnir vera. Er bezt, að
stinga þá saman í botninn og hafa dýptina meiri en vídd-
ina. Ef skurðunum hallar mikið. en rennum lír.ið, getur ver-
ið, að þær þurfi að vera stærri en þeir. Naumast verða
gerfir mjórri skurðir en 3 þml. að ofan, og ekki ætti að
brúka stærrí skurði en 6 þml. á vídd og dýpt. — Skurðir
með þessari stærð, hverfa í grasinu á surnrin, því hvergi
sprettur betur, en á skurðbrúnum. Ekki tefja þeir slátt-
inn, og rakstur eða aðra vinnu mjög lítið. Vagnhjól hlaupa
yfir þá hindrunarlaust. Sniddan úr skurðunum er góður
áburður, sé hún látin rotna í haugstæði eða húsi. Auð-
velt er lika, að leggja snidduna niður aftur eins og hún
kemur úr skurðunum, en það er óþarfa-fyrirhöfn að gera
skurðina á hverju ári; samt þarf að laga þá eða endur-
nýja við og við, varla sjaldnar en þriðja eða fjórða hvert ár.
Sé jarðvegur sendinn, grunnur eða mjög gljúpur, er
vafasamt, hvort aðferð þessi kemur að notum. Varasamt
er, að brúka mikið vatn á slíka jörð, þvi vatnið getur skol-
að áburðinum með sór oflangt ofan í jörðina; kemst þá
ekki heldur nema skamt frá rennunum, svo þær verða að
vera þéttari. Sé aðalhallinn á túninu lítill, t. d minni en
1 fet á 50 fetum, fer á sörnu leið. Á slíkum stöðum og