Búnaðarrit - 01.01.1904, Blaðsíða 133
Ifi9
mikil brögð að þessari aðsókn vatnsins að gluggunum,.
að vatnið rennur niður eftir rúðunum og bleytir ramm-
ana og gluggakistuna; á nóttunni safnast oft þykt lag af
ís á rúðurnar, þegar svo kalt er úti, að það vatn, sem
sezt innan á gluggana, frýs jafnóðum; svo þiðnar ísinn
næsta morgun og þá rennur vatnið niður eftir öllu; það
er þurkað upp með tusku, sem oft er látin liggja í giugga-
kistunni hráblaut, og vatnið úr henni gufar þá upp og
sezt á gluggann á ný. Menn ættu að gera sér það að
reglu, að þurka af gluggum jafnóðum og dögg sezt á
þá, og ef menn ekki geta brúkað til þess pappír, sem
má fleygja — ekki inni, heldur úti eða frammi — strax og
búið er að brúka hann einu sinni, þá má brúka til þess
tusku, en það verður að fara með hana fram undir eins
og búið er að brúka hana, til þess að vatnið úr henni
gufl ekki upp aftur inni. Yfir höfuð ættu menn sem
minst að koma með vatn inn í iveruherbergi, þar sem
rakasamt er; það er mjög æskilegt að fólk matist í sór-
stöku herbergi, borðstofu, sem ætti að vera sem næst
eldhúsi; þar þarf ekki að vera eins hlýtt og i íveruher-
bergjum, og má því hleypa hreinu lofti inn þar milli mál-
tíða, svo að raki sá, sem orsakast af matargufunni, komi
ekki að sök. Þetta kunna að þykja smámunir, en menn
verða að hafa það hugfast, að rakinn að innan, sem er
mjög algengur í köldum og illa hituðum húsum, stafar
frá vatnsgufunni í ioftinu og engu öðru, og þess vegna
er það þýðingarmikið að láta sem minst vatn og vatns-
gufu komast inn.
Kaldir veggir draga til sin íaka, samkvæmt því, sem
hór hefir verið sagt. Steinhúsum er jafnan viðbrugðið
hór á landi, livað þau séu rakasöm, og mun sá raki oft
vera að innan, þ. e. veggirnir eru ekki alt af nógu hlýir,
en raunar munu á sárfáum steinhúsum hér á landi vera
gerðar þær ráðstafanir, sem þarf til að verjast rakanum
að neðan og utan, svo oft getur verið erfitt að segja um,
af hverju rakinn stafi. En það er samt engin ástæða til