Alþýðumaðurinn - 24.12.1950, Síða 10

10
J Ó L A B L A Ð ALÞÝÐUMANNSINS 19 5 0
upp undir heiðarbrún er bílstjórinn öðru livoru að
stanza, svo að hann geti grillt veginn gegnum kófbyl-
inn. Mörgum lízt ekki á og telja rétt að snúa við. En
bílstjórinn er ótrauður: „Norður skal ek.“
Sunnan í háheiðinni lendir bifreiðin í umbrota-
færð á stuttum kafla. Bílstjórinn verður að margtaka
aftur á bak, áður en bíllinn hefir rifið sig fram úr.
En úr því gerist svo færið líka gott. Það er ekið við-
stöðulaust að Reykjum í Hrútafirði.
Á Reykjum bætist Friðrik Jónsson. hestamaður eins
og Akureyringar kalla hann, í farþegaliópinn. Mál-
hress maður og ófeiminn. Hann segir okkur, að dag-
inn fyrir hafi verið alveg vitlaust veður í Hrútafirði,
enda bera verkin merkin, því að jörðin er öll eins og
hvítnagað beinahröngl eftir hamfarirnar. Vegurinn
er svell og glerungur.
ÞAÐ er reykt óhemjumikið í bílnum. Einn farþeginn,
ung stúlka, er auðsjáanlega bílveik og fellur tóbaks-
reykurinn illa, en enginn karlmannanna virðist þekkja
tillitssemi í þessum sökum. Stúlkan situr um miðjan
bíl og er öðru hvoru að laumast til að draga nokkuð
niður bílrúðuna hjá sér, en þá hvín samstundis í skut-
byggjum, hvort meiningin sé, að frysta þá í hel í þessu
helvítis roki. Stúlkan má því bera bílveikina sína,
loftleysi og tóbaksreykingar með þögn og þolinmæði,
enda sýnist hún öðru vanari, en að láta tilveruna snú-
ast um sig. En Friðrik hestamaður telur hér þarflaust
að gjalda þögn við ruddaskap reykingamannanna.
Hann segir, að sér finnist, að það eigi að hanna reyk-
ingar í bíl, a. m. k. innan um bílveikt fólk. Varla geti
hungur reykingamannsins eftir sígarettn milli áninga-
staða verið jafn kveljandi og hílveikin. Reykinga-
mennirnir svara ekki, en taka flestir upp nýja síga-
rettu innan skamms og kveikja í.
Við Norðurbraut ætla tveir farþegar úr. Þeir eru
Strandamenn. Þeir ætla að taka Skjaldbreið frá
Hvammstanga til Hólmavíkur. Norðanstórhríð má
heita, þegar við stönzum hjá Norðurbraut, en enginn
bíll sjáanlegur til að taka tvímenningana, eins og bíl-
stjórinn hafði þó vonað. Hann bölvar í hljóði og efar
sig um stund. Til Hvammstanga þykir honum slæm
töf að þurfa að fara, en ófært að skilja mennina eina
eftir við Norðurbraut undir myrkur og í vonzkuhríð.
Brátt rofar þó í bílljós -á Hvammstangavegi. Reynist
þar kominn vörubíll og gefur bílstjórinn þær upplýs-
ingar, að trukkbíll sé þar skammt fyrir austan að
draga bilaðan ]>íl af veginum. Þar sé jeppi í fylgd og
muni rúm fyrir Ströndunga í honum til Hvammstanga.
Verður úr að freista þessarar úrlausnar. — Innan
skamms bar okkur að björgunarbílnum, og þar tókust
skjótir samningar um flutning Strandamanna til
Hvammstanga. Hurfu þeir okkur svo út í hríðina,
annar þeirra hölvandi yfir tösku, sem ekki kom í
leitirnar.
Til Blönduóss komum við um kl. 4 síðdegis í myrkri
og hríðarfjúki. Bærinn var rafurmagnslaus og drukk-
um við kaffi á Hótel Blönduósi við kertaljós. Vildu
nú ýmsir láta hér staðar numið, en aðrir vildu óðfúsir
brjótast lengra. Bílstjórinn okkar hafði fá orð um,
sagðist drekka kaffi sitt í friði og síðar kæmu tímar
og kæmu ráð. Þó spurði hann Snorra hótelstjóra eftir ■
færð um Langadalinn, en Snorri kunni ekki úr að
leysa, því að alÍs staðar væri símasambandslaust.
Þegar bílstjórinn hafði drukkið kaffi sitt, stóð hann
snarlega upp og kvaðst eigi láta ófreistað að ná til
Sauðárkróks, til Akureyrar væri eflaust ófært. Ég
skaut hér orði í og taldi fullsnemmt að dæma ófært
til Akureyrar fyrr en komið væri í Vannahlíð og það
sæist, hvernig Skagafjörður væri, enda ekki óhugs-
aridi, að Oxnadalsvegur, sem verstur hafði verið fyrir
þetta hríðarskot, hefði í dag verið skafinn, þar sem
surmanhílanna væri von. En bílstjórinn svaraði stutt,
að þótt Akureyringar væru vitlausir, væru þeir ekki
svo vitlausir að skafa vegina, þegar stórhríð væri aug-
ljóslega í aðsigi. Og auðvitað gat ég ekki með góðu
móti talið Akureyringa heldur svo vitlausa, og þagði
því.
Nú hófust samræður milli farþega um það, hvort
greiðara mundi að aka Langadalinn eða Ásana. Sýnd-
ist þar sitt hverjum og gerðist tveimur sessunautum
fremst í bílnum heitt í hamsi. Kvað annar Langadal-
inn hina mestu snjóakistu og ugglaust hráðófæran nú,
hins vegar Ásaveg eða Svínvetningahraut vel færa.
Hinn svaraði með fyrirlitningu, að slíkan kerruveg
færi ekki hreið áætlunarbifreið. Kíttu þeir svo um
stund, en bílstjórinn var enn sem fyrr úrskurðarfljót-
ur. Sagðist reyna Langadalinn fyrst.
Á Blönduósi rýmdist talsvert í bílnum, svo að við
Valdemar færðum okkur drjúgum framar. Gerðu svo
fleiri, en þó ekki Gvendur og Stína.
Bílstjórinn var beðinn að taka einn farþega á
Blöndubrúnni. Þar myndi hann híða. En þegar á
brúna kom, var engan að sjá. Sumir fóru að tala um
draug. Austan brúarinnar birtist þó brátt farþeginn.
Reyndist liann vera Hafsteinn Halldórsson frá Akur-
eyri, félagi minn og vinur. Sannaðist nú á mér hið
fornkveðna, að „auðigr þóttisk, es ek annan fann,“
svo mikill ánægjuauki þótti mér að því að vita af hon-
um í förinni.
Nú var lagt af stað upp Langadalinn í þéttri hríð
og renningskófi. Fór vörubíll frá Sauðárkróki í slóð
okkar. Lentum við brátt í verstu ófærð og þraut veginn