Alþýðumaðurinn - 24.12.1950, Blaðsíða 14

14
góðlátlegt gys að okkur undir heitu kveldverðar- eða
náttverðarborðinu: Þetta er bara eins og skemmtisigl-
ing með Drang, segir hann.
Og svo er gengið til náða að Hótel Tindastóli. En
klukkan 5 um morguninn glaðvöknum við þremenn-
ingarnir í rúmum okkar við mikinn fyrirgang í næsta
herbergi. Þar eru eftir samtalinu að dæma komnir
bílstjórar póstbílsins, sem við vissum að var á eftir
okkur daginn fyrir, en höfðum aldrei séð haus né hala
af. Þetta voru helvíta miklir karlar eftir röddum og
fótataki að dæma, og einhver var með þeim vel rakur
í fæturna og rennblautur í kollinn, að því er bezt varð
heyrt. En loks leið þessi ófögnuður hjá éins og allur
annar, og við félagar sofnuðum á ný.
Um morguninn var kófbylur, enginn Drangur kom-
inn og engin von meðaðra ferð3 hvorki á landi, sjó eða
í lofti. Okkur var sagt, að Drangur kæmi ekki fyrr en
á sunnudagsmorgun.
Við gerðum okkur það til dundurs, þremenningarn-
ir, að spyrja afgreiðslumann Flugfélags Islands, hvort
von mundi um flugferð. Aðeins hugsanlegt, skyldi láta
vita, var svarið.
Um 10 leytið setti bílstjórinn okkar upp kollhúf-
una sína og bílhanzka og hélt án allra góðra bæna
suður um Vatnsskarð til Blönduóss. Kvað hann eins
líklegt, að hann kæmist hvorki fram né aftur, svo væri
ófærðin ugglaust orðin mikil. Með bílstjóranum fór
vertinn okkar. Fyrst hann kæmist ekki til Akureyrar,
þá færi hann til Reykjavíkur, sagði sá góði maður.
Hafsteinn hvarf af hótelinu. Hann átti kunningja úti í
bæ. Haraldur sagði, að við gætum bara snúið okkur
til sín, ef okkur vanhagaði um eitthvað, hann hefði
tekið hótelreksturinn að sér í fjai'veru hótelhaldar-
ans!
Og svo leið dagurinn einhvern veginn. Gamalt Morg-
unblað, sem lá í veitingasal hótelsins, var lesið staf
fyrir staf, sérstaklega auglýsingarnar. Gamall Fálki
líka. Svo var gengið um gólf. Talað um hæjarmál á
Siglufii'ði, Akureyri ög Ólafsfirði, spilað um stund
á spil, og náttúrlega etið og drukkið. Tveir Húsvík-
ingar höfðu bætzt í hópinn, Einar Reynis og Baldur
Kristjánsson. Þeir höfðu verið að leggja miðstöð í
hús frammi í Skagafirði, en voru nú á heimleið. —
Óveðursfuglunum fór fjölgandi á Tindastóli.
Undir kvöld kom Hörður bílstjóri aftur. Hann hafði
farið til Norðurbrautar, mætt þar bíl að sunnan, skipt
á farþegum og snúið norður aftur. Með honum voru
læknisfrúin á Breiðumýri í Reykjadal og móðir henn-
ar. Við vorum þá orðin a. m. k. 12 á Tindastóli, sem
biðum ferðar til Siglufjarðar og Akureyrar, og um 4
biðu á Villa Nova. í flestum okkar var kvíði við báts-
]Ó L A B L A Ð ALÞÝÐUMANNSINS 19 5 0
ferð, og margir sögðust hiklaust bíða flugs, ef bjart
yrði að morgni.
Samt fór svo, þegar við voram vakin klukkan hálf-
átta um morguninn með þeirri frétt, að nú væri Drang-
ur kominn og færi fljótlega, að allir ferðbjuggust. Ég
skimaði mjög til lofts og vissi ekki, hvaða ráða skyldi.
Mér sýndist nokkur von til bjartviðris, er fram á dag-
inn kæmi, en yfir áusturfjöllum hrönnuðust þó svip-
ljótir skýjaklakkar, sem mér gazt illa að. Fjandi var
að sitja af sér bátinn, ef ekki yrði flugveður, og bölv-
að glapræði var að æða með bátnum, ef svo skyldi
verða flogið! Allir virtust ætla að fara með Drang.
Hafsteinn einn kvaðst frekar vilja freista gæfunnar og
híða, en ég skyldi þó alveg ráða. Hann færi, ef ég
færi, sæti kyrr, ef ég sæti. Þá sitjum við háðir, sagði
ég, þar með var teningnum kastað. A síðustu stundu
ákvað einn kvenfarþeginn líka að híða flugfars. Við
stóðum því þrjú á tröppum Tindastóls, þegar allir
aðrir lögðu af stað niður í Drang. Mér fannst ekki ör-
grannt urrt, að þeir vorkenndu okkur fyrir villeysuna.
Jæja, hugsaði ég, óveðursfuglaskarinn hefir a. m. k.
tvístrast. Við skulum vona að það viti á gott.
Og viti menn, þegar við komum á flugafgreiðsluna,
er okkur sagt, að það verði flogið frá Reykjavík til
Akureyrar þennan dag með viðkomu á Blönduósi og
Sauðárkróki. Við Hafsteinn lítum laundrjúgir hvor á
annan: Aumingjarnir, sem ösnuðust með bátskrattan-
um, hugsum við, og höfum alveg gleymt því, hvemig
okkur mundi nú hafa liðið, ef ekki hefði fallið flug-
ferð þennan dag. Friðrik hestamaður skýtur nú allt í
einu upp kollinum. Svo þú hefir þá ekki tekið bátinn?
segjum við. Ekki aldeilis, segir hann jafndrjúgur og
við. Þótt ég hefði orðið að bíða viku, hefði ég aldrei
farið í bátfjandann, bætir liann fastmæltur við.
Við Hafsteinn förum aftur á Hótel Tindastól. Enn
er góð stund, þangað til flugvélin kemur. Við setjumst
inn í veitingasalinn og bíðum. Inn ! salinn kemur lág-
vaxinn, þreklegur náungi, reikull í spori, en með sól-
skinsbros á vör. Hann raular fyrir munni sér og nem-
ur staðar hjá okkur Hafsteini með miklum bakföllum.
Heyrið þið, drengir, ég er viss um, að þið eruð
ágætis menn. Ég sé það á svipnum. Og ég skal bölva
mér upp á, að þú ert Austfirðingur, segir hann við
Hafstein, en þú Vestfirðingur, bætir hann við og snýr
sér að mér.
Við Hafsteinn brosum, því að hvorugt kemur vel
heim við raunveruleikann. Hafsteinn er semsé Hún-
vetningur, en ég Þingeyingur.
Nú skal ég lofa ykkur að heyra góða vísu, segir sá
kollvoti. Hún er svona:
Brennivín er betra en matur,
bragðið af því svíkur eigi.