Alþýðumaðurinn - 24.12.1950, Side 15

] Ó L A B L A Ð ALÞÝÐUMANNSINS 19 5 0
15
Eins og hundur fell ég flatur
fyrir því á hverjum degi!
Er hún kannske ekki góð? Eða þessi:
Eg hætti að drekka hálfan mánuð hérna um
bara til að tryggja haginn [daginn
og til að koma reglu á bæinn!
Svo vafrar sá votfætti og kollhlauti burtu, en Haf-
steinn sezt við orgelið í salnum og fer að leika polka
og valsa af miklu fjöri. Ekki vissi ég, að Hafsteinn
átti þetta til. Og þegar blessaðar hótelstúlkurnar hrópa
rjóðar og brosandi framan úr eldhúsinu: Meira, meira!
rennur það upp fyrir mér fyrir alvöru, að Hafsteinn
er sannarlega ekki allur þar, sem hann er séður hvers-
dagslega: í ferðinni hefi ég frétt, að hann geti ort
lausavísur hraðar en Kristján frá Djúpalæk, ég hefi
heyrt, að hann kann að leika dunandi danslög á orgel,
og ég hefi séð, að hann hefir komið ungmeyjarhjört-
um til að sprikla af fjöri á ekki rómantískari stað en
hóteleldhús er!
Og svo um hálfeittleytið kemur flugvélin og tekur
okkur fjóra óveðursfugla á Sauðárkróki. Það er kom-
ið glóbjart veður um allan Skagafjörð, en til hafs og
yfir austurfjöllum sér enn í kólgubakkann, sem er að
ganga niður. Vélin lyftir sér létt og mjúklega til flugs.
Framan við mig situr Þorsteinn Svanlaugsson. Hann
verður þá jafnfljótur mér til Akureyrar, þótt hann
legði tveim dögum síðar af stað en ég úr Reykjavík.
Þarna situr Helgi Pálsson, nýbúinn að skrifa undir
kaupsamning að togaranum Harðbak fyrir hönd Ut-
gerðai'félags Akureyringa h.f. Þarna situr Filippía
Kristjánsdóttir, skáldkona, og er að koma af Fram-
sóknarflokksþingi, hugsa ég, og þarna situr — — nei,
það er óþarfi að vera að telja alla farþegana upp. Eg
andvarpa af feginleik. Bráðum er ég kominn heim!
Flugvélin stefnir austur yfir Blönduhlíðarfjöll og
hækkar sig stöðugt. Yfir fjöllunum liggur skýjaryk,
sem þéttist, eftir því sem austar dregur, unz hvergi sér
til jarðar. Það dregst grunsamlega lengi, finnst mér,
að við sjáum í Eyjafjörðinn. Kannske við finnurn hann
nú ekki eftir allt saman? En hvað er nú þetta? Þarna
rofar skyndilega til jarðar og ég sé tvo heiðaása með
dökkum skógi í hvítri auðn. Er þetta ekki Vatnshlíð
í Reykjadal? hugsa ég, og þetta Fossselsskógur? Sem
ég er lifandi! I þessu kemur líka flugþeman og segir,
að við séum yfir Ljósavatnsskarði, en raunar vomm
við austan þess.
Nú var sveigt til vesturs, flogið vestur Ljósavatns-
skarð, yfir Fnjóskadal og Vaðlaheiði norðarlega og
komið yfir Eyjafjörðinn á móts við Dagverðareyri.
Síðan er flogið lágt ýfir Akureyri, hvíta af snjó, og
inn á flugvöll. Við höfum verið nær því eins lengi frá
Sauðárkróki á Melgerðismela og flug tekur þangað
frá Reykjavík. Enn höfum við reynzt óveðursfuglar.
Og ekki er öllu lokið. Það er versta ófærð framan af
velli niður á Akureyri. Karl Friðriksson, vegaverk-
stjóri, hefir gleymt að láta skafa "veginn! Tuttugu mín-
útna akstur reynizt röskur klukkustundarakstur nú.
En allt sækist þetta, og klukkan rúmlega 4 síðdegis á
sunnudag 3. desemher 1950 er ég aftur heima, og
klukkan 9—10 sama kvöld horfi ég með notalegum
drýgindum á Drang sniglast inn á Pollinn Aumingja
fólkið, sem vildi ekki bíða flugsins, leyfi ég mér að
hugsa. Þarna lék ég á það!
Eftir allt saman vom þar enn meiri óveðursfuglar
en ég á ferð!
Br. S.
ALDREI GLEYMIST AUSTURLAND.
Atómhœttan heiminn þvingar,
halfur neisti kveikir í,
eru þó báðir Austfirðingar
Acheson og Vishinsky!
Egill Jónasson.
EKKI í STÚKU.
Lýðurinn eltir lögin blind,
leynir eðli sjúku.
Frelsarinn var fyrirmynd,
en fór þó ekki í stúku.
Gísli Ólafsson.
í HERRANS HENDI.
Mál að liátta mér ég tel,
myrkvast brátt að kveldi.
Lokaþáttinn Ijúft ég fel
Ijóssins máttarveldi.
Björn Björnsson.
VAÐIÐ YFIR Á.
Ekki skal ég um það fást
eitthvað þótt ég blotni:
meðan eyrun upp úr sjást
og ég stend á botni.
Gunnlaugur Sigurbjörnsson.
AÐ VANDA.
Lotinn standa leit ég mann
leysa band af tösku.
Þar að vanda hafði hann
hálfa landaflösku.
Böðvar Guðlaugsson.