Dýraverndarinn - 01.05.1936, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
19
Hefir þú hlustað?
Hefir þú hlustað á söng snmargestanna á
sólríkum morgni eða kgrru kveldi? Fagnar
þú ekki vorinu og því sem fylgir?
Hvers vegna er vorið öltum svo kært?
Það er vegna þess, að það hrekur á hrott
veturinn, mgrkrið, kuldann. Það er vegna
þess, að það færir mönnunnm ng viðfangs-
efni, aukið afl og þor, meiri fegurð, fjölbregtt-
ara líf. Og það cr vegna þess, að þái Icoma
farfuglarnir og sgngja.
En þeir sæta stundnm slæmnm viðtökum.
Vorið kemur oft seint, og hret og hríðar mæta
þá fgrstu farfuglunum. Við því er ekkert að
segja. Þar fáum við engu þokað. En menn-
irnir eru stundum vondir við litlu fuglana og
leika ]>ái verr en voráfellin.
Hvers eiga þeir að gjalda?
Þeir ern starfs-glaðir og starf-fúsir. Það er
nnun að hlnsta á söng þeirra „um sumarkveld-
in löng“. Hreiðrið er fagurt. Það er vel um
það húið og ágætlega að því hlúð. Ef til vitl
er friðurinn rofinn fgrr en varir. Skothvellur
hegrist og einn vorhoðinn veltist í hlóði sínu
og degr - - degr frá hreiðrinu, sem var full-
húið fgrir fáum dögum. Landið er [átækara
en áður, fátækara að fegurð.
Smalinn finnur hreiður úti í haganum. Hann
lætur það órænt, og hlakkar til að sjá ung-
ana á sínum tíma. Næsta dag er hreiðrið tómt.
Einhver hefir rænt smælingjana litlu. Ef til
vill er krummi sekur. En það þarf ekki ætíð
að vera. Mennirnir gera það líka, stundum.
Fuglarnir þarfnast verndar mannanna,
hreiðrin þeirra og ungarnir. Þeir eiga marga
og hættulega óvini aðra. Landið má ekki missa
þá, þá væri það rænt svo mikilli fegurð. Menn-
irnir þarfnast þeirra lika, til þess að „kveða
luirt leiðindin“, til þess að auka gleðina.
Við getum varla gert okkur það í hugar-
lund, Iwersu autt grði og tómlegt umhverfis
okkur, e[ þeir hættu all í einu að sgngja eitt-
hvert vorið.
Villu hlusta á söng sumargestanna? Viltu
hlusta á svanina á tjörninni, lóuna í mónum,
þröstinn á greininni? Þetta eru ástarsöngvar
þeirra og lofsöngnr til vorsins. Og hvort
tveggja er dásamleg lofgerð.
Þökk sé þér, sem ætíð lézt hreiðrin i friði,
hreiddir gfir eggin, þegar fuglinn stggðist, og
hjál-paðir óflegga unganum út úr götunni,
svo lmnn lenti ekki undir hófum hestanna. —
Viltu hlusta, eða viltu ckki hlusta?
Ef þii vilt hlusta, há friðaðu fuglana og
verndaðu hreiðrin þeirra.
Þú verðnr ekki sælli, þó að þii segir þeim
stríð á liendur.
Þórgngr Guðmundsson
frá Sandi.
Krummi litli.
ÞaS er á ýmsan hátt undarlegt, hve lítinn gaum
nienn gefa fuglunum, starfsháttum þeirra og eigin-
leikum. Menn hafa lengi haldiS aS fuglarnir heföi
HtiS anna'ö vit, en aö foröa sér undan manninum.
En raunar þarf nú ekki svo lítið vit til þess, að
varast kænsku mannsins og vélabrög'S.
Lífshættir fuglanna eru rniklu fjölbreyttari en
ntenn hyggja. Mönnum hefir enn ekki tekizt aS
skilja ýmissa þá eiginleika, sem fuglarnir liafa
fram yfir önnur dýr, svo sem hina frábæru ratvísi
peirra og hiS seiöandi afl, sem fær þá til þess aS
koma hingaö til lands á hverju vori yfir breitt og
úfiö haf.
t fyrra átti eg þess kost, a<5 kynnast hrafns-
unga, sem tekinn haföi veriö1 úr hreiðri þá um vor-
iö og fóstraSur síSan heinta á bæ nokkurum. Það
kom fljótt í 1jós að Krummi litli var greindur fugl,
og þekti brátt sitt heimafólk frá öSrunt nágrönnum.
Þegar fólkið var við heyvinnu á engjunum, sent
lágu langt frá bænunt og í hvarfi, kont Kruntmi
oft svífandi í háa lofti, rendi sér niður og settist
ltjá fólkinu. Þarna lágu sarnan engjar frá fleiri
bæjunt, svo að margt fólk var við heyskap a þess-
unt slóðunt. í hvert sinn, sent Krummi kont, var
hann ntjög kátur, krunkaði ntikiö, hoppaöi til hvers
eins heintamanns, en skipti sér ekkert af neinunt