Dýraverndarinn - 01.04.1939, Qupperneq 7

DÝRAVERNDARINN
19
í hug, aí5 vel mætti vera, a‘8 skotin, sem entust þess-
um smæling'jum til bana, mundu reynast lítt hættu-
leg mönnum.
Þetta fekk hinn besta byr og undruSust allir viS-
staddir, aS þeitn skyldi ekki hafa dottiö þaS í hug
fyrir löngu! Vitanlega væri þetta bráS-ónýt skot og
á engan hátt þess megnug, aö virina nokkurn geig
þvílíkri höfuSskepnu, sem sjálfum manninum!
Skömmu síSar fóru tveir eSa ]mr þessara ráS-
slyngu pilta og lögSust í leyni — í „landi smáfugl-
anna“ — lágu graf-kyrrir um sinn og horfSu undan
væntanlegri skothríS. Fuglarnir léttu sér til flugs,
þeir er næstir sátu, en komu brátt aftur og létu sem
ekki væri aS orSi'S. Og bráSlega komu skytturnar
og hófu leik sinn.
Eftir þetta tók aS bera á þvi, aS heimamenn á
þessum slóSum kæmi til yfirvalda, sárir og stynj-
andi. Og flestir höfSu orSiS fyrir samskonar áverka
— fengiS skot í bakiS, en sumir í herSablöSin eSa
þjóhnappana. Og hver og einn liafSi sömu sögu aS
segja um atvikin: ASkomumennirnir, hinir bölvuSu
skotvargar, höfSu skotiS á þá — alsaklausa! ÞaS
væri óneitanlega hart, aS verSa fyrir þvílíkum ó-
sköpum, og mætti ekki minna vera, en aS föntunum
væri refsaS, en þeir sjálfir fengi skaSabætur.
Skotmennirnir gátu ekki neitaS því, aS valdir
mundu þeir aS áverkunum, en vitanlega hefSi þeir
ekki ætlaS sér aS skjóta á nokkurn mann. Og venju-
lega munu þeir hafa fallist á, aS greiSa særSum
mönnum einhverjar bætur. — En brátt létu þeir
sér skiljast, aS brögS nokkur mundu í tafli.
Sagnir hernia, aS eftir þetta hafi skyttum fækkaS
þar við Nílar-ósa — og smáfuglarnir hlotið betra
næSi.
Villigæsir.
FlugmaSur nokkur breskur hefir gert talsvert aS
því, aS reyna þolrifin í ýmsum fuglategundum, meS
því aS veita þeim eftirför í loftiriu. ÞaS er þó mikl-
um erfiSleikum bundiS, aS sannreyna flughraSa
þeirra meS þessum hætti, þvi aS fuglarnir hafa alls-
konar brögS í frammi, sem flugmanninum er óhægt
aS varast eSa viS aS sjá. En nokkuru nær um flug-
hraSa sumra fugla telur hann sig þó vera. — Um
villigæsir segir hann þaS, aS þær muni all-þolnar
a flugi, og svo hraSfleygar, aS þær taki ekki nærri
sér, aS fljúga 88—90 km. á klukkustund.
Mig lapgar til aS mæla nokkur orS eftir hest-
inn minn, hinn ógleymanlega trygSavin. Hann hét
Reykur, og veit eg ekki hvers vegna. Hann kom meS
þessu nafni til min, breiSfirskur aS uppruna, upp-
alinn vel hjá merkisbóndanum Rögnvaldi Sturlaugs-
syni á Melum á SkarSsströnd.
Klárnum svipaSi til æskustöSva sinna; hann var
frábær aS hreysti og traustleik. Svo sterkur var
hann, aS1 enginn vissi, en örsjaldan kom í ljós. Sjá
síSar.
Alls ólíkur hverskonar reyk eSa móSu. Máske
hefir orka sú og fjör, sem gneistaSi úr augum hans
og öllum svip, ráSiS nafninu?
En þótt hann væri heitinn eftir því, sem fljótt
eySist og hverfur, mun þó minning hans lengi lifa.
Fleirum en mér og mínum þótti vænt um hann.
Hvert mannsbarn í prestakallinu þekti hann, svo
oft hafSi hann skilaS prestinum þeirra heim til
þeirra. Þeim þótti vænt um hann, ekki síst Þingeyr-
arbúum, — margir þeirra höfSu hvílst á baki hon-
um, mörgum hafSi hann byrðarnar létt. Börnin
mín gældu viS hann, — en hvaS megum viS hjón-
in þá segja? Hann hafSi ekki aS eins boriS mig í
öll þessi ár. Hann hafSi oft bjargaS lífi mínu, er eg
hafSi út í ófæru stefnt.
Um jólaleytiS 1928 varS eg í stórrigningum aS
sundríSa báSar árnar í Saurbænum. Svo óheppilega
vildi til í annari, að okkur bar burt af rifi, þar sem
klárinn minn „naggraSi" meS1 mig á lendahnútu.
En þá kastaSi straumurinn okkur i einu vetfangi í
hyl, aS holbakka. Eg gat snúiS klárnum móti
straumnum aftur. Hann skildi hættuna. MeS helj-
ar átaki fleygSist hann gegn ofureflinu, straum-
brotið skóf yfir höfuS mér — og upp var Reykur
meS sama kominn til lands.
ÖSru sinni lentum við niSur um ís á svo kölluSu
Hólalóni viS Sandaárósa. Fyrir dögun á annan i
jólum 1931. Myrkur var og hríS. HöfSum því fariS
eins nærri sjónum og viS álitum tækt, en vöruSumst
eigi aS flæSur var, er lyftir ísnum og veikir hann.
Oflangt mál er aS lýsa því, hvefnig viS komumst
upp, en þaS var sarinarlega dugnaSi og kappi Reyks
aS þakka.
Enn var þaS, aS viS vorum í messuferS og fórum