Dýraverndarinn - 01.12.1940, Qupperneq 5

Margt er merkilega táknrænt í hinni heilögu sögu
um fæöingu mannkynsfrelsarans, sem vér höfum
svo oft heyrt um jólin. Eitt af því marga er þetta,
a5 jólm liefjast í fjárhúsi eða helli. viö jötuna, og
að fyrstu mennirnir, sem fá um hinn mikla atburð
að vita, eru fjárhirðar. Jólin eru ekki gefin mönn-
unum einuim Dýrunum er einnig ætluS hlutdeild i
þeim, og fögnuSinum, sem þau flytja. Dýrin, hinir
mállausu þjónar og fórnarlömb mannanna, eru lika
vottar aS komu mannkynsfrelsarans, og eiga aS
njóta góSs af kærleiksáhrifum hans á lífiS alt. Þau
eiga réttmætar kröfur á hendur kristnum mönn-
um. Hann, sem var lagSur harn i jötu þeirra, vill,
aS einhver ávöxtur endurlausnar sinnar falli þeim
i skaut. Þau eiga aS njóta hins góSa, líknsama
hirSis.
Heilög ritning, öll frá upphafi, staðíestir þetta,
aS dýrin eigi aS njóta kærleika í mannheimi. Hún
segir oss fyrst frá því, er manninum var géfiS drott-
invald yfir dýrunum og allri náttúrunni, lifandi og
dauSri. Hún segir oss frá því, aS á dögum flóSsins
mikla vár hinum besta manni á jörSunni faliS af
GuSi þaS hlutverk, aS gerast verndari dýranna og
bjarga þeim frá dauSa og eySileggingu. í lögmáli
ísraels er hvíldardagshelgin rökstudd meS hvíldar-
þröf manna og dýra; einnig uxinn og asninn þarf
aS geta hvílt sig. Þegar einn af spámönnum ísraels
lýsir ógurJegu hallæri og hungursneyS, er einhver
átakanlegasti þáttur þeirrar lýsingar þessi setning,
sem eg hefi aldei getaS gleymt síSan eg las blblíuna
á barnsaldri: „Ó, hversu skepnurnar stynja; nauta-
hjarSirnar rása ærSar, af því aS þær hafa enga
björg; sauSahjarSirnar þola einnig nauS.“ Og þegar
oss er í öSru spámannsriti sagt frá borg, sem GuS
hlífSi viS eySileggingu, ])á rökstySur drottinn sjálf-
ur þá ráSstöfun meS því, aS hann tók sárt til borg-