Dýraverndarinn - 01.12.1940, Side 6

66
DÝRAVERNDARINN
aririnar, eigi aöeins mannanna, heldur og alls þess
fjölda af skepnum, sem þar var. Samúð Girðs nær
til dýranna eigi síÖur en mannanna. Alt er þetta
verk hins mikla skapara.
Kristur leggur i keriningu sinni áherslu á þetta
alt. Hann gerir ráð fyrir því sem sjálfsögöum hlut,
afi jafnvel hinn strangasti Farisei bjargi naufistaddri
skepnu á hvíldardegi, sé hún í hættu efia naufium
stödd. En þó þykir mér hann lyíta hugarfari dýra-
vinarins hæst, er hann notar þafi sem ógleymanlega
líkingu um elsku Gúfis til mannanna. Sú elska verfi-
ur oss hvergi minnisstæöari en í heilögu tákni hins
gófia hirfiis, er leitar saufiarins týnda, uns hann
finnur hann og fagnar innilega. Slík er umhyggja
Gufis og ást. . Hún er hirðiselska, sem jafnvel legg-
ur hifi dýrmætasta líf i'sölur fyrir saufiina. Mikil
má hún vera, kærleiksumhyggja vor fyrir dýrurium,
ef hún á afi geta verifi verfiugt tákn og ímynd þeirr-
ar elsku og fórnarlundar, sem Kristur lét í té.
Á ótal vegu má rökstyöja þá heilögu skyldu
mannsins, afi votta kærleiksþel dýrunum, sem á
margan hátt hera mefi honum byrSar lífsins, og
fórna í hans þarfir ifiulega lifi sínu. En engin rök
eru stcrkari, en rök Kristinnar trúar, sem vill tengja
allar veraldir og allar skepnur GuSs einu ástar-
bandi. Skýr er sú skylda vor, aS vera eigi aSeins
mönnunum, heldur einnig dýrunum miskunnsamir
Samverjar. Og heilagur sannleiki er fólginn í þess-
urn orfium barnalærdómskversins: ,,111 mefiferfi á
skepnum ber vott um grimt og guölaust hjarta."
Nú eru jól haldin heilög hverri skepnu. Minn-
límst þá trúarskyldu vorrar vifi dýrin. Munum, afi
einnig þau ertt í nánd vifi jötu jólabarnsins, og mega
ekki hrekjast burt úr geislaljómanum, sem frá því
skín.
Þaö er satt, sem skáldkonan Selma Lagerlöf læt-
ttr kontt segja i einni jólasögu sinni, afi um jólin
hefir Guð samið og sett frið milli dýra og manna,
og að þann guðsfrið megum vér aldrei rjúfa.
Sá kristinn mafittr, sem á trú og gufis frifi í hjarta
sínu, hlýtur afi vera sannur vinur dýranna, sem
Gufi hefir gefifi hlutdeild í lífinu rnefi oss, til þess
afi þatt megi þjóna oss og lúta vorum vilja.
Látum jólin mefial annars minna oss á þetta, afi
ljós þeirra á afi skína á alla, menn og málleysingja.
»Ég hefi rétt til að
slá hana ....«
Sögttkorri þafi efia æfintýr, seni fer hér á eftir,
var birt í Dýravininum 1889, eöa fyrir rúmlega
hálfri öld, undir fyrirsöginni Asnan. Þýfiandinn
mun vera SigttrSur Hjörleifsson Kvaran, er þá
stundaöi háskólanám í Kaupmannahöfn, og afistofi-
afii Tryggva Gttnnarsson vifi útgáfu Dýravinarins
þessi árin. — Þafi hefir löngum verifi vifikvæöi hjá
dýranífiingum, er afi því hefir verifi fundifi, hversu
illa þeir færi mefi skepnttr sínar, afi öfirum kæmi
þafi ekki vifi, þvi afi þær væri þeirra eign og þeím
væri því heimilt og frjálst, afi fara mefi þær aö vild
sinni, vel efia illa eftir atvikum og geSþótta. Víkttr
Tr. G. iöttlega aS því í ,,Dýravininum“, afi skofiun
þessi hafi lengi verifi mjög algeng hér á landi, ekki
sífittr en annars stafiar, og tafifi fyrir sjálfsögfium
umbótum á mefiferfi húsdýra.
„Þaö, sem einna mest gle]ittr fyrir réttri skofittn
gagnvart skepnunum“, segir Tr. G., „er þessi hugs-
un: Eg á skepnuna, hún er réttlaus gagnvart mér
.... efia eins og maSurinn sagöi viö kunningja sinn,
þegar hann fann afi því vifi hann, afi hann berfii
konttna sína: „HvaS kemur þér þafi vifi, eg á hana!“
„Eg hefi oft“, segir haniT „séfi menn berja skepnur,
sem voru aö þjóna þeim, sem þeir sájlfir áttu, sem
þeir mundtt ekki hafa lifiifi öSrum átölulaust. Þa'fi
er eignarrétturinn, sem margir misskilja svo hrap-
arlega. Skepnan er afi öllu leyti komin upp á náfi
eigandans, og einmitt þaö ætti aö vera hverjttm
manni hvöt til þess, afi fara vel meö eignarréttinn."
„Dýravinurinn" mtui nú i fárra höndtim og hefir
lengi verifi ófáanlegur. Þykir þvi rétt afi láta Dýra-
verndarann birta hina gömlu frásögu um „ösnttna".
enda er hún bæfii lærdómsrík og fögur:
„Þýskur rithöfundur, Hermann Memers afi nafni,
hefir nýlega látifi koma fyrir almenningssjónir
kapitula úr gömltt koptisku biblíuhandriti, sem er
í Parísar-bókasafninu. Koptar ertt, eins og flestum
mun kunnugt vera, eftirkomendur Forn-Egipta. Þeir
tóku kristni mjög snemma og hjá þeim var jafnvel
einhver af hinum fyrstu kristnu söfnuöum. En þeir
héldu því fram, afi Kristur heffii afieins eina gufi-