Dýraverndarinn - 01.09.1945, Blaðsíða 5

I) Ý R A V E R N D A R I N N
Ur göngum.
Mynd j)essi er tekin haustið 15)i5í) frani á
líárðardalsafrétt austan Skjálfandafljóts hjá
svo nefndri Sandá. Féð virðist óvenjulega
i'ólegt, enda larið að spekjast eftir tveggja
dafia rekstur. Safnið er þarna að byrja að
re>)na norður i hraunið er liggur suður frá
Svartárkoti.
Litluvöllum 8. febrúar 1945.
Giinnlaugar //. Guðmundssón.
WU við, og fór að gá til veðurs. Sá eg þá,
aÓ loftið var orðið kafþykkt og i sömu andrá
íaiú'cS að slíta úr lionum. Beið eg þá ekki boð-
an>ia, lióaði björðinni saman, en þeir tóku
‘irátt á rás upp úr gilinu, Höttur og Gráni.
Þegar upp á gilbarminn kom, var brostinn á
glórulaus bylur, en bliðhallt við veðrið að
saekja niður með gilinu, og geklc j)að furð-
a»lega vel, enda var livort tveggja: að hrein-
i'dið var af gilbarminum og svo teygðú þeir
Vel úr hjörðinni, Höttur og Gráni.
Fn svo var veðurofsinn mikill og fann-
konian, að þegar forustusauðirnir komu á
kfautina yfir gilið, var komin hengja efst í
fiilba rminn binum megin, sem þeir bikuðu
v,ð. Fór eg þá fram fyrir liópinn og reyndi
yð brjóta og troða niður hengjuna eftir béztu
fielu. En móti veðri var að sækja og kæfði
bvi snjóinn fram af gilbarminum, svo að
^éð lirökk jafnóðum til baka í fangið á mér
niður i gilið. Stóð á þvi um tvær stundir, að
efi var ýmist að brjótast fram fyrir bópinn
°fi troða niður hengjuna, eða að hotta á féð,
°8 naut þar atfylgis Offa mins, ágætis fjár-
hunds, sem eg átti. En allt bar að sama
ki'imni, svo að cg var farinn að lyilda, að eg
uuindi verða til með hjörðina i gilinu um
uóttina.
Skyndilega var sem veðrinu slotaði í bili,
Sv<> að forustusauðirnir tóku aftur á rás, og
bvældum við Offi liópnum á eftir þeim npp
ú'- fiilinu. En þá tók ekki betra við, því að
0,fi' var eg fyrr kominn upp á gilbarminn,
°u veðiið færðist i aukana og hrakti féð nið-
1,1 gilbarminn i stefnu á Jökulsá, sem fellur
85
í þverhniptu gljúfragili skammt fvrir neðan.
I dauðans ofhoði og með einhverjum undra
kröftum, sem mér eru.enn duldir, ruddist
eg fram með hópnum, komst fyrir fremstu
kindurnar og tókst með hjálp Offa mins að
stöðva þær á miðri leið' í voðann og snúa
þeim upp i brekkuna. En þá varð mér fljótt
ljóst, að hvorugur forustusauðurinn liafði
slegið undan veðrinu og stjórnað ferðinni,
lieldur sté)ðu þeir ofan við liópinn í brekk-
unni eins og þeir biði átekta, enda er eg
ekki í nokkurum vafa um, að mér hefði aldrei
tekizt að slöðva hópinn, ef þeir liefði slegið
undan veðrinu. Þeim var áreiðanlega ljós sú
hætta , sem neðar heið, og liöfðu því stung-
ið við fótum áður en það var um seinan.
Þegar eg hafði stöðvað hópinn og þjappað
honum betur saman, kallaði eg livað í annað:
„Höttur og Gráni, farið þið nú af stað!“ Og
með enn fleiri orðum reyndi eg að bvetja þá,
unz ])eir sneru við, stungu höfðinu í veðrið
og lögðu á brekkuna. En þó að við Offi minn
létum ekki okkar lilut eftir liggja að nudda
liópnum úr stað, leið löng stund áður en það
tækist. En á meðan biðu þeir, Höttur og
Gráni, ofar í brekkunni og jörmuðu öðru
hverju, eins og þeir væri að liughreysta
liópinn og reyna að gera hjörðinni skiljan-
legt, að óhætt væi i að treysta þeim. Og þegar
okkur Offa, seint og um síðir, tókst að koma
skriði á hópinn og Iiöttur og Gráni urðu þéss
varir, beittu þeir sér þegar ótraúðir í veðrið
og upp brekkuna, unz þeir höfðu náð spora-
slóðinni, sem lá heim að Fossgerði. Og þó
að skeflt væri í bana og hún sausl ekki nema