Dýraverndarinn - 01.09.1945, Blaðsíða 9

D Y R A Y E R N D A R I N N
39
Vinátta villidýra og fugla
I liitabelti Afriku eru fuglar, sem lifa á
lJví að tína lýs og flær af hinum stórvöxnu
villidýrum þar um slóðir. Er mesta vinfengi í
milluni þessara fugla og sumra villidýra.
David Livingstone segir frá fugli einum í
Angola, sem vísindamenn nel'na buphaga af-
'icana, en svertingjar kalla Kala. Nefið á
'ngli þessum líkist mjórri töng, og klærnar
a tánum eru mjóar og hvassar sem nálar.
l^essi fugl eltir nashyrningana og tínir af
beini óværðina, og er ekki annað sjáanlegl,
en nashyrningarnir kunni því einkar vel. Þó
ei'u þeir öllum dýrum bráðlyndari og skap-
vonzku þeirra viðbrugðið. Þegar sá gállinn er
a þeim, óttast þá öll dýr, og jafnvel Ijónið,
konungur dýranna fer þá i felur fyrir þeim.
Kn litlu fuglarnir mega vera óhræddir. Það
ei' sama hversu nashyrningurinn hamast í
skapvonzku sinni, allt af mega íuglar þessir
s>tja á baki lionum og tína og lína með
hvössum klóm og nefi. Það er sagt um nas-
liyrninginn, að hann heyri sérstaklega vel og
þeffæri hahs sé næm, en liann sjái illa. En
Kala-fuglinn hefir mjög næma sjón, og er því
;dit manna, að hann vari nashyrninginn oft
við, ])egar hætta er í nánd.
t)nnur fuglategund lifir á óværð villinaut-
:|nna í Afríku, og er svo að sjá sem nautun-
11,11 þvki sérstaklega vænt um fuglinn. Hann
varar líka nautin við, ef þeim er einhver
tnetta búin. Flýgur hann þá af baki naut-
nnuni, þar sem hann hefir setið, en þeim
inegður svo við það, að þau fara að skima
1 allar áttir, og geta ])á stundum bjargað
Ser nndan veiðimanni eða skríðandi ljóni,
Se|n komið er því nær í stökkfæri.
Krókódillinn, sem er einhver hin viðbjóðs-
Kgasta skej)na, á sér tryggan vin þar sem
er fnglategund ein. Um þessa vináttu vissu
•henn fyrir æfalöngu, því að jafnvel Herodot,
dUski sagnfræðingurinn, getur hennar. Fugl
])essi er kallaður hyas egyptacus. Þegar
krókc’)díllinn hefir etið sig saddan, leggst hann
upp á evrar eða árbakka og glennir í sundur
skoltana sem mest liann má. Flykkjast þá
fuglarnir að honum og byrja að stanga úr
tönnum lians allar þær kjötflikksur, sem þar
eru. Á því lifa þeir. Annars er þetta ljóinandi
fallégur fugl með hvítar og svartar flugfjaðrir.
Ljótt ef satt er.
í einu dagblaðanna var frá því skýrt, eigi
alls fvrir löngu, að piltar nokkurir hefði orð-
ið varir minks, elt hann og náð í skott hans,
er dýrið lnigðist forða sér undan þeim í gjótu.
Lauk viðureign ]>eirra og ski])ti pilta þessara
af minkinum á þann veg, að þvi er blaðið
segir, að |)eir slitu skottið af honum, og skildi
þannig með þeim.
Mér þvkir af frásögn þessari megi ráða,
að hér sé um frábærlega miskunnarlausa
meðfcrð á dýri að ræða og beinast hefði
legið við að lögreglan hefði haft tal af pilt-
um þéssum, og þeir fengið áminningu fvrir
framkomu sina.
Minkar eru fyrst og fremst dýr, og þótt
þeir sé álitnir rétllausir og skaðsemdardýr,
þá er ekki þar með sagt að ómannúðlegar
aðferðir við aflífun þeirra sé sjálfsagðar og
vítalausar.
Verði að þvi horfið að eyða villi-minnk,
er sjálfsagt, að það verði gert á þann hátt,
sem veldur dýrinu minnstra kvala. Hitt er ó-
viðunandi, að liver seiii kemst i tæri við
mink, og getur ef til vill sært hann, hrósi sér
af því og þjóti með það í blöðin lil ])ess að
fá þess getið þar, eins og um eitthvert frá-
bærilegt afrek væri að ræða.
H. H.
Athygli
skal vakin á því, að frestur sá til þess að
senda ritgerðir til verðlaunakeppni, samkv.
skipulagsskrá Minningarsjóðs Jóns Ólal'ssonar
bankastjóra, er framlengdur til ársloka 1945.