Dýraverndarinn - 01.09.1945, Blaðsíða 6

D Y R A V E R N D A R I N N

endrum og sinnum, fataðist þeim ekki að
halda henni og réttri stefnu heimleiðis.
En veðrið hélzt liið sama, og færðin þyngd-
ist jafnt og þétt. Þar við bættist, að dagskím-
an þvarr óðum, svo að myrkrið lagðist á eiU
með sótsvartri liriðinni að torvelda rekstur-
inn. Sóttist þvi seint lieimleiðis, hjörðin öðru
hverju að nema staðar, og þrásinnis tafir.
Brást þá ekki að forustusauðirnir léti hrátt
til sín heyra og jörmuðu mikinn, unz aftur
var mjakazt af stað. Seig því í áttina, þó
að seint gengi; en ljóst var mér orðið fyrir
löngu, að engu liafði eg öðru að treysta, en
ralvisi forustusauðanna og dugnaði þeirra.
Loksins grillti eg í Ijós framundan og'þótt-
isl þá vita, að á réttri leið mundi eg vera.
Var þar k'ominn Guðmundur húsbóndi minn,
og iiafði Ijósker í hendi. Var hann farinn að
undrast um mig og lagði ])vi af stað á móti
mér, í von um, að Ijósið mætti verða mér að
einhverju liði. En skammt hafði hann hætt
sér frá hænum, sem sizt var að furða um mann
er svo var aldurhniginn og farið að daprast
sýn. Þótti honum ganga kraftaverki næst, að
mér liefði tekizt að brjótast áfram með fjár-
hópinn gegn slíku bálviðri, en innti þó eftir,
hvort hjörðin mundi þar öll komin. Kvaðst
eg vona, að svo væri, og bætti svo við:
„En það er mér að þákkarlausu, húsbóndi
góður, að svo giftusamlega hefir tekizt. Fyrst
og fremst er það Guði að þakka og hans for-
sjön, og þar næst forustusauðúnum þínum,
Guðmundur minn.“
()g enn er eg ekki i neinum vafa um það,
að það var Höttur og Gráni, sem björguðu
mér og hjörðinni minni frá voða þenna
eftirminnilega illviðrisdag. Án þeirra hefði eg
aldrei komizt heim með féð, og óvisst, hvar
náttstaðar minn hefði orðið í ])að sinn.
Þrír góðir vinir.
Myndin hér að ofan er af góðhesti, sem
kállaður var Haukur. Hann er átján vetra
á myndinrii og er þá farinn að heilsu, brjóst-
ið að bila hann. En svipurinn er hýr og vin-
gjarnlegur, og vinir lians, systurnar tvær,
sem hjá honum standa, minnast enn með
innilegum hlýleika löngu liðinna samveru-
stunda.....
Minnast fjörs, er fyllti æðar
fáksins snilli, — spora létta.
Ungur kenndi ’ann ekki mæðar,
allt af þræddi götu rétta.
Árið eftir barst mér sú fregn, að þeir Ihitl-
ur og Gráni hefði farizt ])á um vorið í Hölkná,
sem er ])verá innan við Þorskagerði, og fellur
í Jökulsá. Var þetta í vorleysingunum. Hafa
verið á leið til sumarstöðva.
Jón Magnússon,
Óðinsgötu 11.
Er því gott að eiga minning
af þér, Haukur, kæri vinur,
þín var indæl æskukynning
sem aldrei grandar stormahvinur.
//igimar Bogason,
Hulldúrsstöðum, Skagafirði.