Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 3

Fuglar »r/ minkar.
Þegar eg heyri minnst á innflutning loðdýra
fyllist eg sárri gremju í hvert sinn. Mér verður
lJá jafnan hugsað til vina vorra, fuglanna, sem
ein tegund þessara aðfluttu lánleysingja, mink-
arnir, ráðast á al' mikilli grimmd, og útrýma
nieð öllu, þar scm þeir verða alls ráðandi.
Frá upphafi hernsku minnar og raunar miklu
lengur, hafa húið í hólma hér í vatninu álfta-
Fjón, sem ávallt hafa verið algerlega friðhelg
fyrir öllum áliúöndum jarðarinnar og eru það
enn. Neðan við túnið eru hverir og fram al'
Þeim smá „hveraopna“ í vatninu, scm aldrei
ieggur, hversu mikil frost sem eru. 1 hörðum
vetrum er hveraopnan ekki einungis griða-
staður heima-álftanna og unga þeirra, livort
sem þeir hafa verið margir eða fáir, heldur
hefir og flúið þangað hinn mesti fjöldi ann-
ai'i'a álfta í vetrarhörkum og með því bjargað
hfi sínu.
Þau álög hvíla á hveraopnu þessari, að ef álft
er skotin þar, eða unnið mein á annan hátt, þá
mun hezti gripur jarðarábúanda drepast. Að-
ehis einu sinni hefir það hent, svo að eg muni,
;ið óprúttinn húskarl hér á Laugarvatni skaut
þar tvær álftir í einu skoti, — scm raunar var
htill vandi, því að álftirnar eru þar að jafnaði
hauðspakar. En álögin létu ekki á sér standa:
Nacsta morgun var reiðhestur bóndans hengdur
a hesthúshurðinni á hinn ólíklegasta liátt. Og
Var þó þetta óhæfuverk skotmannsins sízt unn-
ið að vilja húshónda hans.
En það hafa fleiri fuglar átt þarna skjól og
friði að fagna en álftirnar. Mikill fjöldi alls
konar andfugla hafa orpið umhverfis vatnið
og safnazt á hveraopnuna. þegar vetrarliörkur
færðust í aukana og fokið var í skjólin annars
staðar.
Hver mundi geta talið allar hinar mörgu á-
nægjustundir, sem þessir saklausu og tryggu
vinir hat'a veitt oss, er alizt höfum upp mcð
þeim, og notið þess augnayndis að horfa á þá
og fylgjast með starfi þeirra vetur og sumar?
Sá, sem vaknað hefir á hverjum einasta morgni
alla æfi sína — og jal'nt sumar sem vetur, —
við hinn undurþýða og fagra söng álftanna,
hann lilýtur að sakna þess meir en orð fá lýst,
er sá söngur ómar ckki framar. Engir „morg-
unhljómleikar“, hversu góðir, sem þeir kunna
að þykja, jafnast á við morgunsöngva álftanna,
er þær fagna nýjum degi við sólarupprás.
En hvernig er þá komið fyrir þessum heima-
elsku álftarlijónum, sem varið hafa silt litla
landnám með árvekni og þrautseigju, og aldrei
leituðu á brott frá óðali sínu á neinum tíma
árs, en undu síglöð og syngjandi við sitt?
Nú í tvö vor hefir þeim ekki tckizt að klekja
út einu einasta cggi. ()g jafnvel í vor reyndu
þau ekki að hlúa að dyngju sinni í hólmanum.
1 fyrra voru eggin brotin, sennilega í sama
mund, sem ungarnir voru að skríða úr þeim.
Þarna voru nýir landnemar að verki, hlóðþyrst-
ir ræningjar af erlendum stofni, sem „draum-