Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 7

DÍRAVERNDARINN
13
fi'am veginn vestur Mosfellsheiði og allt suð-
Ur á Háamel. Þar liggja götutroðningar út af
veginum og niður í Bringur og hélt eg þá leið.
Hafði eg skammt farið, er eg þekkti förin
eftir Skafta, því að einkennilegar skeilur voru
undir honum. Hélt eg svo niður i Bringur. Þar
bjó þá Halldór Jónsson, einn af Hraunsbræðr-
um úr ölfusi. Hann sagði mér, að hinn um-
rædda dag liefði jarpur hestur komið ofan að,
°g hann farið i veg fyrir klárinn og ætlað að
stöðva hann. En það var ekki við það kom-
andi, klárinn jók skriðinn og hrokkaði hröð-
um skrefum niður í Mosfellsdal. Þóttist eg ])á
vita, hvar hans mundi að leita og hélt rakleitt
niður að Varmadal. Þar var mér sagt, að Skafti
væri í hezta yfirlæti hjá hrossunum. Hal'ði hann
haldið rakleitt út í hagann og hcilsað gömlum
kunningjum og vinum, farið síðan að híta, lagzt
uð því loknu og notið hvíldarinnar.
Þetta hafði þá dottið í Skaft a, er hann komst
að því, að honum var varnað þess að skreppa
i túnið, þar sem liann hafði svo oft gæít sér
a grænu, safamiklu grasinu. Hann var ekki svo
skapi farinn, að hann léti hjóða sér slíkt .. .
°g hugurinn bar hann vestur á hóginn, hvað
sem þar tæki við.
Eg gisti í Varmadal um nóttina og reið svo
austur af daginn eftir. Þá var Skafti skemmti-
legur, lék við taum, og töltið dásamlegt. Og
var þetta í eina skiptið, sem hann leitaðist við
að strjúka frá mér.
Þegar Skafti kom hingað var hesthúskofi
hér austur á túninu. 1 kofa þessum hafði eg
venjulega tvo hesta, sem eg gaf eitthvað betur
en öðrum hestum, og var Skafti allt af annar
þeirra. Þar mun hann hafa átt heima í 12 vet-
llr- Eigi var annað séð en Skafti væri vin-
veittur hesti þcim, er hann stóð með vetrar-
langt.
Um tvítugsaldur fór Skafti að gefa sig og
tapa fcrð. Vildi eg þá hlífa honum og fór að
hugsa mér fyrir nýjum reiðhesti. 1 því skyni
keypti eg um haust jarpan klár, 9 til 10 vetra
gamlan, sem átt hafði séra Gísli á Mosfelli.
hlét hestur sá Villingur, ólatur vekringur, en
gagnólíkur Skafta í öllu. Um veturinn fóðraði
°g þá jörpu saman í gamla kofanum og gerði
jafnt við báða. En nú hrá svo við, að Skafli,
FRÁ BALASKARÐI,
llér sjást fjögur fósturhörn ásamt fóstru sinni.
Litlu hörnin lieita: Bjartúr, Mæra, Smart og
Kragi. En fóstran heitir Signý Benediktsdóttir,
húsfreyja á Balaskarði.
scm jafnan hafði sýnt stallhróður sínum hina
mestu vináttu, gerðist skapharður og hinn
versti viðskiptis. Sá hann Villing aldrei í friði,
heit hann og hrakti, hvenær sem hann sá sér
færi. Þessi skapillska kom þó raunar ckki að
sök um veturinn, þvi að kofinn var tvíkarm-
aður og gátu þeir ])á verið sinn í hvorum
karmi cftir þvi sem á stóð. En Villingur var
skaphægur og meinlaus, tók aldrei á móti held-
ur fór undan það sem hann komst.
Ekki gat eg skilið þetta háttalag Skafta á
annan veg en þann, að hann væri afbrýði-
samur í garð félaga síns, sem eg var farinn
að grípa til, er eg hrá mér eitthvað að heiman
ríðandi. Þó að Skafti væri farinn að gefa sig
þoldi hann samt ekki, að annar kæmi í hans
stað og tæki við því starfi, sem hann hafði
um langa stund unnið með prýði og sóma.
Lcið svo veturinn og har ekki til tíðinda.
En um miðjan maímánuð ])egar eg var að hætta
að gefa hestum, og sauðburður að byrja, þá
var drengur, sem hjá mér var að gæta að án-
um einn dag. Hann kom heim til mín og sagði
mér þær fréttir, að hann hefði fundið Villing
dauðan ofan í. Þegar eg kom á vettvang var
klárinn þarna steindauður ofan í djúpu vatns-