Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 8

14
DÝIIAVERNDARINN
Vitur köttur.
Hér kemur örstutt kattarsaga.
Árið 1908 fluttist eg til Keflavíkur og átti
þar heima um nokkur ár. Þá bjó þar í þorp-
inu aldraður maður, er Einar Einarsson hét;
var hann hæði sjómaður og smiður góður á
tré, járn og kopar. Hann var gáfaður, fróður
og víðlesinn, cn þó umfram allt góður maður
í ])ess orðs beztu merkingu. Hann unni öllu
fögru, jafnt í ljóði og sögum, og mat að verð-
leikum allar manndyggðir, en ódrengskapur
var langt frá hans hugarheimi.
Við urðum góðir vinir og mun eg jafnan
geyma minninguna um lnmn á meðal endur-
minninga um hina beztu vini mína. Þegar eg
þekkti hann, var hann löngu orðinn ekkjumað-
ur, en hjó með bústýru, sem Guðrún liét. Hann
hafði tekið til fósturs munaðarlaust stúlku-
harn, er Guðrún heitir; var það lagleg, lítil
stúlka, sem hann unni mjög og hafði mikið
yndi af.
Einar átti högna cinn, hláan að lit; var hann
hæði stór og feitur. Á daginn hreiðraði kisi
keri. Ósjálfrátt varð mér hugsað til Slcafta,
og samstundis rann upp fyrir mér, hvernig
þétta hefði atvikast, ])ó að enginn maður
hefði séð það:
Þetta var fyi’sta nóttin, sem þeir jörpu voru
úti ... óveðurshret hafði gert um nóttina og
hestunum hrollkalt. ... Skafti í óvenjulega
vondu skapi, gert heiftúðlega árás á keppinaut
sinn og hrakið hann beint í hættuna. . .. Raun-
ar býst eg við, að einhverjum kunni að þykja
þetta Ijótar getsakir í garð vinar míns, gamla
reiðhestsins, sem þjónað hafði mér árum sam-
an af trú og dyggð og aklrei sýnt sig í neinu
sliku. En lítum i vorn eigin barm. Hversu
marga menn hefir ekki örvænting afbrýðinnar
teygt til óhæfuverka! Gamlir reiðhestar eru
viðkvæmir, þeir eiga sínar tilfinningar engu síð-
ur en mennrnir. Þá tekur sárt að sjá vin sinn,
húsbóndann góða, gæla við unga folann, leggja
við hann og ríða af stað. Þeim finnst metnaði
sínum misboðið, því að þeir vita sig hafa aldrei
jafnan um sig ofan á rúmi karls og virtisl
engar gætur gefa því, sem fram fór i námunda
við hann; það var eins og hann gæti allt af
sofið.
Eitt sinn hafði eg orð á því við Einar, að
kötturinn hans væri all-einkennilegt dýr: að
vera allt af sofandi í rúmi hans.
„Hann sefur ekki allt af fast, þótt svo virð-
ist,“ sagði öldungurinn. „Hann hefir glöggva
eftirtekt og getur verið viðhragðssnöggur el
honum finnst ástæða til. Og skal eg sýna þér
það einhvern tíma ef þig langar til. Eitt hvert
mesta hnossgæti kisa míns eru augasteinar úr
hörðum þorskhausum; ef eg kasta augasteini
á gólfið, skaltu sjá, að hann er fljótur að bregða
við að grípa hann, þótt enginn sjái annað en
hann sofi.“
Mér þótti næsta einkennilegt, að kötturinn
skyldi eta harða augasteina úr þorskhausum,
en trúði samt, því að eg vissi, að Einar var
maður, sem treysta mátti til orða og verka.
Þó stillti eg svo til, að eg var staddur hjá
honum nokkuru síðar að kveldverðarmáli, en
hann neytti þá ol'tast harðra þorskhausa.
Kisi lá á sínum vana stað, stakk sér á eyr-
að og virtist sofa vært og rólega. En í sama
brugðizt húsbónda sínum . . . og þá er að leita
hefndarinnar í einhverri mynd!
Þegar svo var komið um nýja reiðhestinn
reið eg Skafta nokkuru meira um sumarið en
eg hafði ætlað mér. Þó var honum jafnan hlíft
við allar erfiðari ferðir. Þetta vor reif eg litla
hesthúskofann og sléttaði yfir rústirnar, en
hætti við aðalhesthúsið og hafði karm fyrir
Skafta í öðrum endanum. Þegar fór að kólna
um haustið, tók Skafti upp á því að standa
framan í hesthúshalanum, einmitt þar sem
kofadyrnar höfðu verið og vildi helzt ekki það-
an fara. Og þessu hélt hann áfram nokkuð fram
eftir vetri, svo að sækja varð hann þangað til
])ess að láta hann í nýja karminn.
Síðustu fjögur árin var Skafti aðeins notaður
í heimaskjögti, því að allt af var hann jafn
þægilegur, og fús til smávika, unz hann var
felldur tuttugu og sex vetra gamall.
Helgi Guðmundsson,
Apavatni í Laugardal.