Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 6
12
DíRAVERNDARINN
SKAFTI.
Hann var dökkjarpur á lit, svartur á fax og
með svarta rönd eftir hryggnum, hafði röskva
meðalstærð, en einkennilega frammikill og
framhár.
Eg keypti hann í Reykjavík vorið 1908, þá
sjö vetra gamlan. Seljandinn var Skafti Þor-
láksson frá Varmadal á Kjalarnesi, og hafði þá
átt folann í tvö ár. Fékk hann fimm vetra
vestan af Hvalfjarðarströnd. Við Skafti vorum
skútulelagar á þcirri tíð; hafði hann folann á
fóðri í Reykjavík og kom á bak honum þegar
í landi var verið. Þá kynntist eg folanum og
varð það úr, að eg keypli hann þegar eg fór
au/stur um Jónsmessuna. Verðið var 250 krón-
ur., og bar svo klárinn Skafta-nafnið upp frá
þ’vi.
Kaupverðið var vist með hæstu hestaverðum
á þeirri tíð, enda mátti svo vera, því að þetta
var afbragðs hestur. Eg hefi allt af átt ein-
hvern nothæfan Iiest til reiðar, cn Skafti var
langsamlega beztur þeirra allra. Hann hafði
þetta létta, vndislega og sterka fjör. Hann var
svo viðbragðssnöggur, að jafnskjótt sem mað-
ur var kominn honum á bak, var hann þotinn
á roksprett. Þó að hann væri taumliðugur scm
fjöður, J)á var ógjarna gott að ríða honum með
vilja-hestum, því að ekki gat hann víst séð aðra
hesta á undan sér, enda óvanur ])ví. Væri hon-
um riðið einum, })á var hann i)rýðilegur tölt-
ari, og var þá, sem kallað er, mátulega vilj-
ugur. En með öðrum hestum þegar honum
hljóp kapp í kinn, J)á varð J)essi ljúfi gangur
að stórgerðu hrokki.
Skafti var reiðhestur minn í 14 ár. Óþarft
virðist að orðfæra J)að hér, sem er svo viður-
kennt af öllum ])eim, er reynt hafa, hvílík sál-
arheill J)að er að eiga sæti á svona hesli. Það
er sá hollasti unaður, sem maður fær notið. . . .
En nú eru breyttir tímar, og bílaferðir farnar
að draga mjög úr og jafnvel bera skugga á
hlutverk góðu reiðhestanna.
Á meðan Skafti var enn í fullu fjöri var
hann jafnan styggur og lét ekki laka sig nema
í aðhaldi. En allt af er eg vildi ná honum, fór
eg með fötu með brauðmolum í eða einhverju
matarkyns, og kom hann })á á móti mér og'
lofaði að taka sig.
Fóein smáatvik man eg um háttu Skafta,
scm einkennileg J)óttu, og bera vitni um stolt
hans og skapgerð.
Vorið 1910 var túnið hérna fyrst girt með
gaddavír. Þá hafði Skafti verið hér í tvö ár
og aldrei litið í J)á átt að strjúka. Kveldið, sem
við vorum að ljúka við girðinguna, var Skafti
að rölta með henni, J)ví að hann var víst oft
vanur að taka niður í túninu á meðan })að var
ógirt. Við athuguðum J)etta ekki neitt nánara
J)á um kveldið. En daginn eftir ætluðum við
Gísli, bóndi á hinum bænum hérna, í Eyrar-
hakkaferð. Fórum við því árla morguns að ná
í hesta, en Skafta fundum við hvergi. Varð eg
að fara við svo húið í Bakkaferðina og lagði
fyrir hcimafólk mitt að leita að Skafta og
finna hann í högunum lifandi, eða J)á dauðan,
J)ví að hér eru hættur ýmsar, og liafa hestar
stundum farizt liér ofan í.
Þegar eg kom aftur úr ferðinni var Skafti
ófundinn. Fór mig þá fyrst að gruna, lwort
hann licfði ekki tekið upp á J)ví að strjúka.
Tók eg mig því upp, reið út í Þingvallasveit
og létti ekki fcrðinni fyrr en eg kom að Kára-
stöðum. Þar sagði mér Einar bóndi, að þegar
hann hefði komið á fætur um morguninn sem
Skafta vantaði, hefði hailn séð jarpan liesl
hverfa út úr Kárastaðaskarði. Eg hélt svo á-