Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 4

10
DYRAVERNDARINN
EFTIRLÆTI.
Nöfn hundanna talið frá vinstri: Labba, Fjára,
Lassi og Bósi. Myndina sendi: Jóhanna Krist-
jánsdóttir, Kirkjubóli.
gróðamönnum“ hafði á sínum tíma tekizt að
fá flutta inn í landið. Nú er svo komið, að
krökkt er orðið af minkum með vatninu og
öllum ám og lækjum, sem í það falla. Undan
farin sumur, síðan minkafaraldurinn hreiddist
út hér um slóðir, hefir varla nokkur önd kom-
ið upp ungum. Þrásinnis finnst andamóðirin
dauðbitin og eggin brotin, eða ungarnir dauðir
í hreiðrinu.
Og nú er svo skipt um, að álftirnar, sem
voru hér hvern einasta dag ársins, liafa flúið
héðan — aldrei sést á hveraopminni það sem
af er vetrinum .... aðeins strjálingur af önd-
um heldur sig þar, og fækkar þó óðum, enda
hefir minkafjöldskylda, eða öllu fremur fjöl-
skyldur, því að engin veil hvað þær eru margar,
numið sér land umhverfis vatnið. Og m. a. s.
mun ein slík fjölskylda búa ískyggilega nærri
hveraopnunni, þótt hústaður hennar hafi ekki
fundizt enn. Og svo blóðþyrstur og nærgöngidl
er þessi erlendi stefnivargur, að nýlega komst
minkur inn á fjósloft, þar sem hænsni voru
geymd og drap á augabragði tólf hænsni af
þrettán. . . . En minkarnir drepa og eyðileggja
fleira en hænsni; þeir hríðdrcpa riðsilunginn
þar sem hann er að hrygna, en það er önnur
saga.
Raunar veit eg, að minkar voru á sínuni
tíma, og í óþökk margra viturra manna og
framsýnna, fluttir, og þó með lögum, inn í
landið, undir þvi yfirskini, að minkaeldi væri
arðvænleg atvinna, fljóttekinn gróði, og því
heitið, að tryggilega skyldi um allt húið undir
ströngu eftirliti. En eitthvað virðist hafa skort
á þær efndir í upphafi, því að brátt fór að kvis-
ast, að einhverjir hlygðunarlausir trassar, sem
þóttust ætla að græða offjár á minkaeldi, hefði
misst eitthvað af dýrum út í veður og vind. . . •
Og innan stundar breiddist svo minkafarald-
urinn um landið með þeim afleiðingum, sem
þorri þjóðarinnar hefir komizt að raun um.
Og nú leyfi eg mér að spyrja:
Hver ráð þekkjast, sem að gagni mætti verða
um algera útrýming á þessum óhappa bitvargi,
er virðist svo á veg kominn með að eyðileggja
fuglalíf landsins, að til auðnar horfir á mörgum
stöðum, að viðbættu öllu ]>ví mikla tjóni, sem
minkafaraldurinn vinnur á öðrum sviðum? Ein-
hver ráð hljóta að finnast, sem duga megi, án
þess ])ó, að gripið verði til flausturslegra ó-
mennsku aðferða um slíka útrýming.
Eða, kannske eigi að híða þess, að ekki heyr-
ist „svanasöngur á heiði“? Þegar sá söngur
hefir þagnað í sveitum landsins, þá mun ekki
liða á löngu, að þögn verði á heiðum uppi.
Og eigi kæmi mér á óvart, þó að fleirum fari
sem mér, og það ungum jafnt sem gömlum, að
])eir láti sér ekki alveg á sama standa, að hug-
ljúfum æskuvinum vorum, fuglunum saklausu,
verði útrýmt af þessum blóðþyrstu og illræmdu
aðskotadýrum.
En minkafaraldurinn er svo sem ekki cina
plágan, sem þjóðin hefir átt við að stríða síðan
landið var „opnað“ fyrir alls konar innflutningi
dýra, eftir fráfall Magnúsar dýralæknis Einars-
sonar. Um það vita íslenzkir bændur öllum
öðrum betur.
Böðvar Magnússon,
Laugarvatni.
* * *
Höf. ofanritaðrar greinar mun sízt gera of-
mikið úr minkafaraldrinum á Laugarvatni, né
])ví, hversu minkar gerast þar djarfir og nær-
göngulir.