Dýraverndarinn - 01.03.1946, Blaðsíða 5

DYRAVERNDARINN
11
LÉTTIR
reiðhestur Friðgeirs bónda Björnssonar
á Ketilvöllum.
Kveðið undir nafni eigandans. —
Harmur stór í huga býr,
horfi’ órór í bláinn.
Gleðin fór, cn grátur knýr,
gæða jór er dáinn.
Man eg sprettinn margan þinn
man eg glettu-stundir:
er þú, Léttir, ljúfur minn,
leiðst um sléttar grundir.
Yfir flaug liann urð og mold,
eldur í baugum gneisti,
skulfu taugar, titraði hold,
tindraði’ í augum neisti.
Oft um heiðar hörku dug
hreyfði’ og reiðar-snilli,
eins og greiðast fuglsins flug
fjarra leiða milli.
öllum bar af fáka flokk
fegurðar í keppni,
býsna snar, með bleikan lokk,
beizla-marinn hcppni.
Stanzaði lítt við stein né skurð,
strengdi’ á hnýttum taumum —,
Fyrir skömmu síðan, fluttu dagblöðin í
Heykjavík þá fregn, að þriðjudaginn 12. marz
Ref ði minkur komið í heimsókn í Laugarvatns-
skóla. Ilafði hans fyrst orðið vart í skólagang-
lnum og virtist hinn rólegasti. En nemöndum
Var ekki meira en svo vel við þenna óboðna
ííest og grijju þcgar til vopna. Minkurinn lagði
þegar á flótta, komst niður í sundlaugargang-
nin og fengu þeir þar loks hlaðið honum.
(Ritstj.)-
Léttir og eigandi hans. — Myndin tekin siðasta sumar
Léttis, og stóð hann þá á tvítugu.
hátt upp spýtti aur og urð,
ört sér flýtti’ í straumum.
Hreina-skeiði’ ei skeika vann
skástan heiður fanga,
undan greiður öllum rann
essið reiðar stranga.
Glatt var fas og gripin snögg,
— gleymdi’ eg þrasi’ og pínum —,
ef í glasi lítil lögg
lá í vasa mínum.
Listasaga léttfetans
lengi í brag mun skina,
prýddi haga og hestafans
hann um daga sína.
* * *
Vonin tjáir, trúa má,
tekur fáein árin,
að eg fái aftur sjá
afreksháa klárinn.
Páll Guðmundsson,
Hjálmsstöðum.