Dýraverndarinn - 01.09.1947, Side 6

36
DYRAVERNDARINN
Ilcr á myndinni sést innsti hlnti dals-
ins inn af botni Reyðarfjarðar. Afdalnr
einn skerst inn á milli múlanna, sem sjást
greinilega hægra megin á miðgrunni
myndarinnar. Fremst i ])essum afdal er
bærinn Stuðlar. Þar bjó Emil Tómasson,
höfundur frásögunnar um Kol, alllengi,
og þar átti Kolur beima mestar hluta
ævi sinnar.
með mér og liélt síðan af stað inn á Lands-
enda. Mátti svo heita, að við Sveinn fær-
um jafnt af stað, en nú fórum við hvor í sína
átt með okkar ágætu hunda.
Við Landsendann má heita, að Múlaáin vink-
ilbeygi frá norðri til austurs, en við það
myndast allhá brekka, grasi gróin, móti
suðri, og er þar gott skjól fyrir norðan átt-
inni. I þetta sinn sá enginn, að hér væri nein
brekka, því að snjórinn hafði sléttað liér allt
svo fagurlega. — Ég liafði sterka trú á því,
að þessi brekka hefði mikið aðdráttarafl. Ég
potaði stönginni niður hér og hvar og kann-
aði dýptina. Kolur gaf þessu verki gætur og
þefaði niður í götin í hvert sinn, er ég dró
stöngina upp. Ég veiti því eftirtekt, að Kolur
er farinn frá mér, spölkorn austur á fönn-
ina og nusar þar allvandlega niður í snjó-
inn. Datt mér í hug, að þarna væri eitthvað í
sambandi við það, sem gerzt hafði daginn
áður — því að þarna gengum við um með
hundinn mjög vandlega. Ég hætti í bili að pota
stönginni og horfði hugfanginn á liáttalag
Kols. Þarna fer hann allstóra hringi með
trýnið þétt við snjóinn. Allt í einu lítur hann
snöggt upp og stendur grafkyrr æði stund,
veifar skottinu litið eitt, heldur annarri fram-
löppinni á lofti og veltir vöngum og næstum
að hann leggi undir flatt. — Því lætur hundur-
inn svona? Ætli hann heyri eitthvert þrusk
i snjónum?
Tvær fyrirmyndar
foru§tiiær
Hér eru tvær ágætar forustuær með lömbum
sínum. Önnur þeirra hét Rila en hin Bílda, og
var sú síðarnefnda dóttir hinnar.
Þær áttu húima norður í Kelduhverfi, en á
sumrin gekk sú eldri alltaf á Mývatnssveitar-
öræfum en dóttirin á Þeistareykjalandi austur
frá Aðaldal. I göngunum á haustin þótti leitar-
mönnum þær ekki vera lambið að leika sér við
og náðust þær oftast ekki af fjöllum, fyrr en
komið var fram á vetur. En þegar þær höfðu
loks verið handsamaðar urðu þær eins og ljós,
og töldu það auðsjáanlega skyldu sína, þegar
svo var komið, að vera öðrum sauðskepnum
til fyrirmyndar.
Framh. í næsta blaði.
Ölafur Eggertsson.