Dýraverndarinn - 01.09.1951, Blaðsíða 8

38
DYRAVEftNDARINN
VEGFARANDI:
ÓSAMRÆMI
Veðrið var kalt, enda komið nokkuð fram
yfir miðjan október, og loftið drunga-
legt. Stór ský sveimuðu frá auslri til vesturs
og boðuðu, að óveður væri í nánd. Það marr-
aði í frostnum veginum undir hjólum Jjílsins.
Nokkur visin puntstrá við veginn drjúptu
höfði, eins og þau vildu minna menn á, að
veturinn væri að koma. Nokkur köld og harð-
neskjuleg snjókorn þeyttust fram hjá, en
höfðu engin áhrif á hinn tröllaukna farar-
skjóta, sem bar okkur með undraliraða heim
að nýtízku sveitarbæ.
Og stórt og fínt var íbúðarhúsið, þó að ekki
væri þarna allt eftir nýjustu tízku, ef vel var
að gáð.
Okkur var vel tekið. Fólkið var gestrisið,
eins og flestir Islendingar. Af ónefndum á-
stæðum varð þarna löng viðstaða.
Ég hafði ekki annað að gera en að líta í
kring um mig. Þarna var margt að sjá. Meðal
annars kom ég í fjósið, sem ekki liafði á sér
neitt nýsköpunarsnið, en var blýtt og sæmi-
lega bjart. Engar jötur voru í því og lieyinu
fleygt í básana. Þarna voru nokkrir nautgrip-
ir, sem allir báru augljós merki lofsverðrar
vellíðunar. Meðal þeirra var nýborin kýr, sem
lá á þykkum l)eði af grænni töðu. Nokkuð var
einnig í básnum hjá hinum kúnum og eitt-
hvað í flórnum. Nýfæddi kálfurinn lá líka á
þykkum töðumúga. Þarna mun hafa farið all-
mikið bey til óþarfa, blátt áfram til einskis.
Þegar við lögðum af stað aftur frá þessum
bæ, var farið að snjóa og komið vonzkuveð-
ur. Leið okkar lá nú fram hjá fjárhúsunum,
sem voru spölkorn frá bænum. Þau voru ný-
leg að sjá, ef ekki var komið of nærri þeirn,
en þau voru opin, að minnsta kosti í annan
endann, og helzt leit út fyrir, að opin væru víð-
ar, því að lítið minni snjór sýndist inni í þeim
en úti.
Nokkrar kindur hlupu út úr húsunum og
duttu flestar í dyrunum. Þar og utan við þær
hafði staðið lón, sem nú hafði lagt og var orðið
að hálu svelli. Víðsvegar kringum húsin og út-
frá þeim var allmargt íe, sem stóð þar og
hímdi eða lá. Allt var það uppburðarlítið og
bar eins glögg merki vanlíðunar og gripirnir
i fjósinu þess gagnstæða.
Þess má geta, að lið var óslöðug, gekk á
bleytuhriðum með frostum og snjógangi á
milli. Ekkert mun hafa verið farið að gefa
þessu fé og ekki mun því hafa verið gefið
þetta kvöld eða næsta dag, en þá mun liafa
verið frostlaust.
Ekki efa ég, að full þörf var á því að gefa
fénu. Þarna er fremur rýrt land og skjóllitið.
Þetta fé mundi hafa étið með góðri lyst töðu-
sængurnar úr fjósinu. Ekki svo að skilja, að
ég sé að halda því fram, að blessuðum kúnum
hafi liðið of vel, en þær liafa ekki gagn af
þvi heyi, sem þær leifa, og full vel getur far-
um um þær, þó að þær séu ekki látnar liggja
á þykkuni beði af grænni töðu, og full dýr liygg
ég, að sú sæng hefði orðið síðastliðið vor.
Og ekki get ég skilið, að nokkur bóndi geti
með sannri ánægju stært sig af nylliæð kúnna
sinna og kjötþunga vetrunganna, ef hann sér
ærnar sínar dragast lioraðar um hagana og
veit þær velta um og vera lifandi rifnar sund-
ur af vörgum, getur að minnsta kosti búizt
við, að svo fari.
Nú mun einhver vilja segja, að hér sé litið
um öxl og skyggnst inn í gamla tímann, því
að svona lagað gerist ekki nú á dögum. — Og
það er að vísu satt, að fóðrun búpenings er
víða mjög sæmileg og sums staðar góð, en
hirðingu og umgengni er víða mjög ábóta-
vant. Okkur þykir úrelt nú á dögum að slá
með orfi og ferðast á liestbaki, og okkur ætti
einnig að þykja úrelt að tala um skynlausar
skepnur og umgangast þær eins og dauða
hluti. Auðvitað verður seint girl fullkomlega
fyrir slysahættu á mönnum og skepnum, og
vitanlega gelur kind farið afvelta, þó að hún
sé vel frísk, en mikið er henni hæltara, ef hún
er mögur, og því fremur sem hún er þrótt-
minni. Og golt er að geta ekki kennt sjálfum
sér um það, sem miður fer.
Eitt víxlsporið er það, að mörgum bættir
til að fara of seint að gefa á haustin, jafnvel