Dýraverndarinn - 01.09.1951, Blaðsíða 3

VINlRNin I DALSSELI
Leifur Aiiðunsísoii í Dalsseli segir frá
Endurfundir. Vorið 1948 fór ég til Danmerk-
ur og kom eklci aftur fyrr en um
veturnætur haustið eftir. Það leyndi sér ekki,
að I>ogi þekkti mig gjörla um leið og hann sá
mig eftir fjarveruna og gladdist mjög. I fyrra
vetur hafði ég hann svo hjá mér hér í Reykja-
vík mér til skemmtunar. Kunningi minn að
austan, Jón Guðjónsson frá Svanavatni í
Austur-Landeyjum, liýsti liann fyrir mig og
fóðraði ásamt hesti, sem hann á sjálfur.
Öðru hverju vitjaði ég Loga og hrá mér
stundum út úr hænum á honum. Þegar ég
kom til hans, heyrði ég jafnan, að hann fór
að kumra og tipla inni á hás sínum, strax
og hann heyrði til mín utan við dyrnar. Þann-
ig fagnaði hann komu minni. Ég þurfti ekki
að efast um það, að hann gladdist af að sjá
mig. En svo var líka auðséð, að hann hlakkaði
til að koma út og fá að hreyfa sig. Alltaf hef-
ur borið á þvi, að honum leiðist í löngum
innistöðum, ef honum er ekki sinnt því het-
ur, og lengi eftir frjálsræðinu úti undir heru
lofti.
En þennan vetur eignaðist Logi líka góðan
vin, þar sem Jón Guðjónsson var. Ilann veitti
vitsmunum og kostum Loga fljótt atliygli og
sýndi honum að öllu leyti gott atlæti.
Seinna kom lika ótvírætt í ljós, að hestur-
inn vissi, Iivað við hann var átt og glevmdi
þvi ekki. Það sáum við bezt í sumar, þegar
Jón kom austur að Dalsseli í sumarleyfi sínu.
Er von var á Jóni, reið ég á móti honum á
Loga — en Jón var einnig ríðandi. Þegar við
áttum eftir smáspöl til að mætast, fór ég af
baki, en Logi varð fyrri til að lieilsa honum og
fagna samfundunum. Ilann gekk á undan
mér fast að Jóni og lagði höfuðið upp i fang
honum með mikilli blíðu. Okkur Jón furðaði
háða á atferli hans — Jón þó einkum, en
lálbragð Loga varð tæplega misskilið.
Hestaþing 7.—9. júlí síðastliðið sumar hélt
á Þingvöllum. Landssamband hestamannafé-
laga sýningu á reiðhestum og
slóðhestum á Þingvöllum. Þetta var fyrsta sýn-
ing af þessu tagi hér á landi. Hún var fjöl-
sótt og þótti takast vel.
Ég fór með Loga á sýninguna og flutti hann
þangað á híl. Þar var hann sýndur og rnæld-
ur og metinn ásamt öðrum stóðhestum og gæð-
ingum víðsvegar að og var vel hlutgengur í
þessum glæsilega félagsskap, þó að þarna
væru miklir garpar sainan komnir.
En þarna varð hann líka fyrir því slysi að
meiðast á fæti. Steinvala festist uppi í hófn-
um á hægra afturfætinum með þeim afleið-
ingum, að hófbeinið brotnaði. Þannig á sig
kominn var hann fluttur lieim og síðan liafð-
ur inni fram i miðjan ágúst. Þá var hann enn
stinghaltur, en fær til gangs og sleppt lit, og