Dýraverndarinn - 01.09.1952, Síða 6

36
DYRAVERNDARINN
Leifur og Logi kljást.
Hlýjar stundir hjá þeim vinunum. (Sjá Vinirnir í Dals-
seli, Dýraverndarinn, 2.—5. tbl. 1951.)
in. Gerðum við ráð fyrir, að hún kæmi bráð-
lega aftur. Komu nú börnin og hófu leit með
mér. Dauði Ljómalindar hafði orðið þeim
milcil sorg, og nú hættist þetta við. Allar lík-
ur bentu til þess, að litla Stella hefði lent í
pytti eða dýi.
Erfiðlega gekk að fá börnin til að hætta
leitinni, því að alltaf hafði orðið eftir dv eða
skurður til að gá í. Þó fór svo, að við lögð-
um af stað heim, dauf i dálkinn. Sáum við
]tá óvænta sjón. Stella kemur hlaupandi á
harða spretti heim á leið og litla Stella á eft-
ir. Lyftist nú brúnin á börnunum, tóku þau
vel á móti mægðunum og heiðruðu Stellu
fyrir afrekið. Endurtók þessi saga sig oft síð-
ar um sumarið, enda hafði ég þá oftast sama
ráðið, að reka Stellu af stað til að leita dótt-
ur sinnar og kom liún þá alltaf með þá litlu.
Ekki veit ég fyrir víst, hvað hefur töfrað litlu
stellu, ef til vill dalurinn og fjöllin eða litlu
leiksystkinin, sem hoppuðu og skoppuðu þar
með mæðrum sínum í grasgeirunum.
Er svo þessum frásöguþætti senn lokið. Um
haustið urðu börnin að kveðja þessar svörtu
vinkonur sínar; dauðinn sótti þær heim, eins
og allar aðrar kindur á þessu f járskiptasvæði.
(Leirárgörðum, Leirársveit, 1952).
-----S------
BTEFÁN JDNSSDN:
VITUR HRYSSA
Vorið 1915 var ég á Háafelli í Hvítársíðu. Þar
var þá tvíbýli og hét annar bóndinn Þiðrik Þor-
steinsson. Bjó hann lengi á Háafelli og varð
háaldraður maður. Meðal hrossa þeirra, sem
Þriðrik átti þetta vor, var hryssa ein mósótt
að lit. Hún var mest notuð til áburðar, en hafði
lítt verið tamin til reiðar. Þó var hún viljug
og mjög gæf og góðlynd að eðlisfari. Ég gæti
trúað, að hún hefði verið 14—15 vetra þetta
vor, annars man ég það ekki fyrir víst, og
skiptir það raunar litlu máli. En þetta vor, 1915,
eignaðist Mósa hestfolald, sem har sama lit og
hún sjáli'. Er mér það mjög í minni, live mikla
ástúð hún sýndi þessu barni sínu þann dag,
sem hún fæddi það inn í heiminn. Ég gerði mér,
tíðförult til hennar út í hagann, því að fyrir
níu ára dreng var það ekki svo lítið fagnaðar-
efni að mega skoða þennan litla hest og leggjast
á fjóra fætur til að horfa á, hvernig mjúk tunga
Iians lagðist að spenum móðurinnar.
Að kveldi þessa sama dags voru hrossin kom-
in þar í haga, sem mýrlendi er nokkurt, og voru
þar víða gamlar mógrafir, sem ekki höfðu verið
fylltar, og stóð því í mörgum þeirra vatn. Heitir
þar Nes og er skammt frá Hvítá.
Rétt um það bil, er fólk ætlaði að fara að
hátta á Háafelli þetta kveld, tóku menn eftir
því, að Mósa kemur á mikilli ferð neðan mela
vestan við túnið. Er hún þá folaldslaus, en allir
hestarnir í halarófu á eftir henni. Túnhliðið
hafði verið opið, enda var þetta snemma vors.
Mósa linnti ekki sprettinum, fyrr en heima í
hlaði. Var hún ])á mjög tryllingsleg og hneggj-
aði hátt og ákaflega, en er liún varð manna vör,
sneri hún þegar brott á harða stökki sömu leið
til haka og stefndi niður í Nes. Hinir hestarnir
cltu hana sem fyrr. Hinn bóndinn á bænum hét
Pétur Jónsson. Brá hann við fljótt og hljóp á
eftir hestunum, en þegar hann kom í Nesið, stóð
Mósa þar á bakka einnar grafarinnar og starði
niður í hana. Þar var þá folaldið hennar dautt.
Pétur dró folaldið upp úr gröfinni, og móðirin
þefaði af því og kumraði angurvært.
(Sjá bls. 40.)