Dýraverndarinn - 01.03.1955, Page 7

DÝRAVERNDARINN
Í5
HRAFNASÖGUR
Krummi hefnir sín.
Margir fræðimenn í náttúrufræði halda því fram,
að dýrin hugsi alls ekki. Hvað segið þið svo um
hrafninn, sem frá er skýrt hér á eftir. Söguna sagði
mér gamall vinur minn, hinn merki og margvísi
sagnaþulur Sigfús Sigfússon frá Eyvindará. Ég
hef gleymt bæjarnöfnum þeim, sem Sigfús nefndi,
en set önnur í staðinn.
Bæir tveir í sveit einni á Austurlandi heita Hóll
og Brekka. Þeir standa í blómlegum dal, and-
spænis hvor öðrum, og fellur á milli þeirra á,
sem er svo lygn og vatnsmikil, að notuð er ferja,
þegar farið er á milli bæjanna.
Það var eitt sinn að vorlagi, að smalinn á Hóli
kom heim með hrafnsunga, sem ekki var fleygur,
en þó orðinn allstór. Unginn var alinn, og varð
hann brátt mjög hændur að heimilisfólkinu. Hann
var skynugur og sérlega kátlegur í háttum, og
hafði fólkið mikið gaman af honum.
Smiðja var á Hóli, en ekki á Brekku. Kom
Brekkubóndinn stundum yfir ána á ferjunni og
fékk að fara í smiðju Hólsbóndans.
Eitt sinn í sláttarbyrjun, sumarið sem tamdi
hrafninn var á Hóli, kom Brekkubóndinn yfir
ána og gekk heim að Hólsbænum. Honum var
boðið inn, og þá hann boðið. Hann sat síðan góða
stund, drakk kaffi og spiallaði við heimilisfólkið.
Loks þakkaði hann fyrir góðgerðirnar, bað um
að fá að fara í smiðju og kvaddi því næst og
gekk út á hlaðið.
Þar sveif að honum krunkandi hrafn og gerði
sig líklegan til að setjast á öxlina á honum. Brekku-
bóndanum brá mjög illa við atferli krumma og
sló hann á bringuna með handarbakinu. Krummi
sveiflaði sér í loft upp og kvað við hátt og gremju-
lega. Sveif hann með miklum óhljóðum yfir höfði
bónda, meðan hann gekk til smiðju.
Nú leið hálfur mánuður. Þá var það, að Brekku-
bóndinn kom á ný yfir ána og fór heim að Hóli.
Þögull hrafn flögraði á undan honum og settist
á baðstofuþekjuna. Brekkubóndinn hitti menn
að máli, en gekk síðan til smiðjunnar. Á leiðinni
ofan eftir sá hann, að hrafn sat yfir smiðjudyr-
unum. Bóndi vissi nú, að taminn hrafn var á
Hóli, og varð hann ekkert hissa, þó að hrafninn
flygi ekki upp, þá er hann bar að smiðjunni. Virti
hann krumma fyrir sér og sagði góðlátlega:
„Jæja, þarna situr þú, skinnið. Ég verð víst að
biðja þig að fyrirgefa löðrunginn frá um daginn!“
Krummi svaraði engu til, en sat grafkyrr, þög-
ull og deyflulegur. En ekki hafði bóndi fyrr lotið
höfði til að reka sig ekki upp undir, þegar hann
færi inn í smiðjuna, en hrafninn brá við hart og
hjó í höfuð honum. Svo flaug krummi upp með
háu og hlakkkenndu krunki,en bóndi tók ofan húfu
sína og þreifaði um höfuð sér. Svo kíkti hann
á krumma og mælti:
,,Já, skyldi nú nokkur hafa ætlað hrafnófét-
inu svona heiftrækni og kænsku? Það var til ein-
hvers að biðja þig fyrirgefningar, forsmánin þín!“
Vigurhrafninn.
Oftar en einu sinni hefur fólkið í Vigur á Isa-
fjarðardjúpi náð hrafnsungum á vorin og alið
einn og einn sér til skemmtunar. En þá er krumm-
arnir hafa stækkað, hafa þeir gjarnan lagzt í
flakk. Fyrir rúmum áratug fór taminn Vigur-
hrafn út á Isafjörð og kunni þar svo vel við sig,
að hann dvaldi þar alllengi og hafðist sitthvað
að, sér til bjargar og skemmtunar.
Margir bæjarbúar höfðu gaman af hrafninum,
ávörpuðu hann og gáfu honum mat, og börnin
eltu hann oft í hópum. Hoppaði hann þá á und-
an þeim krunkandi, en flaug annað veifið. upp,
vatt sér í hring, kom kannski alveg niður að höfð-
inu á einhverjum krakkanum og þreif af honum
húfuna. Vanalega sleppti hann höfuðfatinu eftir
stundarkorn, og varð hann ekki óvinsæll af húfu-