Dýraverndarinn - 01.12.1951, Blaðsíða 9

DYRAVERNDARINN
63
Myndin er af þeim Álftarlegg og Hólmfríði
Kolbeinsdóttur, þar sem þau standa úti
í túnjaðrinum heima hjá sér á Skriðulandi
í Kolbeinsdal í Skagafirði. Hún er aðeins
12 ára, en frásögn hennar um hestinn er
ágæt. Það er líka auðséð á myndinni, að
þeim er vel til vina.
Hdlmfríður Kdlbeinsddttir :
ÁLFTARLE€«GUll
Einn hesturinn hérna heitir Álftarleggur, en
hann er alltaf kallaður Leggur. Mun ég því
gjöra það í þætti þessuin. Leggur er sá alstærsti
liestur, seni ég hefi séð. Hann er ljósgrár á tagl
og fax, en belgurinn er hvílur. Leggur er saman-
rekinn og því afar sterkur og þolinn. Hann
verður 19 ára í vor.
Með sögu þeirri, er hér skal sögð, mun það
sannað, að Leggur skilur mál mitt eins vel og
hver maður. Eitt sinn að vori til, er tún voru
lítt tekin að gróa, gaf ég Legg heytuggu út á
túnið, — en það var ekki einsdæmi. Ég stóð
yfir honum, meðan hann neytti síns góða mat-
Er ég hafði þar verið skamma hríð, kemur
aðvífandi jarpur gæðingur, er Erpur heitir.
Var liann eign Sólveigar, systur minnar. Mér
var hið bezta til hestsins og var því ósárt, þótt
Iiann reynd oftsinnis að éta með Legg, sem
brást illa við, lagði eyrun aftur með lmakkan-
um og hvessti brár. Ég tók því það ráð að
biðja Legg eins vel og ég gat:
„Elsku Legg ir minn, leyfðu Erp að éta með
þér, af því að ég sé, hve ágirnd hans á heyinu
er mikil. Gjörðu það, karlinn minn!“ Að því
mæltu urðu hinar mestu útlitsbreytingar á Legg.
Á söni'i stundu féllu eyrun. í réttar stellingar
og hinn liarði svipur mildaðist. Erpur kom til
Leggs og átu þeir síðan saman i bróðerni.
öðru sinni sleppti ég Legg ofan fyrir hlið,
eftir mikinn og strangan akstur. „Leggur
minn,“ sagði ég, „bið mín hér við hliðið, þar
til ég kem með launin fyrir þitt vel unna dags-
verk.“
Eftir alllanga stund kom ég aftur á vettvang
með fullt vaskafat af samanhrærðu síldarmjöli
og rúgmjöli. Nefndum við það hræru eða mauk.
Líka hafði ég meðferðis fulla blikkfötu af
mjólk. Þcss skal getið, að hestuniun hérna
er oftast gefið eitthvað gott að verki loknu.
Ef Leggur sá til ferða minna, fór heldur að
lifna yfir honum. Þá hann laun sín með þökk-
um. En er hann hafði matazt, gekk hann til beit-
ar. Aldrei beið hann svona, nema ég tæki það
fram við hann áður.
Ég sit aldiæi á öruggari sessi en bakinu á
Legg. Einhverju sinni reið ég á Legg fram með
girðingu og hafði einteyming. Mér þótti hann
fara full nærri girðingunni og óttaðist, að hann
rifi sig á gaddavírnum. Sagði ég þá: „Leggur
minn, þú getur hæglega meitt þig.“ Þegar, er
þetta var mælt, beygði Leggur frá girðingunni.
Ég þarf því ekki beizli við Legg, þar eð ég get
sagt honum til vegar. Mér þykir ákaflega vænt
um Legg. Okkur sinnast mjög sjaldan.
Nú eru Leggur og annar grár hestur, sein
Grásokki heitir, einir i túngirðingunni og eru
þeir miklir vinir. Morgundrykkur þeirra cr
mjólk, og víst er um það, að margan mjólkur-