Dýraverndarinn - 01.12.1951, Síða 10

64
DtRAVERNDARINN
sopann hefur Leggur minn drukkið á sínum
átján árum.
Ég vona, að framanskráðar sögur varpi nægi-
lega skýru ljósi yl'ir hans frábæru vitsmuni.
Ég mun því ekki hafa þenna þátt lengri að sinni.
beim virðist koma vel
saman þessum tveim-
ur. Telþan er kölluð
Jenný, en rakkinn
heitir Snati. „Þau eru
góðir vinir og leikfé-
lagar“, var skrifað með
myndinni. Hún er frá
frú Rebekku Pálsdótt-
ur, Bæjum, Snæfjalla-
strönd.
Swfjubmt unt Juttk —
Framh. af bls. 62.
leit snöggt upp og skimaði í allar áttir, sá mig,
en þekkti mig ekki fyrst i stað. Svo áttaði hann
sig eftir nokkra stund, kom þá hlaupandi til
mín og hnyhbaði mig, en það var hann vanur
að gera, þegar hann vildi láta klappa sér. Síðan
elti hann mig heim að bæ og inn i eldhús og
þaðan vildi hann helzt ekki fara aftur.
Ég get sagt frá mörgum fleiri atvikum til
merkis um tryggð hans og vináttu og einu eða
tveimur langar mig að bæta við.
Eitt sinn átti ég og fleiri leið yfir fjörðinn,
þar sem ég á heima. Eins og gefur að skilja,
verður að fara það á bát. Junkur elti mig niður
að sjónum, eins og fyrri daginn. Ég varð alltaf
að laumast frá honum, ef ég fór eitthvað, sem
hann gat ekki farið. En í þetta sinn tókst það
ekki sem skyldi. Ég komst samt út í bátinn, og
við vorum komin æði spöl frá landi, þegar
Junkur áttaði sig og kom hlaupandi. Hann
stanzaði ekki í fjörunni, heldur lagði til sunds
á eftir bátnum, en sneri samt fljótlega við,
Dýraverndarinn.
Útgefandi: Dýraverndunarfélag íslands.
Ritstjóri: Sigurður Helgason,
Brávallagötu 12, Reykjavík. (Sí’ni 5732).
Afgreiðslu og innlieinitu aniia> :
Hjörtur Hansson,
Bankastræti 11 (miðhæð), pósthóli' 566, Lteykjavik.
og tilkynningar um nýja kaupendui. Kldri árgang-
ar kosta kr. 5,00.
Prentaður í Félagsprentsmiðjuiuli h.f.
þegar hann sá, að það var vonlaust, að hann
fengi að fara með.
Ég hafði einu sinni áður l aft hann með mér
yfir fjörðinn. Þá fór hann U| p í bátni . á þurru
landi, og ég gat ekki fengið af mér að reka hann
upp úr honum aftur. Þá var hann nú montinn,
spígsporaði um allt, eins og skipstjóri, hefur
líklega talið sig vera það.
Seinna, einn heitan vordag, var Junkur að
hringsóla kring um bæinn og var víst ósköp
heitt. Sá timi var kominn, er faiið var að taka
af geldfénu, en ekki var samt búið að taka af
því öllu. — Ég kallaði á hann og; sagði:
„Junkur minn, á ég að klippa af þér uihna,
svo að þér sé ekki svona heitt?
Hann anzaði eins og hans var vani; hann kom
alltaf, ef ég kallaði. Eg settist á tröppurnar
framan við húsdyrnar og þangað kom Junkur
til mín. Þarna klippti ég af honum alla ulhna,
en hann stóð kyrr í sömu sporum all m tímann,
meðan á því stóð, laus og liðugur, hvorki bund-
inn né haldið í hann, og mikið var hann ánægð-
ur, þegar hann var orðinn laus við reyfið.
Margar fleiri sögur líkar þessum gæti ég sagt
af Junk, þessari góðu sauðkind, sem var svo
trygg og vinaleg, en hér er bezt að láta staðar
numið.
• Junk og mömmu hans, Langeyru, var 1 áðum
lógað næsta haust. Skelfilega þótti mér sárt,
að þau skyldu bæði verða að deyja. — Og
aldrei mun ég gleyma Junk gamla, svo margar
skemmtistundir veitti hann mér með vináttu
sinni.
(14/4, 51)
★