Dýraverndarinn - 27.05.1915, Blaðsíða 8

24
DÝRAVERNDARINN
og vita, aö hann er mesta meinleysisskinn, og þeim dettur
ekki í hug aö foröast hann, þótt þeir sjái hann standa í „þung-
um þönkum" einhverstaöar úti í haga. En hann er ekki allur
þar sem hann er séður. Hiö innra er hann ekki annað en viö-
argrind, sem heil uxahúö er þanin yfir, og framan til í honum
er myndavélin og horfir út um annað auga hans. En inni í
honum stendur „veiöimaöurinn“ hálfboginn. Fætur hans koma
niður úr kviö uxans, en sjást lítið eöa ekki, þar sem gras er
mikið.
Að nokkrum öldum liönum, þegar mannkyniö hefur tekið
meiri þroska i andlegu og siöferöislegu tilliti, munu menn
hætta öllum rándýrslegum dýraveiöum. Menn munu þá jafn-
vel furöa sig á því, aö nokkrir siðaðir menn skyldu nokkru
sinni liafa haft skemtun af þvi, að drepa varnarlaus dýr; og
menn munu hugsa til þess meö viðlíka viöbjóði og hryllingi,
og vér finnum nú til, er vér hugsum um hina dýrslegu nautn
Rómverja, er þeir skemtu sér við að horfa á ljón og önnur
óargadýr rífa og slíta sundur varnarlausa menn og konur,
tætlu fyrir tætlu. 5. KRISTÓFER PÉTURSSON.
LOFT OG- LJÓS í FÉNAÐARHÚSUM.
Það mundi nú að vísu liggja nær, að Búnaðarritið ræddi um
fénaðarhúsin okkar en dýraverndarinn, en honum finst þó að
hann megi þar leggja orð í belg.
Þeir sem muna 40—50 ár aftur í tímann, kannast við fénað-
arhusin eins og þau voru þá, og séu þau borin saman við fén-
aöarhús nútímans hér á landi, verður að játa að munurinn er
stórmikill t i 1 b a t n a ð a r.
En það er langt frá aö þau séu a 1 s t a ð a r orðin eins góð
og þau þurfa að vera og ættu að vera.
Skepnurnar eru sömu lífsskilyrðum háðar og mennirnir; all-
ar þurfa þær 1 o f t og 1 j ó s til að geta lifað og liðið vel, og svo
hæfilegan h i t a.
Fjós og fjárhús hafa, og það fyrir löngu, gerst nægilega hlý
víðast hvar. En víða voru þau þreifandi myrkraskot, einkum
fjósin. Svo dimm voru þau víða, að ckki sá handaskil, og eng-