Dýraverndarinn - 01.04.1927, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
2 7
út um evrar og móa, sem raun ber vitni um, hef'Si
jeg' alt af oröiS aS snúast kring tun kindurnar, í staS
þess aS þurfa varla aS huga aS þeim. Og víst hefSi
nátthaginn minn annaShvort enginn orSiS eSa þá
miklum mun þrengri, ef jeg hefSi ekki mátt þrjú
vor, hvert af öSru, leggjast á aS girSa hann,
áhyggjulaus um kindurnar — alt vegna umsjónar
Kápu á þeim.
Enn mætti jeg margt greina. Jeg fæ ekki tölu
á korniS, hve oft hún bjargaSi fjenu heim undan
áfellum haust og vor, þegar svo bar undir. Sama
er og aS segja, þegar á skullu vetrarhriSarnar. Jeg
fæ ekki taliS, hve oft hún bjargaSi þá fjenu meS
vitsmunum sínum, dugnaSi og þrautseigju.
Og þá ætti mjer ekki aS gleymast, aS hún barg
lífi mínu tveim sinnum. Jeg fór villur meS alt fjeS
og var aS þrotum kominn í sortahríS og gadd-
hörku. Hún ljet sig ekki þaS eitt var'Sa, aS halda
fjenu saman og þoka því áfram rjetta leiS, heldur
marg-sneri hún aftur til mín og gaf því gætur,
hversu mjer færist. .. . Jeg vissi enga leiS — kunni
ekki skil áttanna — var ráSþrota. AB lokum skreiS
jeg nærri örmagna á eftir fjenu....... Svo staS-
næmdist hópurinn.......Kápa hafSi bjargaS fjenu
og mjer heim aS fjárhúsunum — án þess jeg vissi.
.... BlessuS skepnan. — —
Þá er okkur Hildi minni minnisstætt, hve átak-
anlega hún sýndi vitsmuni sína haustiS, sem hún
var á níunda vetur.
Kápa var alla ævi tvílembd. Hún haf'Si því fætt
fjórtán lömb átta vetra. Aldrei, alla ævi sína, misti
hún lamb, nema ])aS vor. Þá fórst annaS lambiS
hennar af slysum.
Jeg fæ ekki um þaS vitaS, hvort söknuSur henn-
ar eftir lambiS hafi veriS býsna sár. En hitt er
mjer óduliS, aS ást hennar til lambsins, sem lifSi
og umhyggja hennar fyrir ])ví, var um margt
merkileg og vakti athygli þeirra, er sáu.
ÞaS vor var girt milli afrjettar og heimahaga.
Þótti því víst, aS afrjettarfje fengi ekki runniS
ofan til bygSar, fyr en hliSin væru opnuS í fjall-
göngunum.
Kápa hafSi ævinlega komiS úr afrjett meS lömb-
in sín, úr því seytján vikur voru af sumri. Nú þótti
loku fyrir þetta skotiS. Hún yrSi aS hlý'ða lands-
lögum og gæti ekki átt heimkvæmt, fyr en í rjett-
um. En þetta fór þó á annan veg.
Seint í átjándu sumarvikunni þetta ár, varS þess
Hjer er mynd af GuSmundi heitnum GuSmunds-
syni skáldi, og situr kisa á vinstri öxl hans. Dreng-
urinn, seni heldur utan um litla seppa, heitir Snorri
Ágústsson. Menn og dýr una sjer þarna vel sam-
an og er au'Ssjáanlega vel til vina. Kisa er mjög
spekingsleg, en litli seppi er sýnilega ekki eins
reyndur og ráSsettur. Myndin er tekin á ísafirSi.
vart einn morgun, aS Kápa var komin heim aS bæ
1 a m b 1 a u s.
I'að varS brátt ljóst, aS henni væri í meira lagi
brugSiS. Hún var óvenjuleg'a spök. Hver heimilis-
manna, er vildi, gat aS henni gengiS. En mest sótt-
ist hún þó eftir því, aS jeg handljeki hana.
BráSlega varS jeg þess vís, aS niSri í þelinu á
bakinu voru blóSkleprar. Þegar betur var aS gætt,
varS bert, aS allmikil skurSrispa var eftir bakinu,
framan af herSakambi og aftur á malir. Þurfti eng-
ar getur aS því aS leiSa, aS hún hafSi skriSiS und-
ir gaddavír og hlotiS þann veg meiSsliS.
ViS þvoSuin blóSsnorkuna úr ullinni og bárum
grasasamsuSu í skurðinn.
Mjer varS þreifaS á júgri hennar og duldist þá
ekki, aS þaS var þrútiS af mjólk. Og þess gat jeg
mjer til, aS júgriS mundi ekki hafa veriS sogiS síS-
asta dægriS.
Þetta varS mjer nokkurt íhugunarefni. Á því var
ekki aS villast. aS Kápa hafBi mist lambiS sitt.
En jafn-víst var ])ó þaS, aS skamt hlaut aS vera
síSan.
NiSurstaSa okkar hjóna varS sú, aS tófa hefSi
grandaS lambinu i afrjettinni. Kápa hefSi þegar eft-