Dýraverndarinn - 01.04.1927, Blaðsíða 8

28
DÝRAV ERNDARINN
ir þá sorg-arsjón lagt af staS heim, troöist einhvers
staðar undir gaddavírinn, og væri nú að tjá okkur
söknuS sinn og harm.
ViS þóttumst' sjá, að ekki yrði úr þessu bætt.
Það eitt gætum við gert, að sýna Kápu nærgætni
og vinsemd. Og Iiildur mín bauð henni það, sem
henni þótti mata best. en það var mjöldeig og
mjólkursopi. Og það þá hún þakksamlega og fór
síðan upp fyrir túnið.
Jeg fór síðan niður á engi og stóð þar að verki
til kvölds. Þaðan sá jeg, að Kápa hjelt fram dal
og ste.fndi til fjalls. Svo misti jeg sjónar af henni.
I>ví fjekk jeg ekki varist, að alt af var hún mjer
ofarlegá í hug uiíi daginn, og harmur hennár og
söknuður beit eigi lítið á mig. En jeg bjóst þó við,
að hugstríð hennar mætti kyrrast, og að hún myndi
una sjer uppi i dal, frammi undir girðingu.
Þegar birtu tók að bregða um kvöldið, varð mjer
litið heim til bæjar. Sá jeg þá, að Kápa kom með
miklu fasi og stefndi til mín. Og áður en mig varði,
var hún komin að knjám mjer og var býsna móð.
Hún jarmaði tveim eða þrem sinnum fyrir framan
mig, nokkuð sárlega, og dró ekki af röddinni. Svo
starði hún á mig, alvarleg og sorgbitin.
Slíka háttu hafði hún aldrei fyrri haft. Nú hlyti
henni að þykja óvænt í efni. Hún myndi vera að
boða mjer einhver stórtíðindi. Hún væri jafnvel
að vara mig við einhverju, eða, ef til vildi, að krefja
mig einhverrar aðstoðar.
Jeg hætti þegar verki og lagði af stað heim.
Og Kápa gekk við hlið mjer, líkast því, sem jeg
leiddi hana. Þegar heim kom, vildi hún ekki stað-
næmast. Hún þektist ekki neitt af því, er Hildur
mín bauð henni, hjelt af stað upp túnið, jarmaði
til mín og starði á mig, eins og hún væri að biðja
mig, eða jafnvel skipa mjer, að koma með sjer.
Þann kost tók jeg því, að fara með henni, og
ljet hún þá jarminum lokið í bráð. Nú gekk hún
ekki við hlið mjer, heldur fór á undan mjer, og
var allörstíg. Stundum sneri hún sjer til mín, svo
sem til að ganga úr skugga um, hvort jeg veitti
henni eftirför, og jarmaði því jafn-snemma.
Við vorum komin innarlega í dalinn, og tekið
var að dimma. Jeg var orðinn heitur af göngunni.
Settist jeg þvi niður og ljet rjúka af mjer. Kápa
sneri þegar við, kom til mín, lagði höfuðið á vinstra
knje mjer og jarmaði enn sárt og mikið.
Þessi jarmur hennar var með alls kostar óvenju-
legum lireimi, djúpum og titrandi.
Var hún að ámæla mjer fyrir að fylgja sjer slæ-
lega? Var hún að skipa mjer? Var hún að biðja
mig einhvers? Jeg fjekk með engu móti skilið át-
ferli liennar. Stóð jeg því upp og reyndi að hvata
sporið á eftir henni.
Orðið var fulldimt, og við vorum komin inn
undir girðinguna. Þá breytti hún stefnunni nokk-
uð, hjelt meira til austurs.
Við höfðum náð girðingunni. Þar staðnæmdist
hún. Var hvorutveggja, að girðingin hefti för henn-
ar, og hitt, að nú var hún komin á leiðarenda —
ætlaði sjer ekki lengra.
Laml>ið hennar hjekk holrifið og dautt í girð-
ingunni.
Hún hnusaði af því alls staðar. Og það var, sem
rhjer yrði skiljanlegt, að með þvi vildi hún gera
tvent: Votta líkinu ást og söknuð — og svo revna
að ganga úr skugga úm, hvort með því leyndist líf.
Jeg losaði lambslíkið af gaddavirnum.
Kápa laut að því og ljet höfuðið hvíla á bógn-
um, sem upp vissi.
Hún þagði — jarmaði ekki. En ]>ó virtist mjer,
sem hún styridi með þungum og rykkjóttum andar-
drætti.
Koldimt var orðið. Jeg sá ]>ví ekki, hvort svo
væri, sem jeg hjelt, að hún tárfeldi yfir lambslík-
inu. Hitt f a n n j e g, að andlit hennar var renn-
vott ofan frá augum og niður í munn.
— — Hún hafði, blessuð skepnan, verið að biðja
mig áð bjarga lífi lambsins síns .... Mjer hefði
vafalaust verið það innan handar, ef jeg hefði
brugðið við þegar, er hún kom heifn .... En —
jeg var skilningslítill, tilfinningasljór og tómlátur
.... Jeg má skammast mín fyrir sjálfum mjer —■
og fyrir guði.
Sigurður reis frá sæti, fór að ganga um gólf og
gneri höndum saman — jeg held óþarflega fast.
Og svo varð honum það, sem hann hjelt, að Kápu
hefði orðið, þegar hún ljet höfuðið hvíla á lambs-
líkinu.
Einar Þorkelsson.