Dýraverndarinn - 01.06.1928, Blaðsíða 4

2Ö
DÝRAVERNDARINN
Fjölmargir sjerfræÖingar í ýmsum greinum vís-
indanna hafa -— eins og áÖur er á drepið — at-
hugað ])etta skynuga dýr. Einu sinni báðu þeir
hana aÖ stafa orðið „sclerosis“* og gerði hún það
nákvæmlega rjett.
Þegar gerðar eru þessar tilraunir með „Lady“,
virðist sem hún sofni. Hún lygnir aftur augunum
og opnar þau aðeins við og viS þegar hún þarf að
hrista af sjer flugur, sem ónáða hana.
Fljótlega eftir að Mrs. Fonda hafði keypt „Lady“
sem folald, fór að bera á hinum óvenjulegu hæfi-
leikum hennar, sem, eins og fyr er fram tekið, gátu
m. a. skýrt ýmislegt það, sem enginn viðstaddur
vissi.
Það er og athyglisvert — bætir blaðið að síðustu
við, — að eigandi hennar hefir aldrei reynt að nota
sjer vitsmuni dýrsins til fjár, t. d. með því að hafa
á henni sýningar, nje gefa hana fala til kaups.
Þetta er þá sagan af „Lady“ eins og jeg hefi
lesið hana. Vænti jeg þess, að mörgum þeim, sem
á annað borð trúa henni — og undan því verður
naumast komist — þyki hún all-merkileg og telji
tæplega viðeigandi að kalla þetta „skynlausa skepnu.“
Hallgr. Jónasson.
Brot
úr óprentaðri sögu.**
Skamt var liðið af óttu. Loppa fjekk ekki sofiS.
FerSahugur hafði gripið hana svo, að hún mátti ekki
halda kyrru fyrir. Hún fór að rjátla um, skaust út
um veggjaglennu á bæjardyrunum og gáði til veðurs.
Sól var nær austri en landnorðri og varpaði geisla-
skrúði morgunsins á Oxarhamar, hrikalegan og grett-
inn. Og hamarinn varð allur annar, þegar ársólin
vafði hann broshýrum geislunum, setti glóandi mítur
á höfuð honum, feldi um háls honum perluband úr
gliti næturdaggarinnar, ljet perlumenin breiðast um
brjóst honum, hvelft og mikið, og varpaði síSan
* Sclerosis (frb. sklcrosis) er sjaldgæft orð um lækna-
vísindaleg efni og þýðir helst hersla eða stæling selluvefsins.
** Sagan er stærri en svo, að Dýraverndarinn fái rúmað
hana með nokkuru móti. En fyrir tilmæli ritstjórans leyfir
höfundur hennar, sem er Einar Þorkclsson, að blaðið flytji
þetta brot úr henni.
skikkju á herðar hans og bak, ofinni úr ljósbliki
morgunsins, þar sem nótt og dagur vörpuðu hvort
á annað árdegiskveðjunni.
Loppu varð starsýnt í austrið. Hún mintist þess
ekki, að hafa sjeð slíkan árljóma. Um hana las sig
seiðþrunginn og ylmjúkur straumur. Alt varð henni
svo sem nýtt. Þráin til fjelagslífs, til frelsis, ástar
og unaðar greip hana fastari tökum en nokkurtt sinni
fyrr. Og í fyrstu varð hún sem steini lostin. En það
varaði örskamma stund. Fram í vitund hennar barst
aftur óstöðvandi ferðahugur. Hún varð að fara vest-
ur yfir Háls. En margs var að gæta, áöur en lagt
væri i þá ferð. Svo gæti farið, að henni dveldist
þar nokkuð, ef hún annars næði fundi Vasks. Og
óvíst væri hver beinleiki henni yrði sýndur á Hóli.
Myndi best að vera við öllu búin. Iiún smaug inn í
eldhús. Þar fann hún býsna mikið af soðnum sil-
ungsslöpum. Enginn hafði vísað henni á þenna mat,
en hún ljet hann verða undir traustataki og neytti
slíks er hún þoldi. Sama máli gegndi um skófirnar,
sem hún fann þar. Hún snæddi þær af skyndi og
gat ekki látið á sig bíta, þó að hún vissi, að þær hefðu
aldrei verið ætlaðar henni.
Loppu fanst, sem nokkurn veginn myndi sjeð fyr-
ir matþörfum hennar næsta sólarhringinn. En þá var
annað. Hún átti eftir að snyrta sig svo sem
kostur væri á. Hún rendi sjer út, fór niður að vatni
og fram á Mjóusnös. Þar gat hún speglað sig eftir
þörfum í sólgljátt vatninu. Snyrtingin tók hana eigi
litinn tíma. Margt viðvikið varð hún að gera upp
aftur og aftur, því að nú hæfði ekki nein hroð.virkni.
Hún varð að ganga svo frá sjer, sem forkunnar
fríðri hefðartík sæmdi. Enginn drusluháttur mátti
eiga sjer stað. Hún þekti gerla hvers virði það var,
þegar einum helsta hundi hjeraðsins var að mæta.
Komið var fast að rismálum. Loppa var að labba
upp Brattaháls að austan. Hún fór sjer ofur hægt,
vildi forða sjer frá að mæðast og svitna, og síst af
öllu vildi hún ýfa hárafarið, eins og hún nú var
strokin og gljáandi, og að sjálfsögðu varð hún að
varast alt, sem gæti óhreinkað hana. Og þess var
að gæta, að hún var nokkuö þung á sjer. Hún var
í saddara lagi.
Hún var komin vestur á hálsbrúnina og fór ofan
Draugaskor. Þegar kom ofan fyrir klettabeltið, nam
hún staðar.
Veðrið var bjart og blítt, og sólin ýtti geislaslæðu
noröur eftir hömrunum, kyrrt og rótt, og vindurinn