Dýraverndarinn - 01.06.1928, Blaðsíða 6

28
DÝRAVERNDARINN
Góðir vinir.
henni skildist, aÖ GuÖrún sýndi þeim þessa alúð og
rausn eigi síst fyrir það, að nú stæði yfir hveiti-
brauðsdagar þeirra.
Þau fóru upp í hlíðina að loknum morgunverði.
Þeim leitst, að gera sjer nú hægara fyrir, klifa ekki
á hálsinn, en halda sig heldur efst í hlíðinni, uppi
undir klettum. Þar væri kyrðin tryggust, veðursæld-
in mest og sólhlýjan svo, að ekki yrði á betra kosið.
Þau mundu og geta verið þar alls kostar örugg fyrir
návist kaupstaðarslánans.
Ofurlitið hallaði frá hádegi. Þá kv'að við skot uppi
undir klettunum, skamt frá þeim. Aftur endurómuðu
hamrarnir skothljóð. Nú — hann var þá kominn
þarna í nágrenni við þau, þessi landeyða og fugla-
bani. Nokkur stund leið svo, að eigi heyrSist skot,
og þau urðu þess ekki visari, hvar hann væri í hlíð-
inni. ÞriSja skotið reið af, miklu nær þeim en áður.
En skyttuna sáu þau ekki.
Þau voru að færa sig úr stað, ætluðu að fá sjer
miðdegisblund í undur fagurri töðulaut, sunnan við
Feigsmannsgeil. Vaskur fór á undan, en Loppa vafr-
aði í hægðum sínum á eftir honum.
Fjórða skotið reið af. Loppa byltist um hrygg.
Hana svimaði ógurlega mikið. En sviminn leið þó
frá furðu fljótt. Hún ætlaði að rísa á fætur. En
þess var henni varnað. Neðri hluti hægra afturfót-
ar dinglaði, svo að hún mátti ekki í hann tylla. Skot-
ið hafði brotið lærlegginn — og blóð rann úr sárinu.
Snepill.
Einu sinni átti pabbi stóran, svartan hund, sem
kallaður var Snepill. Það var ágætur fjárhundur;
svo að pabbi tók oft af með honum svæði, sem tveir
eöa ]orír menn smala nú. Strákapör framdi hann
í æsku, svo nærri lá að það kostaði hann lífið.
Pabbi'var að smala dal einn, mikinn part úr degi,
og sendi Snepil, sem þá var óvaninn hvolpur, sitt
á hvort. Hvutti litli stóð sig vel, og smalaði eins og
maður, frarn úr skriðunum. Af ])ví að þær voru ekki
mjúkar undir fót, var Snepill litli sárfættur og lassa-
legur, svo að hann varð að láta sjer nægja að gjamma
á eftir kindunum sem stukku kunnuglega um skrið-
urnar.
Þegar komið var af dalnum og út í Iand, var Snep-
ill ekki eins lassalegur, því þá voru ekki ótætis stein-
nibburnar að stangast í þófana hans. Hann gætti þess
furðu vel að skilja ekki eftir, og ljet fjeð ganga und-
an sjer. — Alt í eiiíu tók pabbi eftir ])ví, að Snepill
var hættur að smala. Kallaði hann þá á hann, en
hvutti gegndi ekki. Það þótti pabba einkennilegt,
og gekk því upp á hæö, og sá þá hvað hann hafðist
að. Hann lá á gemling, sem pabbi átti, og var búinn
að drepa hann. Ekki beið hann eftir hirtingu, held-
ur hljóp sem fætur toguðu heim, og þóttist sjálfsagt
vel hafa sloppið. En hanrt sannfærðist um það, að
hann var ekki búinn að fá fyrirgefningu, fyrir ódáða-
verkið, þegar eigandi hans kom heim. — Hann gerði
slíkt aldrei aftur.
Nokkrum árum seinna tók hundur upp á því að
drepa fje. Aður en menn vissu hver sökudólgurinn
var, var Snepli kent um ])að, því „enginn trúir illa
kyntum“. Pabbi tók málstað hans, sem líka var óhætt,
því að þa<5 komst upp, að hann átti engan þátt í ]>ví
morðmáli.
Árið eftir að Snepill framdi áðurnefnt strákapar
rak pabbi og kvenmaður 70 lambær í rjett, með hon-
um. Ærnar voru búnar að ganga sjálfala um vorið,
og voru því sprettharðar, ]>ví ])að var gott ár í þeim.
Ollum ánum komu þau samt inn, en 9 lömb sluppu.
Snepill tók þau öll, og sáust bvergi tannaför á þeim.
Einn vetur gerði snjó mikinn með jólaföstukomu.
Fje var inn um öll fjöll, svo að gengið var dag
eftir dag, til að ná því saman.
Dag einn gekk pabbi á dal einn, og fylgdi Snepill