Dýraverndarinn - 01.06.1928, Blaðsíða 7

DÝ RAVERNDARINN
29
honum að vanda. Hann smalaði fjenu saman í
ófærSinni, fann það hingað og þangað, og gerði
paliha aðvart. Þeir fundu um 40 kindur á dalnum.
Þegar ]jeir voru búnir að fara um hann allan, hjeldu
þeir fram með fjeð. Ófærðin var mikil og var ilt
að reka íjeð í hóp; og þegar kontið var fremst
á dalinn, kom pabbi því ekki lengur þannig. Tók
hann ]>á það ráð, að fara meö frískustu kindurnar
á undan, í brautina sína, frá ]>ví að hann kom að
heiman um morguninn. Snepill vildi fara með pabba
á undan, en pai)bi sagði honum að vera á eftir. Eftir
nokkra stund virtist svo vera, að Snepill skildi hvað
hann ætti að gera, því hann fór að koma fjenu í
brautina, kind eftir kind, i ,,Visnatölu“. og labhaði
svo sjálfur á eftir ])ví. Þannig rakst fjeð lengi fram.
Eftir langan tíma hvíldi pabbi fjeð nokkra stund.
A meðan kom Snepill til hans, og var hjá honum.
Þegar pablá fór aftur af sta'S, sagði hann Snepli
að fara aftur, aftur fyrir fjeð, og gerði hann það
strax, eins og manni hefði verið sagt ])að.
Þegar fram á flatneskjuna kom, var minni snjór,
og var þá hægt að reka fjeð í hóp. — Snepill rak
oft fje eftir þetta svona, þegar verið var að reka
fje frá húsum í snjó.
Þegar pabbi hvatti Snepil í fjárhópa á vorin, tók
hann altaf ullarkindurnar úr þeim, en ljet rúninga
eiga sig. Einn vordag, ])egar húið var að rýja aðal-
inn af fjenu, tók pahhi sjö lambær á Snepli, hing-
að og þangað inn um fjöll; rúði ærnar og mark-
aði lömbin, þar sem þær voru, til þess að þurfa
ekki að vera að eltast við þær fram í rjett. Snepill
hjelt saman heilum fjárhópum, en grautaði ekki í
þeim eins og margra hunda er siður.
Mörg fleiri dæmi mætti telja upp, sem sýndu ber-
lega viturleik Snepils, en hjer verður látið staðar
numið.
Þetta er ekki ritað til ]>ess að halda frægð Snep-
ils á lofti, þó að hann ætti það skilið, heldur til
þess að sýna mönnum fram á, að ])að leynist oft
mikið vit i hundshöfði. — Benda mörg dæmi til
þess, að skepnurnar sjeu ekki skynlausar, heldur
þvert á móti. Þær greina gott frá illu, og l)reyta
oft þannig, að menn verða að kannast við það, að
þeim er gefið talsvert vit.
Góður fjárhundur er fjármanninum nauðsynleg-
ur, og er það mikið í manns valdi, að eiga góða
hunda. Það sem bendir á það, er, að sumir menn
Ólafur á Þorvaldseyri.
eiga altaf heldur góða hunda, en aðrir ])vert á móti.
Það verður aldrei talið, hvað mörg spor góður
fjárhuudur tekur af eiganda sínum.
Sigurjón Jónsson.
Skapadægur.
Ekki var bliðunni til að tjalda, hjá honum Unnari
gamla á Rjúkanda, gagnvart hrossunum hans. Það
var hverju orði sannara, aö hann var versti hrossa-
níðingurinn í allri sveitinni.
Unnar gamli var vel við efni og hafði stórt bú og
afnotagott. Rjúkandi var líka ágætisjörð, töðufallið
um tvö hundruð hestar og engi bæði rnikið og greið-
fært. Auk þessa var beitiland dágott á vetrum og
beitarhúsagöngu ljet Unnar tíðka. Upphaflega hafði