Dýraverndarinn - 01.06.1928, Blaðsíða 5

DÝRAVERNDARINN
27
var draumlygn og ívolgur, þa'ð lítið hans varð vart.
Og sólargeislinn flæddi niður hamrana og stöðvað-
ist efst i hlíðinni, þar sem Loppa sat. En henni leið
þó ekki úr huga ætlan sín. Hún gaf þvi gætur, hvort
hún sæi Vask nokkurs staðar á ferli. En hún varð
einskis visari.
Hún færði sig ofurlítið sunnar í hlíðina, beint upp
af Hóli. Þar beið hún stundarkorn á þúfunabha og
teygði úr sjer i sessi, ef vera kynni, að Vaskur kæmi
attga á hana. Hún kunni ekki við að gana heim að
bæ. En hana langaöi til að gera með einhverjum hætti
vart við sig. Svo reyndi hún aö bopsa, tvisvar eða
Jirisvar, nijúkt og þýtt. Hún þóttist vita, að Vaskur
myndi þekkja rödd sina. Svo leið nokkur stund. En
hún varð einskis vör. Þá hopsaði hún nokkuru oftar
og svolítið hærra. Síðan hlustaði hún vendilega.
Nokkur andartök liðu._______Hvað heyrðist henni?
----Hún var i engurn vafa. Þetta v a r röddin
h a n s. Enn bopsaði hún nokkurum sinnum. Og aft-
ur heyrði hún til h a n s. Um hana fór sæll og ylj-
andi straumur íeginleika og íagnaðar. Að vörniu
spori var Vaskur kominn til hennar. Og með þeim
varð fagnafundur.
Það samdist þegar með ])cim, að leita upp á háls-
inn. Þar væri næðið öruggara og frelsið meira en
í hlíðinni. Þau fóru upp Stutthala og hjeldtt sig á
hálsinum til kvölds. Alt Ijrosti ]tar við þeirn, sólskins-
blíða, víðihreiður, kjarrrunnar og laðandi töðugresis-
hrekkttr. Þau hjeldu sjer horgið ])ar fyrir öllu ónæði.
Þó fór svo, þegar lei'Ö að nóni, að þau ttrðu vör
nokkurrar ókyrðar. Þau sáu mann á gangi þar uppi,
ntjónalegan, ljettklæddan og herhöfðaðan — með
liysstt. Þó að þau ljetu sig þetta litlu skifta, þá hefðu
þau fremur kosi'ð, a'ð hann væri ekki i návist þeirra.
Þeim duldist ekki, að þetta myndi vera einhver i'ðju-
laus kaupstaðarsláni, er leitaði hvíldar landeyðuhætti
sínum með þvi, a'Ö flangsa u])p til sveita um háhjarg-^
ræ'ðistimann og vefðist þar fyrir ])eim, sem leituðust
við aö strita fyrir sjer sjálfir.og nytu hrauðsins í sveita
sins andlitis. En um þa'ð ])óttust þau fttllviss, að
sláni þessi myndi ekki leyfa sjer að raska fri'Öhelgi
þeirra, þó þau annars vegar gætu sjer til, að hann
virti vettugi íri'ðun fugla og landrjett manna.
Skotin dundu hvert af ö'ðru. Og þau sáu vesalings
heiðlóurnar veltast og hyltast, vænghrotnar, flakandi
í sárum og blæðandi til ólifis, eftir margháttaðar
þjáningar. Báðum þótti þeim leikurinn óþarfttr og
illur. Og Vaskttr íjekk tæplega varist þvi, að verða
gripinn nokkurum vigahug. Hann fýsti ekki að ráð-
ast á saklausa og friðelska fuglana og stytta þeirn
aldur. Hitt flögra'ði urn hug hans, að leggja vigtenn-
urnar svo að hásinum þessa mannslána, að hann
yrði ekki til langferðanna fyrst í stað, og að kenna
honum þann veg, að virða háttu góðra manna. Og
Vaskttr var ])vi sem næst rokinn af sta'ð til að leita
hans. En Loppa beiddi hann hlíðlega a'ð stilla sig
i þetta sinn, fyrir sín orð. Og Vaskur ljet sefast.
Hann virti orð hennar, og á hitt leit hann einnig, að
ekki væri víst, hve lengi hann fengi ótruflað að njóta
yndisstundanna með henni.
Um náttmálaleytið vildi Vaskur fara heim og vitja
kvöldverðar. Loppu þptti ])etta að likindum, en hún
ljetst vilja bíða í hliðinni á meðan. Þessu tók hann
fjarri, og kvaðst ekki mundu neyta kvöldver'ðar, nerna
hún mataðist með honum. Fyrir því þyrfti varla ráð
a'ð gera, a'ð hún yrði ])úuð á hans heimili eða blök-
uð hendi. En ætlaði sjer einhver slíka dirfð, skyldi
engurn að mæta öðrum en honum. Hann myndi jafna
þa'ð mál, svo að eftir yrði munað.
Vaskur gekk rakleitt inn í eldhús, og Loppa lædd-
ist þanga'ð á eftir honum. Þar var ekki manna annað
en Guðrún vinnukona. Hún var hálfþrítug, kvenna
vænst um alt, bláeyg, glóhærð og svo vel á fót kom-
in, að það vakti þokka allra, er sáu. Og um skapgerð
var henni svo farið, að hún var talin vera hvers
manns hugljúfi. Hún haf'Öi matseld alla með hönd-
um á Hóli, og gekk Geirlaugu húsfreyjtt næst um
stjórn og forsjá heitnilisins, hvort sem húsfreyja var
af bæ eða á.
Guðrún bar fyrir Vask mikinn mat og góðan,
ávarpaði Loppu með nafni, fór um hana hlýjum hönd-
um og ljet henni allan kost til jafns við Vask.
A'Ö máltíð lokinni fóru þau upp fyrir túnið. Þeirn
kom saman um, að halda sig úti um nóttina. Það
yrði hollara þeixn og frjálslegra.
Næsti morgun rann upp hli'ður og heiður, og varla
hærði á andvara. Þau unnu sjer þess, að sofa eftir
þörfum og baka sig i sólskini fram að morgunverði.
Þá vildi Vaskur vitja matar sins, og nú fór Loppa
með honum, hiklaus og ókvíöin. Viðtökur Gu'ðrún-
ar voru hýrar og vinsamlegar, eins og kvöldið áður,
og matarlystin reyndist þeim nú betri og fjölhæfari
en þá. Þetta laðaði hug Loppu meira en lítið, og