Dýraverndarinn - 01.04.1940, Síða 15

D Ý R A V E R X D A R I X X
-27
vera svangir. Xú vildi svo vel til, aö eg liaföi tví-
böku í vasanum, sem eg liaföi aö visu hugsaö mér
aö eta sjálfur. Tók eg nú aö mylja hana og lét síö-
an ofurlitla mola eöa agnir falla i gin smælingj-
anna, en þeir tóku á móti mjög þakksamlega.
Næstu claga hélt eg uppteknum hætti. Og altaf
voru molarnir þegnir meö rnestu þökkum. Ginin
„upp á gátt“, undir eins og til mín heyröist, og eft-
irvæntingin mikil. Mér þótti svo gaman aö þessum
sakleysingjum, aö eg sat oft timunum saman og
horföi á þá mér til yndis og ánægju. Og svona liöu
dagarnir. Vinir minir i hreiörinu uxu og fengu
vængi og voru aö því komnir, aö veröa fleygir og
færir.-----
En er eg kom að hreiðrinu einn daginn, voru
mikil umskifti oröin. „Ungarnir mínir“, hinir un-
aösfögru smávinir, voru allir dauöir. Þaö var sorg-
leg a'Ökoma. Einhver hafði rekist á hreiÖriÖ fyrir
skömmu og drepiö ungana. Þeim hafði verið mis-
þyrmt á hryllilegan hátt, líklega slitnir sundur í
fullu fjöri. Blóösletturnar í hreiörinu og umhverfis
það báru vitni um aöfarirnar. — Foreldrarnir sátu
a trjágrein skamt undan og báru sig illa. Og mér
fanst einhvern veginn eins og þessi fögru, sorg-
bitnu hjón mundu ætla, að eg væri vaklur aö ó-
dæðisverkinu. Eg fleygöi mér niöur og grét beisk-
lega. Eg hefi stundum fundið til sorgar og and-
legra þjáninga, en eg er ekki viss um, að harmur-
mn hafi nokkuru sinni veriö þyngri en á þessum
augnablikum.-------Eg hefi ekki gleymt þessu at-
viki og mun ekki geta gleymt því. — En eftir þetta
tók mjög aö þroskast samúð mín með öllu lít'i, i
öllum myndum ]>ess og margbreytni. Og andstygö
min á grimdarverkum. samviskuleysi og kæruleysi
varð nálega takmarkalaus.
ólafur við Faxafen:
Martkó og Gota.
Maður er nefndur A. F. Tscliiffely, og eg held,
að hann sé Bandaríkjamaður.
Fy rir eitthvað tíu árum fór hann riðandi frá
Argentínu i Suöur-Ameríku til Xew York. Hann
hafði tvo til reiðar, og hétu hestar hans Mankó og
Gota; hann var tvö eða þrjú ár á leiöinni.
Hesta sína sendi hann sjóveg aftur til Suður-
Ameríku, en sjálfur kom hann ekki þangað aítur
fyr en sjö árum síðar.
Var þá fyrsta ganga hans að vitja hestanna. Kom
hann þar að, sem þeir voru i girðingu, og voru um
fimtíu stikur frá honum.
Kallaði hann þá: „Mankó! Gota!“ eins og hann
hafði verið vanur að kalla á þá. En þeir reistu
eyrun, snéru sér viö og störðu á hann um stund.
Síðan komu þeir hægt til hans, og þefuðu af hon-
um hátt og lágt.
Hann spretti nú fingrum, og lyftu hestarnir þá
öðrum framfætinum; hann hafði kent þeini þetta
tíu árurn áöur, og gerði þetta þegar hann þurfti
að skoða undir þá. A samá hátt gegndu þeir merk-
inu, er hann var vanur að gefa þeini, er þeir áttu
að lyfta afturfæti, og á ýmsan annan hátt kom í
Ijós, að þeir þektu hann þó sjö ár væru liðin.
Lofsverður áhugi.
Tr. G. og dýraverndun í Færeyjum.
Það er ekki vist, að mörgum sé kunnugt nú orð-
ið, að Tryggvi Gunnarsson, hinn mikli dýravinur
og brautryðjandi í dýraverndunarmálum hér á
landi, hafi lika reynt að koma á fót dýraverndun
í Færeyjum, en satt mun það eigi að síður. Hann
segir svo 1893:
„Þess má geta öllum dýravinum til gleði, að
talsverð líkindi eru fyrir því, að hreyfing sú, sem
vöknuð er á íslandi til betri meðferðar á skepnum,
flytjist til nágranna vorra í Færeyjum.
Þar liefir verið ennþá meira skeytingarleysi með
skepnur en á íslandi. í samfleytt fjögur ár hef eg
talað við nokkra helstu menn í Færeyjum um það,
sem mér íanst mest ábótavant í meðferð skepnanna
þar, en eg fékk jaínan daufa áheyrn. Álitið um
þörfina var eigi vaknað fyr en næst liðið vor. Næst-
liðinn vetur var þar óvanalega harður, en hús fyrir
sauðfé er þar óvíða til, svo féð féll hrönnum sam-
an af hor og hungri, margir mistu tvo þriðjunga
af fé sínu. Þetta opnaði augu margra, svo menn
sáu að nauðsynlegt væri, að breyta gamalli venju.
Amtmannshjónin, skólastjórar og einn blaðstjóri
hafa nú tekið að sér að vekja athygli manna á því,
aö betri meðferð á skepnum en verið hefur, sé bæði
nauðsynleg og mannúðleg".