Alþýðumaðurinn - 28.08.1962, Side 11

DAGRENNING
Hver einasti dagur í reifum úr rökkursins hjúpi,
sem roðnar og stígur frá aldanna myrka sæ —
og rennur til vesturs í heiðbláu dulardjúpi
og dreifir þar ljósi um byggðir og fjöll og snæ,
hann ber sér í fangi hið nýja, sem áður fékk enginn
um ævina skynjað, er spurning á vörunum brann.
Svo er hann í fjarska að fjallanna baki genginn.
Og fegurðin sindrar í slóðinni, þar sem hann rann.
Heiðrekur
Guðmundsson
En á þeirri stund er hin geislandi gleði vor töpuð,
og glitblæjan rofin, sem lykur um fjarlæga strönd,
ef sjáum vér fyrir þau örlög, sem oss eru sköpuð
og atburðarásina lesum í skaparans hönd.
Þá birtist oss sorgin og beiskjuna lætur hún drjúpa
sem bölþrungnar dreggjar í freyðandi gleðinnar veig.
unz dægranna angur vér bergjum af bikarnum djúpa
og banaskál gæfunnar drekkum í slitróttum teyg.
f. 5/9 1910 að Sandi í Aðaldal. — Búsettur ó Alcureyri fró 1940.
E F É G FER AÐ YRKJA LJÓÐ
Er húmar að í huga mér
og hjartað nístir sorg,
þá kveð ég ljóð um heimsins harm
og hrunda skýjaborg.
Því neistinn, sem leynist og ljúfustu hamingju veldur,
hann lokkar og seiðir og rýfur hinn svæfandi frið.
Og hættan, sem stendur á hak við, er blossandi eldur.
Og bjarmi hans töfrandi leikur um daganna svið.
Með öryggið þráða í framtíðarfanginu víða
vér finnum til þreytu, hve stöðugt sem gengið er skráð.
Og er ekki betra að hryggjast og kyljunum kvíða
og kætast á milli og treysta á sólguðsins náð?
Hvort framtíðin synjar um líkn eða lofar oss mildi,
á lausn þeirrar torráðnu gátu vér kunnum ei skil.
Því óvissan ríkir og lífinu gefur hún gildi
og greiðir með vöxtum þá skuld, er hún stofnaði til.
— Svo rennur hver dagur um ókenndar ævinnar leiðir
með eilífri hending og töfrum hins nýjasta lags.
Hve óvissan heillar og huga vorn fangar og seiðir.
Og hámarki nær hún að kvöldi hins síðasta dags.
Er ljóma slær á borg og byggð
og bliki á sæ og storð,
þá lýt ég höfði og hljóður verð,
því hugann brestur orð.
Með flóði þeirra fjarar sorg,
er flæddi að um sinn,
en lieilög gleði á liljóðri stund
til hjartans streymir inn.
Og því ber jafnan þögnin vott
um þrek og frið og dug.
En ef ég fer að yrkja ljóð,
þá er mér þungt í hug.
Ég kveð þér ljóð, unz hugur hlær
og hrunda borgin rís
og sólin gegnum sortann brýzt,
þú söngva minna dís.
ALÞÝÐUMAÐURINN
11