Alþýðumaðurinn - 28.08.1962, Síða 13

Næddu um mig norðan
nepja, unz þú hefir
bitra kuldabrosið
brennt í svip mér inn,
svo ég geti falið
fyrir heimsins auga
vinjar bjartra vona,
vetrarkvíða minn.
Kyntu árdagselda,
austrið morgunbjarta,
bræddu forna beiskju
böls úr minni sál,
svo ég geti sungið
sólu lofgjörð nýja
og í daggardropum
drukkið hennar skál.
Kristján
frá Djúpalæk
f. 16/7 1916 að Djúpalæk í Skeggjastaðahreppi, N.-Múl. —
Búsettur á Akureyri 1943—49 og frá 1961.
BOÐ —
Aðan lagði
ókunn hönd
laujblað fölnað
í lófa minn.
Boð hvers, ég spurði,
berð þú mér?
Samvizku þinnar!
var svarið.
Svífðu yfir sveitir, í
sunnanblær, af heiðum,
angan bjartra blóma
berðu að vitum mér.
Vísa mér til vegar,
vef mig þér í fangi.
Allir þeir, sem unna,
eiga leið með þér.
Vagga þú mér, vestan-
vindur, þegar náttar,
svæfðu dagsins sorgir,
svo ég fái gleymt
öllu, sem ég óttast,
öllu, sem ég þráði, -—-
svo ég fái sofnað,
— svo mig geti dreymt.
MINNINGU SKÁLDS
Sem vatn, er sitrar gegnum gisin þök
til gólfs í strjálum dropum, farvegslaust,
sem dapur ferill fugls í þröngri vök,
sem fis, er þyrla vindar undir haust,
var líf þitt, bróðir, vega- og áttavillt
í veröld, sem þér fáa geisla bar.
Var stríð mitt háð til einskis ógnum fyllt?
í örvænting þú spyr og hlýtur svar.
Að eiga draum í dagsins tryllta gný
og djúpa þrá til söngs í hljóðum skóg,
að eiga sýn til sólar gegnum ský
og sorg í hjarta, — það er skáldi nóg.
ALÞÝÐUMAÐURINN
13