Alþýðumaðurinn - 20.12.1976, Page 9

elum?
þótt ekki sé hallinn mi'kill.
Allmi'kill hluti leiðarinnar lá
eftir hæðahrygg, þar sem
sæmilegt var að fara, þótt
þungfært væri, en alls staðar
þar sem dró í lægðir voru um
brotaskaflar, klofsnjór eða
meira, og sumir svo að eng-
inn kostur var að komast yfir
þá nema að s'kríða. Ég var
heldur ek'ki mikill bógur til
harðræða, þótt ég væri stór
eftir aldri, og klæðnaður minn
gerði mér engan veginn létt
fyrir um hreyfingar, enda var
það næstum með ólíkindum,
hversu miklu var hlaðið utan
á mann af skjólfötum á þeim
árum. Ég braust áfram og
sóttist raunar betur en áhorfð
ist í fyrstu, enda var færðin
öllu skárri eftir því sem sunn
ar dró. Enda þótt ég skyggnd
ist lítt eftir um hriðarbakk-
ann, var mér ljóst, að ekki
yrði langt að bíða hríðarinn-
ar. Enda jókst snjóhragland-
inn með hverri mínútu að
kalla. En til Axels náði ég
áður en nokkuð gerðist, og
tókum við þegar að ýta fénu
heim á leið. Stóðst það nokk-
urnveginn á endum, að við
höfðum komið hópnum á slóð
ina, þegar norðanstórhríðin
Skall á, svo snöggt sem hendi
væri veifað með mlkilli veður
hæð og fannkomu. Um leið
herti einnig frost. Varla hafa
þá verið liðnar meira en 5
mínútur frá því að ég náði
að hitta Axel.
Leiðin heim mátti kallast
sæmilega greiðfær. Þó var
þar ein torfæra, svokallað
Langasund, þar var skafl
mikill og breiður, sem við viss
um að yrði lítt fært yfir jafn-
skjótt og hvessti. En erfitt
gerði það okkur fyrir, að við
höfðum veðrið nær beint í
fangið, allt uns komið væri á
hæðarbrúnina fyrir ofan bæ-
inn. Fyrst gekk allt greiðlega,
ærnar voru heimfúsar sem
von var, en brátt fundum við,
að þeim lét ekki að halda
beint móti veðrinu, en tóku
að leita undan. Varð það þá
að ráði okkar, að annar færi
á undan og leiddi eina ána
með sér en hinn færi á eftir
og héldi hópnum saman og
ýtti á hann. Skiptumst við á
um þetta. Þegar að skaflinum
í Langasundinu kom vandað-
ist málið. Þar var nokkurt
hlé, og vildu margar ærnar
leggjast þegar í það kom, og
engin leið var að fá nokkra
af sjálfsdáðum til að leggja í
skaflinn. Við bældum féð nú
saman í skjólinu, og reyndum
að troða slóð í skaflinn, þó að
til lítils kæmi í hríðarkófinu.
Reyndum við síðan að draga
ærnar í slóðina, og tókst það
vonum betur, en fyrstu ærnar
sem yfh- komust hurfu sam-
stundis sjónum okkar út í hríð
ina. Höfðum við raunar ekki
miklar áhyggjur af þeim, því
að við vissum að eftir þetta
var snjólítið og harðspori, sem
hægt var að fylgja heim und-
ir fjárhús. Eftir að hafa leitt
nokkrar ær gegnum skaflinn,
vra komin þar sú slóð, að við
gátum rekið meginhópinn yfir
hann. Gekk allt greiðlega úr
því, bæði var snjóléttara og
allt undan fæti, veðrið meira
á h'lið og stutt heim að tún-
garði. Þegar heim kom að
þeim húsunum, sem næst
voru, fundum við þar ærnar,
sem á undan fóru, og lá nú
næst fyrir að koma fénu í hús.
Meðan við vorum að því komu
þeir feðgar Stefán og Halldór
sonur hans, til að grennslast
um hvað okkur liði, og urðu
þeir fegnari en frá yrði sagt.
Stefán var ekki kominn heim,
þegar hríðin brast á, og hafði
Hal'ldór farið til móts við
hann, og höfðu þeir nú lokið
við að hýsa þann hóp. En ekki
var þeim orðið rótt innan-
brjósts meðan þeir vissu ekki,
hvað okkur leið og óttuðust
sem von var, að ég hefði ekki
náð til Axels í tæka tíð og
hann væri einn að berjast
áfram með féð, og ég að kút-
veltast í sköflunum einhvers
staðar austur á hálsi. Ekki skal
getum að því leitt, hvernig
farið hefði, ef ég hefði ekki
náð suðureftir nógu snemma.
Víst er það, að ekki hefði Axel
komið fénu einn heimleiðis,
og hvað um mig hefði getað
orðið skal ósagt látið. En til
dæmis um veðurhörkuna er
það, að ekki treystumst við
fjórir, til að fara með nema
lítinn hóp ánna til þeirra húsa
sem fjarlægari voru.
Þetta var síðasti beitardag-
urinn fram á útmánuði.
Þrátt fyrir góða tíð undanfarin ár er skammt síðan kafófærð var á Akureyri.
Kristján frá Djúpalœk:
JÓLIN
OKKAR
Þau koma þá daprast og dimmast er,
jólin mín, jólin þín,
með birtu og grið,
með gæsku og frið.
Jólin okkar.
Hver hrífst ei á þvílíkri helgistund?
jólin mín, jólin þín.
Hver hugsar ei hlýtt?
Allt er hreint og hlítt.
Jólin okkar.
Og enginn við svo mikla einsemd býr,
jólin mín, jólin þín,
að bræðralagsyl
ei beri hans til.
Jólin okkar.
Það jafnast ei neitt á við jólaljós,
jólin mín, jólin þín,
því lífsgleðin kær
í ljóma þess grær.
Jólin okkar.
Já, stjarnan frá Betlehem blikar enn,
jólin mín, jólin þín,
og lofsöngva ber
um lendur og ver.
Jólin okkar.
Við krjúpum og þökkum þann kærleiksblæ
jólin mín, jólin þín,
sem lífgar upp allt
sem leitt var og kalt.
Jólin okkar.
X
*
?
X
X
*
I
*
X
£
X
$
I
T
T
T
y
T
T
T
X
t.
*
X
I
X
1
T
y
X
*
T
T
X
*
X
T
i