Sumargjöfin - 23.04.1925, Síða 5

SUMARGjOFIN
5
og líkamlegan hreinleik. Því þarf að verða
að vana að halda hreinu hörundi, hári, tönn-
um, nöglum og fatnaði. Ohreint orðbragð má
það aldrei heyra. Vehið samúð þess með
þeim, sem bágt eiga, og viðbjóð á að auka
á eymd þeirra með keskni og stríðni. Hennið
því að líta á aðra menn með kærleika en
ekki með útásetningum.
9. Wakið yfir líkamlegum þörfum barnsins.
Látið aldrei stúlkubörn ganga með bera
handleggi. Sá búningur hæfir ekki íslensku
loftslagi. Börn mega ekki ganga á striga-
skóm á forugum götum. Besti fótabúnaður-
inn er íslenskir ullarsokkar, sauðskinnskór
og yst vaðstígvjel, sem tekin sjeu af þegar
inn er gengið. Venjið börn ekki á að marg-
vefja neti um hálsinn. Látið börnin ávalt fara
í yfirhöfn, er þau fara út í kulda, og úr
henni þegar inn kemur.
Látið börnin borða mikið af jurtafæðu,
mjólk og lýsi. Kjöt mega þau ekki bragða,
að minsta kosti ekki innan tveggja ára. Kaffi
og te ætti að varast, sömuleiðis sætindi í
óhófi. Þau stórskemma heilsuna og venja á
nautnasýki.
10. Vinnið með skólanum. Varist eins og
heitan eld að láta barnið heyra eitt einasta
óvirðingarorð um skólann, sem það sækir.
Mislíki yður þar eitthvað, þá flýtið yður að
tala um það við kennara barnsins. Þó að
yður líki þar alt vel, þá talið oft við kenn-
arann um barnið. Samvinna milli skóla og
heimilis er hin besta trygging góðs uppeldis.
Vanvirðið ekki skólann með því að láta
barnið koma þangað of seint, eða með því
að láta það sitja heima að ástæðulitlu.
—......... S. A.
Leggið gull í lófa framtíðar.
Lát þjer ei bregða, því barn er þar inni:
hin blundandi framtíð í vöggunni sinni.
Og áður þú kveður og skundar á skóga,
æ, skildu eftir gull í þeim sofandi lófa.
Stephan G. Stephansson.
Vaxandi nauðsyn á mentun.
Qreinin, sem hjer fer á eftir, er samin af Calvin
Coolidge forseta BandariUjanna. Er hún þýdd og birt
með þeirri ósk, að sú afstaða til uppeldismála, sem
birtist í henni, mætti verða eign þeirra manna, sem
þjóð vor trúir fyrir stjórn landsins og löggjöf.
Þjóð vor hefir sýnt það og sannað í verk-
inu, að hún hefir tröllatrú á mentun og að
hún hefir tekið þá ákvörðun að nota þjóðar-
auðinn til þess að hefja manngildi karla og
kvenna í landinu á sem hæst stig. ]eg trúi
því, að það sje skylda uppeldismanna að
viðhafa allan sannan sparnað í meðferð sinni
á almannafje, sem varið er til uppeldis. Þrátt
fyrir það virðist mjer deginum ljósara að sú
ráðstöfun, sem nýlega hefir verið lögleidd,
að auka fjárframlög til uppeldismála, sje svo
rjettmæt, að ekki sje hægt að verja fje á
viturlegri og betri hátt. Það verður aldrei
hægt að auka framleiðslu á sviði landbún-
aðar, iðnaðar, eða á nokkru öðru sviði með
aukinni fáfræði. Sú stefna að nota náttúru-
auð landsins, til þess að ávaxta andans-auð
þjóðarinnar með bættu uppeldi hefir ávalt
reynst þjóðinni mikill aflgjafi til framleiðslu.
Eins og þegar hefir verið gefið í skyn, er
þjóð vor að hverfa frá því, að hugsa ein-
göngu um efnalegan arð, og til rneiri og
meiri virðingar fyrir menningu, sem fæst
með auknu námi. Virðing fyrir menningu
mun æ fara vaxandi, og það vegna menn-
ingarinnar sjálfrar, en ekki að eins vegna
efnalegs hagnaðar, sem af henni leiðir. Menn
þrá nú upplýsingu, ekki að eins til þess að
öðlast skilning á öllu er lýtur að hagfræði
og þjóðfjelagsmálum. Mönnum skilst það nú,
að auknar tómstundir valda naumast öðru en
tímaeyðslu, þar sem menn láta eftir löngun-
um sínum, meðan einstaklingunum er ekki í
æsku snúið inn á braut sjálfsmentunar. Tóm-
stundum mun aftur á móti vel varið, þar