Dvöl - 04.03.1934, Blaðsíða 10

8
D V Ö L
4. marz 1934
Vondi strákurinn.
Eftir Anton Tschechow.
Iwan Iwanowitsch Lapkin, ung-
ur og laglegur maður, og Anna
Semjonowna Samblizkasa, ung
stúlka með pínulítið uppbrett
nef, klifrast niður brattan fljóts-
bakkann og setjast á bekkinn.
Bekkurinn stendur fast við vatns-
borðið, og á bak við hann er þétt
víðikjarr. Þetta er ákjósanlegur
staður. Hér sér enginn til manns,
nema þá fiskarnir, og skorkvik-
indin, sem leika sér á yfirborði
vatnsins. Þau hjónaleysin hafa
með sér veiðarfæri og byrja að
dorga, jafnskjótt og þau eru bú-
in að koma sér fyrir á bekknum.
Lapkin skimar í kringum sig,
svo segir hann:
— En hvað ég er feginn, að
við skulum nú loksins fá að vera
út af fyrir okkur. Ég þarf að
segja yður frá svo mörgu, Anna
Semjonowna ... mjög mörgu . ..
Þegar ég sá yður í fyrsta skifti
... Nú tók á hjá yður ... þá
skildi ég, til hvers ég lifði, hver
sú draumsjón væri, sem ég ætti
að helga allt mitt heiðarlega og
starfsama líf ... Þessi var stór
... hann tók á ... Þegar ég sá
yður, gat ég ekki látið það vera
að elska yður, og ég elska yður af
öllu hjarta! ... Þér skuluð ekki
draga hann of ört . .. lofið hon-
um að festa sig. ... Segið þér
mér, ástin mín, ég sár-bio yður,
segið mér, hvort ég megi treysta
því — ekki strax, nei! — ég á
það ekki skilið, ég þori ekki að
hugsa svo hátt•— hvort ég megi
stóla á það, að ... Dragið hann
nú!
Anna Semjonowna teygði upp
handlegginn með öngultaumnum,
dró færið að sér og hrópaði yfir
sig. Það glitraði á silfurfagran
grænleitan smáfisk.
— Jesús góður! Urriði! óh, æ!
Fljótt, fljótt! Hann losnaði af
önglinum!
Urriðinn var laus af önglinum
og skriðnaði nú í grasinu í áttina
til vatnsins aftur, og þar hvarf
hann.
Þegar Lapkin var að fálma eftir
urriðanum, greip hann óvart hönd
Önnu Semjonownu, í stað þess að
góma urriðann, og þrýsti henni
ósj álfrátt að vörunf sér ... Hún
dró strax að sér höndina, en þá
var það orðið of seint. Þarna
mættust varir þeirra eins og af
hendingu, þau kysstust. Þetta
gerðist alveg óvænt. Og á eftir
fyrsta kossinum kom annar koss
og þvínæst tryggðaheit og ástar-
eiðar ... Sælurík augnablik! En
hér í heimi er, eins og menn
þekkja, hvergi að finna full-
komna hamingju. Sælan ber
venjulega í sér einhvern óláns-
brodd, eða þá hitt, að henni er