Dvöl - 04.03.1934, Blaðsíða 4

9
D V
Ö L
4. marz 1934
henni. Hún segir sögu sína hægt
og bítandi og dregur seiminn.J
— Ég var að flysja baunir. Og
svo komu þeir inn. Ég hugsaði
með sjálfri mér: Hvað vilja þeir
nú? Þeir eru ekki allsgáðir; nú
gera þeir einhverja bölvun af
sér. Þeir skotruðu augunum út
undan sér til mín, svona, sér-
staklega Comu, af því hann er
rangeygður. Mér er illa við að
sjá þá saman, því þeir aðhafast
sjaldan neitt gott, þegar þeir eru
í slagtogi. Ég segi við þá: „Hvað
viljið þið mér?“ Þeir svöruðu
engu. Mér stóð sem maður segir
ekki aldeilis á sama ...
Fanginn Brument greip nú
ákafur fram í fyrir henni með
svofelldri yfirlýsingu.
— Ég var drukkinn.
Og jafnskjótt sneri Cornu sér
að félaga sínum og mælti djúpri
röddu, viðlíka og organtónn:
— Segðu eins og satt er, að
við vorum drukknir, báðir tveir.
Nú segir réttarforsetinn í
ströngum róm:
— Þið viljið gefa okkur til
kynna, að þið hafið verið ölvaðir?
Brument: — Já, ég var þétt-
fullur.
Cornu: — Þetta getur komið
fyrir beztu menn.
Forsetinn, við fómarlambið: —
Haldið áfram með framburð yðar,
madama Brument.
— Jæja, þá segir Brument við
mig: „Viltu vinna þér inn fimm
íranka?“ „Já“, segi ég, því ég
þekki það nú, að maður tekur
ekki fimm franka á hverjum degi
svona upp af götu sinni. Þá segir
hann við mig: „Taktu nú eftir
og gerðu eins og ég segi þér“.
Og svo fer hann og sækir stóru,
tómu ámuna, sem stendur undir
rennunni við húshornið. Hann
hvolfir henni upp og svo
ber hann hana inn til mín í eld-
hús og lætur hana frá sér á mitt
gólfið. Svo segir hann við mig:
„Farðu og sæktu vatn og fylltu
ámuna“.
Nú, svo fer ég út að tjörn með
tvær fötur, og ég sæki vatn og
stöðugt meira vatn, í nærri
klukkutíma, því áman er stór
eins og kerald, með leyfi að
segja, herra réttarforseti.
Meðan ég var að þessu, fengu
þeir Brument og Coníu sér í
staupinu, og svo aftur, og enn
fengu þeir sér staup. Þarna fylltu
þeir sig báðir tveir og ég sagði:
„Það eruð þið, sem eruð fullir,
fyllri en áman“. Og þá segir hann
Brument þarna: „Skiptu þér
ekki af því, áfram með þitt verk,
það kemur bráðum að þér. Það er
ekki hætt við öðru en hver fái
sitt, áður en líkur“. Ég anzaði
þessu engu, því ég sá, að hann
var fullur.
Þegar áman var orðin barma-
full, segi ég: „Hana, ég er búin“.
Og svo fær Comu mér fimm
franka, ekki Brument, en Comu;
það var Cornu, sem fékk mér þá.
Og svo segir Brument við mig: