Dvöl - 10.02.1935, Blaðsíða 4

4
d v
Ö L
9. febr. 1935.
sigur, sem nú væri unninn. Það
var eins og þeir þyrftu að sann-
færa sjálfa sig um það með sífelld-
um endurtekningum, að þeir hefðu
unnið fyrir réttan málstað.
Þá small fyrsti tappinn.
Þarna var magur bókhaldari,
sem talaði opinberlega við öll hugs-
anleg tækifæri, sagði kýmnisögur
í hverju samkvæmi og las allar
nýtísku bókmenntir um kynferðis-
mál, þýddar og frumsamdar. Af
öllu þessu hafði hann fengið gremju-
drætti kringum munninn, sem ekki
hurfu, þó hann hefði blíðustu orð
á vörunum.
Hann stóð nú upp, mælti fyrir
minni kaupmannsins og fór nokkr-
um ástúðlegum orðum um konu
hans, en hún roðnaði, af því hún
var svo einföld. Svo talaði hann
um það, að nú væri ástæða til að
fagna, því fjötrar hefðu hrokkið
og frelsishvötin hefði sigrað nú
sem ætíð. Og hann hafði skáldleg
orð um þá hugfró, sem veig-
ar gamla Bakkusar hefðu veitt
þessari þunglyndu þjóð frá ómuna-
tíð. Hann hafði yfir ýms ljóðmæli
i ræðu sinni, ýmist eftir Hannes
Hafstein, Steingrím Thorsteinsson
eða Davíð Stefánsson. (Og það væri
nú skárra, ef farið væri að efast
um það sem svona menn segja).
Bókhaldarinn settist aftur, sveitt-
ur af andagift og guðmóði og strauk
beinaberri hendinni yfir skallann.
Við hlið bókhaldarans sat helzti
útgerðarmaður þorpsins. Á yngri
árum sínum hafði hann verið í
Ameríku og fengið þar glóðarauga,
sem hann hafði borið með þolin-
mæði í 13 ár. Hann hafði og dval-
ið í Kaupmannahöfn en þar höfðu
allar framtennur hanns brotnað og
gengið úr skorðum af einhverju
slysi, Með öðrum orðum: Maðurinn
var eineygður og tannfár eins og
húsdýrin í sögum Halldórs Stef-
ánssonar. Vitrir menn segja að
þeir einir geti orðið snillingar, sem
sjálfir hafi tekið þátt í svðilförum
lífsins. Er það sjálfsagt mála sann-
ast, því eftir þessi stórfenglegu
.æfintýr í fjarlægum heimsálfum,
tók Jón Jónsson að. gefa sig að
ritstörfum. Ilann skrifaði allrabeztu
ijóðabók, sem sauðheimsk samtíð-
in kunni þó lítt að meta, og hvert
sinn sem ný klámsaga kom á mark-
aðinn ritaði hann gullfallega lof-
gerð i eitthvert tímarit. Eftir rúm
13 ár rann þó af honutn, og eftir
varð bara útgerðarmaður, sem
hafði lítið lánstraust og ólæknandi
glóðarauga til minningar um forna
frægðardaga.
Nú var tappi dreginn úr i'jórðu
og fimmtu flöskunni — og Jón
.Tónsson fór að segja frá æfintýr-
um sínum og ástabralli á góðu ár-
unum.
Sjötti og sjöundi — og prestur-
inn tók að raupa af rangindum,
sem hann hafði haft í frammi í
hrossakaupum fyrir 20 árum.
Áttundi tappinn flaug — og
kaupmaður sagði frá slagsmálum
við norska skútukarla. Og þegar
hann var byrjaður á annað borð,