Dvöl - 10.02.1935, Blaðsíða 5

9. febr. 1935.
D V
ö L
5
ætlaði að verða frágangssök að fá
hann til að hætta, en hinjr vilda
þó 'svo gjarnan komast að líka.
Olíubrúsi oddvitans var sóktur
— og bókmenntamennirnir tveir
tóku að tala um allra vinsælustu
kaflana í „Jómfrú Ragnheiði“, öll-
um hinum til mikillar ánægju.
Frúrnar höfðu fylgst með svona
að settu marki, en ein þeirra
kvaðst þó eiga vanda fyrir höfuð-
verk og fékk að leggja sig útaf í
gestaherbergi.nu. Hinarsátu sneypt-
ar, gáfu mönnum sínum hornauga,
en reyndu að láta sem ekkert væri
og útf úr vandræðum l'óru þær að
tala um kattarmynd, sem hékk
uppi á vegg.
Kona kaupmannsins vissi hvorki
upp né niður. Hún hafði aðeins
verið einn mánuð í hjónabandinu
og hún var aiin upp í afskekkri
sveit, þar sem sjaldan var talað
um ölæði. Hún sat þegjandi og
tók ekki þ'átt í neinu.
M.aðurinn hennar settist hjá
henni og lagði handlegginn utan
um hana. Hann horfði á hana ein-
kennilegum sljóvum augum. Og
henni fannst þetta vera einhver
ókunnur maður.
Svo kom brúsinn. Unga konan
skimaði kringum sig eins og hrædd-
ur fugl. Þá lieyrði hún að hinar
konurnar voru að tala um mynd
á veggnum, svo henni hugkvæmd-
ist að sýna þeim myndir. Hún
8ótti stórt albúm og kassa með
snrámyndum. Og konurnar urðu
þessu fegnar. Þær spurðu um eitt
og annað og unga konan útskýrði
myndirnar:
Þetta eru pabbi og mamma —
þetta er vinkona raín, og þetta er
systir mín — og hér erum viö
Ella báðar---------. Hún þagnaði
skyndilega. Henni fannst allt í
einu svo langt síðan hún fór að
heiman. Átti hún nokkursstaðar
heima? Hafði hún ekki villst og
var ein á ferð — alein.
— — Konurnar reyndu að fá
menn sína til að halda heimleiðis.
Kaupmaðurinn lá afturábak í hæg-
indastól og hraut. Þeir gestanna,
sem enn voru uppistandandi, voru
komnir í þrætur, meðal þeirra bók-
haldarinn og rithöfundurinn með
glóðaraugað.
Kona kaupmannsins sat í svefn-
herbergi þeirra hjónanna. En hún
gat ekki fengið sig til að .hátta.
Gestunum hafði verið komið heim
til sín með hjálp góðra manna. Og
einn þeirra hafði afklæ'tt kaup-
manninn og komið honum í rúmið.
Sjálf hafði hún farið fram. Það
var sneypulegt að óviðkomandi
maður skyldi sjá vansæmd heim-
ilisins.
En pilturinn, sem bar mannninn
hennar í rúmið, kom fram í eld-
hús eftir vatni og þá fylgdist hún
með honum inn.
Hann hafði farið úr jakkanum
og var á skyrtunni. Unga konan
horfði á hann, hvað hann gekk
liægt og rólega að verki. Og hann
var svo alvarlegur og rólegur að