Dvöl - 10.02.1935, Blaðsíða 2

2
D
V
Ö L
10. febr. 1935
Kýmnisögur
H a n n: A ég að segja þér dálítið
skrítið Dóra, í samkvæminu í gær
bað ég syatir þinnar, og nú erum
við trúlofuð. Ertu ekki hissa?
Hún (10’j’ára): Hissa! Nei! Til
þess var samkvæmið haldið.
He r r a n n: Þú hefir sagt klæð-
skeranum, að ég væri ekki heima?
Þjónninn: Ég sagði honum
að hvorugur okkar væri heima.
Ég skulda honum nefnilega líka.
Hann: Nú er aumingja Gvend-
ur dauður. Það datt tveggja smá-
lesta járnbiti í höfuð honum.
H ú n: Já, ég hefi lika allt af
sagt það, að hann hefði ekki Bterkt
höfuð.
— Hvað gafstu manninum þín-
um í jólagjöf ?
— Vindlakassa.
— Hvað kostaði hann?
— Ekki neitt. Síðustu vikurnar
fyrir jólin tók ég daglega einn
vindil úr kassanum og hélt þeim
saman. Hann fékk þá svo alla á
aðfangadagskvöldið og grunaði
ekki neitt. Hann var ákaflega
ánægður af þessu og talaði mikið
um það, hvað ég hefði valið góða
tegund.
Prú A. (íbyggin): Nú get ég
sagt þér nokkuð skrítið, kæra frú
B, því þú getur víst þagað?
P r ú B. En sú spurning. Ég sem
er þögul eins og gröfin. (Við frú
C. sem er að kveðja): Bíddu svo
litla stund, ég þarf að segja þér
nokkuð á eftir.
Valdimar: Alltaf eru þeir að
finna upp nýtt og nýtt. Nú hefir
einn hugvitsmaðurinn fundið upp
hnappalausar skyrtur. Ég las nýlega
um það í útlendum blöðum.
Björn: Hvaða vitleysa! Síðan
ég giftist geng ég alltaf í slíkum
skyrtum.
Slátrari: Ég hefi heyrt, að
hér sé feitt naut til sölu. Er hægt
að fá að sjá það?
Sonur nautasalans, (kall-
ar): Pabbi, hérna er einhver mað-
ur, sem vill sjá þig.
H ú n: Það er fyrir löngu sannað,
að kvongaðir, menn verða langlíf-
ari, en ókvongaðir.
Hann: Nei, góða mín, það er
aðeins ímyndun. Þeim finnst bara
lífið lengra.
Þeir voru að tala um lífið eftir
dauðann:
— Heldurðu að við vinnum sömu
störf hinumegin, og við höfum unn-
ið hér í lífi?
— Að minnsta kosti ekki hún
tengdamóðir mín. Hún býr til
rjómaís.
Prentsmiðjan Acta.