Dvöl - 10.02.1935, Side 16

16
D V
Ö L
9. febr. 1936.
af lit hraunsins og myrkursortanum
sem ríkti hvarvetna undir hraun-
þakinu.
Seinni hluta dags er aftur haldið
til byggða. Þetta rómaðasta og
skuggalegasta útilegumannabæli á
íslandi liggur eftir skamma stund
að baki, tengt minningum og sög-
ura um illvirki og ójöfnuð.
Það er skiljanlegt, að Grettir
skyldi aldrei hugsa þar til dvalar,
jafn aðþrengdur og hann þó var
og jafn gott vígi sern þar þó er
og felustaður.
Einkis staðar gæti manni, sem
þjáðist af ásókn hryllilegra eiidur-
minninga, þótt einveran óbærilegri
en í hinu kalda myrkurdjúpi Hall-
mundarkrauns.
Árnar hafa vaxið töluvert um
daginn og nokkur tvísýna er á,
hvort Geitá sé reið. En Stefán bóndi
í Kalmanstungu býðst til að fylgja
okkur. Hann og klárarnir hans eru
vanir að fást við þessi ijótu straum-
þungu vatnsföll. Við slörkum yfir
Geitá nokkru ofan við venjulega
vaðið, Stefán skilar okkur á veg-
inn Húsafellsmegin. Til baka fer
hann beinustu leið og yfir ána þar,
sem gatan liggur að henni.
Við stöndum á malarkambinum og
horfum á leik manns og hests við
úfna, tryllta jökulstraumana. Hér
virðist leika á fullkomin tvísýna
um það „hvort sjóðandi straumiðu-
kast eða brjóstþrekinn klár hefir
betur.w Hríðefldur, hvítfyssandi
flaumurinn leikur um brjóst og
herðakamb hestsins. Hér má engu
skeika og hrein vitfirring að
ríða til sunds. Hvorugt verður.
Allt í einu er eins og hesturinn
hleypi sér í hnút, hann hverfur
næstum undir straumbrotið. En
á næsta augabragði er sem hann
rísi upp á afturfæturna og með
eldsnöggum hejlarþrótti sópar hann
af sér vatnsflaumnum eins og
skriðþungt skip brýtur af sér úfinn
öldufald.
Það er líkast sem hann taki
strenginn í stökkum án þr-ss að
fram'fætur nemi við botn. Að andar-
taki liðnu eru þeir á eyrinni hin-
um megin heilir á ht\fi Við skift
umst á síðustu kveðjum.
Næsta dag er ferðinni heitið
suður um Kaldadal. Norðurundan
er glampandi sólskin svo langt sem
augu sjá. Grá hitamóða liggur yfir
Arnarvatnsheiði og fallmiklir lækir
undan bláhvítri bungu Eiríksjökuls
liggja líkt og silfurstrengir niður
skriður og hamrabelti, þar til þeir
hverfa út í skollitað fangið áHvítá.
En suður á Oki og um brúnir
Langjökuls hrannar drungadimma
skýbólstra sem hreyta köldum
hraglanda langt norður á Skúla-
skeið.
Suður undan er dökkur veggur
regns og þoku.
Það er sleitilaus súld sunnan-
áttarinnar sem heilsar nú aftur og
teygir hráslaga arma eins langt
inn í skínandi heiði Norðurlands
sem tök eru til.