Dvöl - 26.05.1935, Blaðsíða 8

8
D V
26. maí 1935
væri falleg, þorði Sigurður ekkert
að segja um það, því hann vissi
ekki hvort hún mundi þykja það í
Reykjavík, og hann vildi ekki
láta höfðingjana halda, að hann
væri frábærlega smekklaus og ó-
vitur. En í hjarta sínu var hann
sannfærður um fegurð Fríðu; hún
hafði svo gáfuleg augu og jarpa
hárið hennar var svo fallega
hrokkið. En þegar hún brosti, og
það var oft, þá varð munnurinn
á henni eins og hálf sporaskja,
sem beygðist upp á við og það
vissi pilturinn ekki hvort átti við
Filippus Arons og háskólamenn
frá Reykjavík.
Meðan á þessu stóð, höfðu þeir
félagar tekið tappa úr flöskum!
sínum og hresst sig á drykkjar-
föngum. Atli stúdent bauð Sig-
urði „eitt glas“, en hann þáði þao
ekki. Hann, sem var í ungmenna-
félagi, og svo vildí pabbi hans
aldrei vita af víni, því að það kom
svo mörgu illu til leiðar. En það
var Siggi sannfærður um, að það
var geisilega fínt að drekka vín
óg hann var hálf hræddur úm, að
Eeykvíkingarnir héldu hann reglu
legan aumingja. En Hörður Her-
mannsson sagði honum, að það
væri alveg rétt að bragða ekki
vín meðan maður væri ungur og
þá fann Siggi að hann hafði stað-
ið sig vel.
Þegar hinir höfðu kveikt i vindl-
um, sem Filippus tók upp úr töskú
sinni, þá rétti hann vindlinga-
pakka að Sigurði: „Hér er handa
ö L
þér, ungi vinur“, og hann kveikti
á eldspýtu. Siggi hafði aldrei
reykt áður og hann vissi að það
var óhollt, — það 'hafði hann lært
í skólanum, en þetta gerðu nærri
því allir og- Filippus Arons ætlað-
ist til þess, að hann gerði það, og
það réð úrslitum. Hann reyndi að
blása reyknum mannalega og
halda á vindlingnum milli löngu-
tangar og vísifingurs meðan har.n
hlustaði á sögu, sem Hörður
Hermannsson var að segja af
ferð sinni til Þýzkalands.
Þeir voru svo uppteknir af að
hugsa um Hitler og bjórinn í Bæj.
aralandi, að þeir vissu ekki fyrri
til en Fríða í Fögruhlíð stóð á
barðinu rétt hjá þeim og ærnar
runnu götuna, sem þeir lágu við.
Sigurður sá að stúlkan horfði á
hann og hún brosti hæðnislega.
Honum fannst allt í einu vindling-
urinn vera svo heitur, að hann
brenndi ekki einungis varirnar og
munninn, heldur einnig ihálsinn
og langt niðúr í brjóst og áhrif
hans stigu honum til höfuðs, svo
að æðarnar á enninu ætluðu að
springa. Hann bölvaði í huga sín-
um þeirri stundu, þegar hann tók
þetta eitraða bréf í hendúr sínar.
Nú stóð honum á sama um alla
vindlinga veraldarinnar og hann
hefði viljað vera án þess að
fylgja höfðingjunum og losna þá
við að sitja dæmdur og ráðalaus
frammi fyrir þessú sporöskju-
brosi. Hann þvældi vindlingnum
niður í grasrótina og leit ekki upp-