Dvöl - 26.05.1935, Blaðsíða 9

26. maí 1935
D V
Ö L
9
Atli Jónatansson hagræddi stúd
entshúfunni sinni með annari
hendinni, en með hinni sttfauk
hann yfir gleraugun og síðan ein-
blíndi hann á stúlkuna eins og
hann vildi horfa hana til sín.
En Filippus Arons steig fram
í götuna með ljúfm'annlegu' brosi.
„Góðan daginn, unga dalastúlka“,
sagði hann. „Þú kemur eins og
vitrun og við höfum gaman af að
fá að tala ofurlítið við þig, til
þess að eiga fleiri fallegar og
skem’mtilegar endurminningar frá
þessum yndislega dal.
Við erum úr höfuðborginni og
óvanir því að sjá svona frjálsleg-
ar og eðlilegar ungar stúlkur.
Seztu nú héma hjá mér“.
Þau settust bæði og Filippus
þreif tösku sína.
„Vín eða vindlinga býð ég þér
ekki“, sagði hann, „en hérna á ég
nokkra sæta gaffalbita handa
þér“.
Hann rétti henni rauða, hjarta-
lagaða öskju, fulla af konfekti.
„Þetta þykir telpunum gott og
reyndar fleirum, og gerðu nú svo
vel, stúlka mín, og svo má kenn-
ske bjóða þér að bragða, ungi
herra fylgdarmaður" ?
Alla þessa stund sagði Fríða
ekki neitt, en nú þakkaði hún fyr-
ir sætindin.
Rétt í því var stúdentinn seztur
vio fætur hevni. ,.Með leyfi, frök-
en“, sagði hann, „má ég spyrja
hvað þér heitið“ ?
„Snæfríður Árnadóttir", sagði
hún.
„Hafið þér nokkumtíma komið
til Reykjavíkur, fröken Snæfríð-
ur“ ? spurði hann.
„Nei, aldrei“.
„Það þurfið þér að gera og
helzt sem fyrst. Þar er svo
margt, sem opnar augu fólksins
úr sveitinni fyrir lífinu og mögu-
leikum! þess. Þar er lífið sjálft,
iðandi og athafnaríkt, en hér er
að sönnu fagurt, en hér er það
kyrrðin og svefninn, sem ræður.
Uppi í sveit sofa margar Þyrni-
rósir, eins og þér, fröken Snæ-
fríður, og bíða þess, að þær séu
vaktar“.
Hún starði á hann þegjandi,
með hálfopinn munn og undrun-
ina ljóslifandi í bamslegum aug-
unum.
Hann snart ökla hennar með
hendi sinni og sagði: „Og ber-
fættar gangið þér í skónuim! og
fætur yðar hafa yndislegri blæ
en dýrustu silkisokkar, enda er
ekkert svo hlýtt og mjúkt og lit-
arfagurt, sem hömnd ungrar
stúlku“.
Hún hrökk við og dró að sér
fótinn og framkvæmdastjórinn
sagði við stúdentinn: „Sjáðu
sveitabamið í friði, skálkurinn
þinn“.
Svo snéri hann sér að Fríðu:
„Það er nú satt, að í Reykja-
vík er margt að sjá og þegar þig
fer að langa þangað, þá skalt þú
koma og vera hjá mér vetrár-