Dvöl - 26.05.1935, Blaðsíða 16

16
D V
Ö L
26. maí 1035
nota mátti á öllum tímum árs, eða
hún hefir borið hann vegna unga
mannsins, — en hvað get eg vitað
um það?---------—
Svo var það að síðustu núna í
janúar. Við höfum hér nokkra fasta-
gesti, »em koma hér á kvöldin einu-
sinni eða tvisvar i viku og lesa blöð-
in. Þessum gestum erum við auðvit-
að miklu kunnugri en þeim, sem
koma hér aðeins snöggvast og drekka
t. d. einn kaffibolla. Þeir eru flestir
rosknir piparsveinar, og þegar þeir
kvænast sjáum við þá ekki oftar.
Maður sá, er nú kemur til sögunnar
hefir t. d. alltaf kraíizt þess að eg
bæri á borð fyrir hann og situr allt-
af þarna við hornborðið. Hann lcom
hér á þriðjudögum og föstudögum
kl. 8. Mér var alveg óhætt að lialda
borðinu auðu, hann kom æfinlega.
Hann kom einnig þetta kvöld, en
nú var kona í för með honum. Eg
tók ekki eftir hver hún var, fyrr en
hún bað hann að setjast við eitthvert
annað borð. Þetta var stúlkan með
rauða hattinn, en nú var hún komin
með bláan hatt. Hún vildi ekki sitja
við hornborðið, en auðvitað vildi
hann sitja þar sem hann var vanur.
Hann fékk líka að ráða þessu og
bað ura vín og ávexti. Eg þóttist sjá,
að hér væri eitthvað sérstakt um að
vera og hugsaði margt.
Þegar eg kom með vínið, brosti
hann og bað mig að hella glösin vel
full. Þar næst sagði hann, og eg man
það orðrétt: — Eg var einmitt að
segja kærustunni minni frá yður og
hornborðinu mínu. Mér fannst eg
mega til með að koma með hana
hingað áður en við giftum okkur.
Það segi eg yður satt, að hún
horfði þannig á mig, er eg hellti vín-
inu i glasið hennar, að það var eins
og hún væri að grátbiðja mig um
eitthvað. Það má nú ef til vL'l teljast
undarlegt, að hún skyldi muna eftir
mér, gömlum manninum, þar sem
hún hafði aðeins séð mig þrisvar
sinnum, en enginn getur sagt um
það, hve fast þær stundir hafa mót-
ast í vitund hennar, er hún sat hér
við hornborðið. Já, hversvegna hefði
hún ekki átt að þekkja mig? Eg
tiafði þó verið áhorfandí að hamingju
hennar.
Hún drakk aöeins helminginn úr
vínglasinu og borðaði eitt epli, en
hann aftur á móti át og drakk eins
og liann hefði ekki séð mat það sem
af var deginum. Líklega hefir hún
ekki verið í því skapi, að hún gæti
skemmt sér. Þau dvöldu hér aðeins
skamma stund.
Eltki get eg vitað um það, hvers-
vegna hún vatdi þennan mann í stað
unga mannsins, sem ekki hafði ráð
á að kaupa annað en kaffi. Þessi
maður var töluvert roskinn, en hún
hettr sjálfsagt haft sínar ástæður. Ekki
veit eg heldur hvort þau hafa gifzt,
en hann hefir aldrei komið hér siðan
þetta skeði.
Þannig er það í starfi okkar þjón-
anna. Við sjáum byrjunina að mörgu,
en verðum að geta okkur til um
endirinn.
Prentsmiðjan Act*.