Skutull - 16.09.1946, Blaðsíða 7

VESTURLAND
7
Síldveiðarnar í snmar
Bræðslusíldaraflinn .er .nú
alls orðinn ein miljón, eitt
hundrað og sjötíu hektólítrar.
Um sama leyti í fyrra var hann
ekki nema fjögur hundruð
sextíu og þrjú þúsund hektó-
lítrar.
Aftur Dar bræðslusíldarafl-
inn sumarið 1944 1 miljón 861
þúsund hl. og 1943 1 miljón
637 þúsund hektólítrar.
Bræðslusíldarmagnið skipt-
ist nú þannig á hinar einstöku
síldarverksmiðjur:
H. f. Ingólfur, Ingólfsfirði Mál 33686
II. f. Djúpavík 61796
S. R., Skagaströnd 10334
S. R. Siglufirði 352993
Rauðka, Siglufirði 139677
H. f. Kveldúlfur, Hjalteyri 145304
Dagverðareyri 79369
Krossanes 49341
S. R., Raufarhöfn 230922
S. R., Húsavík 9697
H. f. Síldarbræðslan, Seyðisf. 32309
Aflahæsta skipið í flölanum varð
Dagný á Siglufirði með 14565 mál.
önnur skip, sem fengu yfir 10 þús-
und mál voru:
Gunnvör Siglufirði 11616 mál,
Fagriklettur Hafnarfirði 11035 mál,
Ólafur Bjarnason Akranesi 10564
mál, Sæfell Vestmannaeyjum 10532
mál, Narfi Hrísey 11225 mál og
Snæfell Akureyri 10665 mál.
Þessar fregnir hafa blaðinu bor-
izt um aflamagn, aflaverðmæti og
liásetahluti ísfirzku síldveiðiskip-
anna:
Mál og tn. Aflaverðmæti hlutur
Auðbjörn 5443 kr. 211743.00 kr. 5505.31
Ásbjörn 3440 — 126260.00 3282.76
Finnbjörn 2704 — 100481.08 — 2311.06
Gunnbjörn 5203 — 212781.23 ca. •— 5530.00
Isbjörn 6655 — 235450.00 ca. — * 5530.00
Sæbjörn 3922 — 146694.00 3812.87
Valbjörn 3042 — 110858.54 2882.33
Vébjörn 6470 — 237064.50 6163.66
Samtals 36879 kr. 1381332.35 •
Mál og tn. Aflaverðmæti hlutur
Grótta 7785 kr. 264932.50 kr. 5434.61
Richard 5832 — 201193.00 — 4627.43
Huginn I. 5064 — 174763.00 — 4543.83
Huginn II. 4702 — 177223.00 — 4607.80
>. . Satals 23383 kr. 818111.50
Mál og tn. Aflaverðmæti hlutur
Freydís 3523 kr. 122215.96 kr. 2872.08
Hafdís 4317 — 147998.40 — 3403.96
Hafdís eign H. f. Njarðar. Einn hinna fjögurra Svíþjóðarbáta, er Is-
firðingar fengu heim fyrir síldarvertíð. (Myndin er tekin í Svíþjóð).
HVERGI
er betra að verzla en í
KAUPFÉLAGINU.
Bolungarvikurvegur.
Það hefir staðið á sprengingum. Afkastageta jarðýt-
unnar hefir hvergi nærri verið notuð til fulls.
Vaktaskipti sjálfsögð
í júní í vor var byrjað að Ieggja
veg um Óshlið, frá Hnífsdal til Bol-
ungavíkur. Við þessa vegagerð var
í fyrsta sinn hér um slpðir notuð
jarðýta. Að því leyti hafa líka
vinnubrögðin við vegagerð þessa
verið myndarlegri, en við höfum
átt að venjast til þessa. Manns-
höndinni einni hefði vissulega
seint sótzt um hengiflug og berg-
stalla þessarar hrikahlíðar.
I sumar hefir rúmlega tveggja
kílómetra langur vegur verið lagð-
ur frá Skarfaskeri eða Bug í Hnífs-
dal og nokkuð út fyrir Seljadal.
Er það hið myndarlegasta mann-
virki, sem þegar er komið af vegin-
um, og hefir mörgum orðið starsýnt
á. Ýmsir hafa líka miklast það,
hversu vegagerð þessari hafi mið-
að vel áfram.
Því miður er það þó sannast
mála, að vegurinn um Óshlíð hefði
nú mátt vera orðinn miklu lengri.
Þetta stafar þó ekki af því að slæ-
lega hafi vérið unnið, eða svik í
tafli á nokkurn liátt. En það er til-
högun verksins, framkvæmd þess
og stjórn, sem hefði átt að vera á
allt annan veg.
Á nokkrum stöðum hagar svo til
á Óshlíð, að ekki verður komizt-
fram hjá klettabeltum og bergnöf-
um. Sumstaðar er hergið ekki sjá-
anlegt á yfirborði, en lendir þó í
vegarstæðinu. Þetta er auðvelt að
kanna — og verður að kanna löngu
áður en vegýtunni er beitt á svæð-
ið. Það nær ekki nokkurri átt að
láta jafn dýrt og dýrmætt tæki eins
og jarðýtuna standa dögum saman
ónotaða vegna þess, að berghöftin
í vegarstæðinu uppgötvast ekki fyr
en rétt þegar að þeim er komið. .—
Þetta hefir þó komið fyrir í sumar.
Menn bera því við, að það sé
ekki hægt að koma loftþjöppunni
að þessum klapparsvæðum, nema
eftir' veginum. Þessvegna sé ekki
hægt að ganga á borunina og
sprengingarnar, fyr en jafnóðum
og veginum miði áfram.
Þetta er óafsakanlegt úrræða-
leysi við verkstjórn miljónamann-
virkis.
Bæði er nú það, að við loftþjöpp-
una hefir verið notuð slanga, sem
ekki er nema 60 metra löng, en
við hana mætti nota rör og slöngu
allt að 5—6 hundruð metra. Þann-
ig væri þá hægt að flytja loftþjöpp-
una eftir vegi og ná þó til klappa,
sem væru röskan hálfan kílómeter
framundan vegarenda hverju sinni.
Sú vegalengd mundi þó, jafnvel við
liin beztu skilyrði, vera fyllilega
viku verkefni fyrir ýtuna.
En auk þess er hægt að hafa
loftþjöppuna í hát við landið svo
að segja hvar sem vera skal, beint
niður undan þeim stað, sem bora
þyrfti í það og það skiptið. Einnig
væri það vel fært að draga loft
þjöppuna á krafttalíu hvar sem
væri upp I hlíðina og búa henni
sæti í námunda við þann stað, þar
sem bora þyrfti.
Það má að vísu segja, að þetta sé
nokkur fyrirhöfn og kósti nokkuð
þar að auki. En hvers virði er það
líka fyrir vegagerðina, að jarðýtan
geti óhikað gengið að verki upp á
hvern einasta dag? — Það skiptir
auðvitað langmestu máli.
Svo er annað. Það er ekkert vit
að nota jarðýtu einungis 8 klukku-
stundir í sólarliring um liásumarið.
— Það má ekki haga vinnu með
slíkum dýrum og stórvirkum tækj-
um eins og meðan notaðar voru
lijólbörur og hestakerrur. Slíkt er
hneyksli.
Enginn einkaeigandi jarðýtu
mundi láta sér til hugar koma að
nota liana skemur en 16 klst. á sól-
arhring. Og nær er mér að halda
að flestir ýtueigendur mundu láta
þær vinna, a. m. k. í júní og júlí,
í þrískiptum vöktum.
En hér í Óshlíðarveginum hefir
ýtan unnið 8 klst. á sólarhring, en
staðið ónotuð hina 16. Auk þess
sem hún stundum hefir fengið al-
gera hvíld dögum saman vegna
þess að á því stóð að bora og
sprengja klappir í vegarstæðinu.
Þetta hvorttveggja eru verk-
sljórnarmistök, sem auðvelt er úr
að bæta.
Nú er eftir að leggja veginn um
þann hluta Óshlíðar, sem erfiðari
er og meira um sprengingar. Það
ríður því á, að gengið sé í spreng-
ingarnar löngu áður en ýtan kemur
til sögunnar. Síðan getur liún unn-
ið í vaktaskiptum og þá farið langt
með að grafa vegarstæðið, það sem
eftir er Óshlíðar á tveimur mánuð-
um. — Eins er með ytri hluta Súða-
víkurvegar. Þar verður fyrst og
fremst að sjá um það, að ekki
standi á að bora og sprengja, en
innri hluti Súðavíkurhlíðar verður
afar fljótunninn með jarðýtu.
Það eru því vonir okkar Isfirð-
inga og Norður-lsfirðinga, að ef af-
köst hinna mikilvirku tækja, sem
nú er völ á, verði notuð til hins
ítrasta, þá sé unnt að ljúka bæði
Bolungavíkur- og Súðavíkurvegi
fyrir næsta haust. — Það mundi
a. m. k. verða öllum hið mesta
fagnaðarefni, ef það mætti takast.
Verður ekki annað séð, en að haust-
veðrátta ætli að verða þannig að
mikið mætti gera til að flýta fyrir
afköstum næsta sumars við livort-
tveggja þessara brýnu viðfangsefna.
Enda hlýtur það að verða gert.
Bókhlaðan á Ísaíirói.
er venjulega birg af alls konar ritföngum. N5rlega er komið
úrval af bréfsefnum, hentugum til áprentunar. Einnig fást skólá-
töskur, margar tegundir, og flestar venj ulegar skólavörur.
Bíro-penninn er væntanlegur með næstu ferðum.
Útlend blöð og tímarit koma næstum með hverri ferð.
Stórir bókahlaðar eru til af innlendum bókum. — Urval við
allra hæfi.
Dagurinn styttist. verða kvöldin kvöl.
Lestrartíminn lengist. — Hinum, sem bók hefir,
Bóklausum manni er lífið leikur.
\
Jónas Tómasson,