Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt. 1996, Blaðsíða 10

Ekki einhver bla, bla
félagsskapur
- segir hinn alkunni danskennari, Heiðar Astvaldsson, um Siglfirðinga-
félagið en hann var formaður félagsins í tíu ár og hefur því verið oftar
kosinn en nokkur annar til starfans.
Heiðar rijjar upp skondna atburðifrá æskuárunum
á Sigló og viðrar skoðanir sínar á bænum.
„Að fá að alast upp á einum
stað er mjög mikilvægt fyrir
allt fólk og ævi þess. Það er því
ákaflega þýðingarmikið fyrir
alla að halda fast í uppruna
sinn. Atthagafélög eins og Sigl-
firðingafélagið eiga þar af leið-
andi svo sannarlega rétt á sér
og meira en það, þetta er nauð-
synlegur félagsskapur. Þetta er
ekki einhver bla, bla félags-
skapur heldur er hann mjög
mikilvægur fyrir fólk sem vill
halda sambandi við uppruna-
staðinn sinn og það fólk sem
það ólst upp með. Það er
staðreynd að þegar maður er
orðinn fullorðinn getur hann
sagt við jafnaldra sinn, eða
jafnöldru frá gamla staðnum,
ýmislegt sem hann myndi ekki
vilja segja við ókunnugan. Ef
hann er búinn að þekkja pers-
ónuna eins lengi og hann man
eftir sér, getur hann talað af
meiri hreinskilni við hana
heldur en einhvern sem hann
hefur aðeins þekkt í fimm eða
tíu ár.“
Þetta segir Heiðar Astvalds-
son. Hann fœddist á Siglufirði
og ólst þar upp þar til hann fór
suður til að stunda nám. Heiðar
er stoltur af uppruna sínum og á
margar góðar minningar frá
Siglufirði.
„Það gerðist auðvitað ógur-
lega margt sem gleymist aldrei.
Til dæmis gleymi ég aldrei
fyrstu ástinni minni, henni
Siggu Bíldal (ég get alveg
viðurkennt það núna). Hún
var 21 árs þegar ég var 9 ára.
Eg var svo skotinn í henni að
það er ekki hægt að lýsa því.
Einu sinni klappaði hún á
kollinn á mér og sagði: „Oh,
hvað þú átt bágt að vera með
svona mikinn varaþurrk," og
Iét mig svo fá varasalva. Eftir
það bað ég alltaf Guð um að
láta mig fá varaþurrk. Siggu
Bíldal hef ég ekki séð í hálfa
öld en ennþá er það samt
þannig að í hvert skipti sem ég
fæ varaþurrk, hugsa ég um
Siggu Bíldal. Svo kom nú að
því á Siglfirðingahátíðinni um
verslunarmannahelgina í fyrra
að ég hitti loksins Siggu Bíldal.
Litla, sæta, þybbna konu á átt-
ræðisaldri. Ég hafði, þrátt fyrir
allan þennan tíma sem hafði
liðið, einhvernveginn búist við
hávaxinni og glæsilegri Ijósku
eins og Sigga Bíldal var í minn-
ingunni þannig að mér brá
pínulítið. Þetta var alveg
rosalega fyndið.“
Þegar fólksfjöldinn á
Siglufirði var sem mestur
bjuggu þar um fjögur þúsund
manns en nú búa þar aðeins
um 1600 manneskjur. Nú eru
eiginlega ailar bryggjur farnar
og staðurinn er mjög breyttur.
Gott blóð í Siglfirðingum
„I gamla daga, þegar ég var
ungur, var bærinn frekar ein-
angraður. Þegar síldinni lauk
þá var fólk bara kyrrt á staðn-
um og fór ekki nema í brýn-
ustu nauðsyn burt. Það var
nefnilega ekkert gaman að
ferðast þá. Ef menn áttu það
til að vera sjóveikir var ekki
farið með bros á vör um borð
um borð í Mjölni og Esther.
Þess vegna hélt fólk sig frekar
heima. Nú er hins vegar allt
breytt og þá sérstaklega eftir að
Strákagöngin komu. Nú eru
miklu betri samgöngur fyrir
Siglfirðinga, bara til dæmis ef
stefnan er tekin á ball. Vá,
þegar ég var að fara á böllin
hérna í gamla daga, á Ketilás.
Það var heilmikið mál. Eða
þegar ég útskrifaðist úr gagn-
fræðaskólanum. Þá var farið í
skólaferðalag og þetta var
kringum 10. júní. Þá þurftum
við að labba frá Skarði nokkra
kílómetra til að ná rútunni af
því að það var ekki búið að
opna Skarðið. Svo opnaðist
það í lok júní og lokaðist aftur
í september og þannig var það
alltaf. Nú fara unglingar á
Siglufirði á ball alla leið til
Akureyrar eða inn á Freyvang
ef því er að skipta. Þetta er
ekkert vandamál
lengur. Það tekur
jafn langan tíma
núna að fara til
Akureyrar eins og
það var fyrir okkur
að fara inn á Keti-
lás. En fátt er svo
með öllu illt að
ekki boði nokkuð
gott. Þessi einangr-
un þjappaði
fólkinu auðvitað
saman, allir urðu
að vera saman og
fólki leið vel
saman.“
„Ég segi að þess
vegna sé ekki síður
þörf fyrir Siglfirð-
ingafélagið núna.
Siglfirðingar komn-
ir út um allt land og það er
óvíða þar sem ég kem við á
mínum ferðum sem ég ekki
hitti Siglfirðinga. Þeir eru þá
mjög gjarnan hátt settir á
viðkomandi stöðum. Sigl-
firðingum virðist hafa gengið
ágætlega að koma sér áfram og
eru úti um allar trissur. Það er
kannski bara gott eitt um það
að segja, svona úrvals blóð má
alveg dreifast.“
Heiðar er mikil félagsmála-
sprauta. Hann tekurþátt í eins
miklu félagsstarfi og honum gefit
kostur á og byrjaði á því ungur.
Hann var frammámaður í
félagslífi grunnskólans á Siglu-
firði og hafði gaman af. Nú er
hann forseti Dansráðs Islands og
honum þykir það líka gaman.
Að sjálfiögðu fékk Siglfirðinga-
félagið að njóta góðs afþessum
félagsmálahœfileikum Heiðars en
10