Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 1997, Blaðsíða 10

Gunnar Trausti Guðbjömsson skrifar:
Leikskálasyrpa
Eitt af því æði marga sem setti svip
sinn á bæjarlífið á Siglufirði þegar
ég var að alast þar upp voru
Leikskálar eða Barnagarðurinn
eins og hann var nefndur í daglegu
tali.
Kvenfélagið Von
Það mun hafa verið um 1938 að
Kvenfélagið Von tók á leigu tún við
Steinaflatir og setti þar upp leiktæki
og tjöld og rak þar dag-
heimili. Vorið 1940 var
svo hafin bygging Leik-
skála og var húsið vígt
21. júlí það ár. Var
síðan rekið þar dag-
heimili á sumrin, frá
seinni hluta júní til
septemberbyrj unar.
Ekki er neinum vafa
undirorpið að silfur
hafsins hefur átt sinn
þátt í því að svo
snemma var farið að
huga að dagvist á Siglu-
firði. Síldarsöltunin
bókstaflega kallaði á
það að einhver liti eftir
ungdómnum meðan
mæðurnar öfluðu fleiri
og fleiri tunnumerkja í
stígvélin svo að til væri
salt í grautinn yfir snjó-
þungan og tekjurýran veturinn.
Barnagarðurinn
Þegar árin færast yfir eins og galdur
þá er margt að varast. Ég er búinn
að segja svo margar sögur frá Sigló
bernsku minnar að oft hef ég á til-
finningunni að ég sé að verða tvísaga
eða sé að lenda í því sama og mað-
urinn sem var búinn að vera svo víða
og svo lengi til sjós að þegar skips-
félagarnir tóku saman veru hans á
hinum ýmsu skipum flotans þá hefði
hann átt að vera minnst 95 ára!
Ég hef líklega verið á Leikskálum
þegar ég var sex og sjö ára, eða á ár-
unum 1959-60, þó að Dóra mín
haldi því fram að ég hafi bara verið
þar í tvo daga samtals vegna fordekr-
unar! (Hún þurfti hins vegar að vera
þriðja sumarið nauðug vegna þess að
Hemmi bróðir vildi ekki vera nema
Dóra systir væri þar líka og þetta
verður seint fyrirgefið! Jaaá, Hemmi
minn!)
Ég man hins vegar ákaflega vel
eftir deginum sem ég fékk að vera
heima (það gæti ruglað Dóru!). Þar
sem ég stend klukkan níu að morgni
á pallinum við gamla húsið að
Suðurgötu 26, pínulítið grátinn, sýg
upp í nefið og borða gúrkupart sem
hafði verið dýft í sykurkarið hennar
ömmu. Ég ætla ekki að þræta fyrir
að hafa fengið smáfrekjukast sem
yfirbugaði þær mæðgur sem næst
mér stóðu. Þarna stend ég semsé dá-
lítið drýgindalegur í glampandi
spónnýrri sólinni á pallinum með
gúrkuna mína og horfi á Barna-
garðsrútuna renna af stað á stoppi-
stöð númer tvö frá torginu þar sem
stóra brekkan mætir Suðurgötunni
sunnan við hús Tomma og Bjarkar.
Og svona til þess að sýna yfirburði
mína þá veifa ég með gúrkunni til
Gumma Ragnars, Steina Villa,
Rabba og Steina Heiðu og allra
hinna krakkanna. Svo hélt ég niður
á Kea-plan að fylgjast með iðandi líf-
inu og haus og slógi hend-
ast í þróna, en það er önnur
saga.
Brauðsúpa og
fleira gott
Barnagarðsveran var langt
frá því að vera mér sá dans
á sósum sem hún virðist
hafa verið öðrum. Efst í
minningunni standa þau
saman BRAUÐSÚPA OG
FISKUR í KARRÍSÓSU!
Þessa tvo rétti hef ég ekki
getað sett inn fyrir minn
munn síðan þá. Ég man
hins vegar að gott var að
sitja við hliðina á þeim tví-
burunum Steina og Þorra
Birgis þegar fiskur í karrí
var á borðum því þeir tóku
endalaust við af diskum
okkar hinna!
Einn daginn sem oftar er fiskur í
karrísósu og Helga Ólafs læknis er að
bera matinn á borðið. Þegar hún
ætlar að láta karrísósuskálina á borðið
vill ekki betur til en svo að hún missir
skálina með sósunni yfir hausinn á
mér. Ég orgaði upp meira af hræðslu
en sársauka því að sósan var yfirleitt
orðin köld þegar hún komst á borðið.
En Helga trylltist. Hún reif mig
upp og hljóp með mig fram á klósett
og lét buna á mig ískalt vatn. Þá
hækkaði ég hljóðin um allan helm-
ing. Og nú varð allt snarvitlaust.
10